Tripletest: Suzuki GSX-R600 vs GSX-R750 vs GSX-R1000

Wat er aan vooraf ging

Het is vrijdagochtend 9.00 uur als we ons melden bij het circuit van Misano, om onder organisatie van Rehm Racing deel te nemen aan een "Racing for Fun" evenement. Een evenement dat in goed overleg voor ons werd omgezet in - danke, danke sehr - onbeperkt gassen en gummen, dus we konden los. Tenminste... nadat er vlug wat plooien werden gladgestreken. Aangezien er ook moest worden gefotografeerd wilden we uiteraard in originele trim de baan op, en dat moest eerst worden overlegd met het circuitleiding. Gelukkig voor ons deden de Italianen niet moeilijk, dus konden we los. Het verhaal liep echter totaal anders voor onze fotograaf, die - op het moment dat hij zich naast de baan begeeft - door de dienstdoende marshalls terug wordt gestuurd. Er mag niet worden gefotografeerd. Terug naar Rehm en praten, nog meer praten, doorverwezen worden naar de circuitleiding, daar het hele verhaal uitleggen aan een gebrekkig Engels sprekende Italiaanse schone die moet het op haar beurt weer bespreken met de grote baas van het circuit, te horen krijgen dat de grote baas van het circuit moet overleggen met de grote baas van Rehm, wachten, wachten... Afijn, we zijn inmiddels een halve dag verder en nog steeds hebben we geen toestemming om te fotograferen. Pas in de loop van de middag bereikt ons dan eindelijk het verlossende bericht: we mogen fotograferen. Als we op dag twee de videocamera in stelling brengen voor het maken van diverse filmbeelden lijkt er in eerste instantie nog geen vuiltje aan de lucht. Met de camera op de GSX-R750 rijden we gezamenlijk de baan op, maar na een paar rondjes wordt de training vanwege een crash afgevlagd en moeten we ons weer aan het eind van de pitstraat opstellen. En dan begint het. Als we - op het moment dat de baan weer wordt vrijgegeven - ons weer op de baan willen begeven wordt Leon met de camera tegengehouden. Hoe we ook praten, hij wil ons niet doorlaten. Eerst de camera eraf, dan kunnen we weer rijden. Dus weer praten met Rehm, praten met de Italiaanse schone van de circuit-organisatie en weer te horen krijgen dat de grote baas moet beslissen... Helaas voor ons blijkt de grote baas niet bereikbaar, wat uiteindelijk voor ons betekend dat we geen vrijstelling krijgen om met camera de baan op te gaan.

Dat dingen niet altijd gaan zoals je ze op voorhand hebt gepland bleek wederom weer eens een waarheid te zijn als een koe tijdens de dagen voorafgaand aan deze vergelij- kingstest.

Het begint met een telefoontje van B.V. Nimag, die de trieste mededeling hebben dat de door ons gevraagde GSX-R1000 zijn niet beschikbaar is. Een oliespoor op de weg maakte dat de motor tijdens het inrijden op een professionele manier een stuk lichter werd gemaakt. Helaas voor ons op een wijze dat de fiets niet meer inzetbaar bleek te zijn. Nu had men nog een tweede fiets, alleen was nog niet duidelijk wanneer daarvoor het kenteken binnen zou komen. Of we in dit geval genoegen wilden nemen met de GSX-R1000 Yoshimura uitvoering?

Maar het verhaal gaat nog verder. De motorfietsen zijn inmiddels geregeld, maar dan is het de vraag of de banden op tijd binnen zullen komen. Er is blijkbaar een chronisch tekort aan zwart rubber, iets waar wij niet als enige last van blijken te hebben: het is op dat moment een structureel probleem. Gelukkig voor ons worden de banden nét op tijd geleverd en kan de test definitief doorgang vinden.

Als dan op woensdagochtend Willem Bolten gepakt en bezakt met busje en aanhanger de motoren naar Italië wil rijden krijgt Europa te maken met de laatste stuiptrekkingen van koning winter: het sneeuwt extreem hard in Nederland en Duitsland, waardoor hij na 4 uur rijden vanuit Vianen niet veel verder is gekomen dan de Nederlandse grens. En alsof het nog allemaal niet erg genoeg is, is Willem daarbij ook nog eens geveld door een buikgriepje, waardoor wat vaker dan normaal een pitstop moet worden ingelast. Het is dan ook maar de vraag of de motoren überhaubt wel op tijd in Rimini aan zullen komen.

Hoezo ziek? 170 brullende motoren konden Willem niet in zijn slaap storen...

Alsof het nog allemaal niet erg genoeg is geweest, gaat op het laatste moment mijn auto stuk. Afgesproken was te verzamelen bij Ed, om daar vandaan "s nachts naar Schiphol te rijden voor onze vlucht naar Milaan, alwaar een huurauto voor ons klaar zou staan voor de laatste etappe naar Rimini. Maar een vastgelopen versnellingbak lijkt roet in het eten te gooien. Het enige dat ik bij de garage los weet te praten is een Smart, maar om daar met drie man inclusief bagage mee naar Schiphol te rijden... Het is inmiddels 11 uur "s avonds als ook de laatste hindernis is genomen. Even nog een paar uur slapen voordat de reis gaat beginnen.

Zo stroef en stressvol als dat de voorbereiding van de test verliep, zo gladjes gaat het vanaf het moment dat we bij ons bij de incheckbalie van Transavia melden. Voor we het in de gaten hebben zetten we voet op Milanese grond waar een (hoe kan het ook anders in Italië) Alfa Romeo 147 op ons staat te wachten. Wat een verademing om hier te rijden in vergelijking met ons eigen kleine kikkerlandje. Hier is men tenminste berekend op hardrijden en hardrijders. Tempo 160 is in dit land gelijk aan rustig aan, niet vreemd als je in een auto zit die met vier man en zware bagage probleemloos 200 km/u weet aan te tikken. Maar dat even terzijde. Als we ons rond twee uur "s middags melden bij het hotel en hebben ingecheckt zie ik ineens een zwarte bus voorbij rijden... Het zal toch niet waar zijn? Ondanks de erg slechte weersomstandigheden is Willem erin geslaagd tegelijkertijd met ons bij het hotel te arriveren. De test kan beginnen!