Multi-test: 1000cc Superbikes

Meteen de eerste dag van onze vergelijkingstest krijgen de motoren het zwaar te voorduren. Niet alleen moeten er die dag veel, heel erg veel kilometers gereden worden, daarbij zijn de weersomstandigheden ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Gelukkig blijven we "s ochtends verschoond van regen, zodat de geplande snelheidsmetingen kunnen worden uitgevoerd. De rit brengt ons via de Duitse Autobahn en Schwarzwalder Hochstraße richting Bodensee, waar de regen met bakken uit de hemel komt vallen. Eindpunt van de eerste dag is vlak voor de grens met Oostenrijk, waar we de balans van de dag gaan opmaken.

Mach 3
Voor wat betreft de topsnelheden kunnen we eigenlijk heel erg kort zijn. Hier staan gewoon vier motoren die allemaal in staat zijn om de magische 300 km/u barrière te doorbreken. Ware het niet dat men onderling heeft afgesproken de motoren bij 299 km/u elektronisch te begrenzen. Zonder die begrenzing zouden de motoren dan ook fluitend die 300 km/u grens doorbreken. Opmerkelijk was trouwens het gemak waarmee je dit soort snelheden kunt rijden. Alsof je een TGV aan het besturen bent. Alleen de ZX-10R bleek gevoelig voor lengterichels, maar dat was ook het enige wat we hierop aan te merken hadden. En dat met snelheden die bijna hard genoeg zijn om airborne te geraken.

Grote verrassing
Zoals gezegd, topsnelheden zijn wel leuk, maar eigenlijk totaal niet belangrijk. Veel belangrijker dan die eindsnelheid is nog altijd de manier waarop die snelheid wordt bereikt. En daarin is het verrassend genoeg de GSX-R1000 die met de rest ging lopen. En hard. Net zo hard als dat de Fireblade het moest afleggen. In welke versnelling en bij welke snelheid we het ook deden. Altijd was het de Gixxer op één en de Honda op vier. Met daar tussenin de Kawasaki en de Yamaha, die heel erg aan elkaar gewaagd waren. Alleen bij de staande start zagen de zaken er anders uit. Hierbij was het de Kawasaki die het onderspit moest delven. Simpelweg omdat het onmogelijk was het vermogen op de weg te krijgen. Hij doet alles wat je niet wilt, waardoor je kostbare tijd verliest. De Honda legt het af vanwege de te lange overbrenging en de Yamaha vanwege het gebrek aan koppel en vermogen onderin. Iets wat juist die GSX-R1000 in overvloed heeft. Tel daarbij op dat de motor de meest rotsvaste voorzijde heeft en het is meteen verklaard waarom deze motor alle sprintjes wist te winnen.

Pluvius regeert
Op het moment dat we de motoren op de Schwarzwalder Hochstraße aan een zware test willen onderwerpen, gooit Pluvius roet in het eten door alle hemelsluizen open te gooien. De weg is gedeeltelijk droog en gedeeltelijk nat, waardoor het oppassen geblazen is. In dit soort weersomstandigheden moet de Kawasaki het onderspit delven. Hoe natter het wordt, hoe geconcentreerder je de Kawasaki moet rijden. Zo stabiel en rotsvast als de GSX-R1000 en Fireblade ondanks de regen op de weg liggen, zo nerveus voelt de ZX-10R aan. Het voelt net alsof je met de motor door een pas gedweilde Albert Heijn aan het rijden bent. Alles is te smal, te kort en te glibberig. Bij de R1 is het tekort aan trekkracht onderin het enige probleem bij dit soort weersomstandigheden. Juist in de regen wil je zo soepel mogelijk rijden en dat valt niet mee met een motor waarmee je eigenlijk minimaal 5000 tpm moet rijden.