Test: Over Cheaters... (en de Master Bike)

De confrontatie...

Nog voordat er ook maar één meter gezamenlijk is gereden zijn de messen al geslepen en is een ieder klaar voor de strijd. Leon was de aangewezen persoon om de Kawa in Hoofddorp op te halen en wist mij aan de vooravond van deze test telefonisch te berichten: "Wahhh, deze ZX-6R is supervet man, vorig jaar was ik al superenthousiast en daar is in een jaar tijd niets aan veranderd. Ik ben trouwens al wel zo vrij geweest om de vering goed te zetten, zeker weten dat hij gehakt van de rest gaat maken." Hmmm, dat wil ik best geloven, ware het niet dat ik net daarvoor een telefoongesprek met soortgelijke strekking had gehad met Karim Mostafi, (motor)journalist van Sp!ts en in het kader van een unieke samenwerking (Naast deze test is in de komende vrijdag-editie Karims versie in Sp!ts te lezen) aangetreden ter versterking van onze redactie.

....Poetsen. Ik had me die samenwerking met Motorfreaks toch anders voorgesteld.

Hij had de GSX-R750 toegewezen gekregen en was daarmee al een kleine week aan het sturen. "Wahhh, deze GSX-R750 is supervet man. Nu begrijp ik waarom iedereen zo lovend is over deze fiets. Ik ben alleen iets minder gecharmeerd over de vering, maar dat is slechts een kwestie van afstellen. Zeker weten dat deze Soes de strijd gaat winnen... Jaja, jongens. Hou maar op, ik ben nu al een week aan het sturen met de Aprilia en ik kan jullie zeggen dat jullie het nog heel erg moeilijk gaan krijgen. Tenminste, zodra we op Croix zijn gearriveerd. En daar gaat het in deze test toch om, wat nou de beste circuitfiets is? Toch?

Helaas voor de Aprilia zijn de criteria voor deze test iets uitgebreider dan alleen maar knallen op een circuit. Helaas? Om maar meteen met de deur in huis te vallen, inderdaad helaas ja. Nog steeds blinkt de Aprilia niet uit in gebruiksvriendelijkheid, iets wat vooral motorrijders van rond de 1.70 mtr of kleiner (zoals ondergetekende) zondermeer zullen beamen. De RSV1000R Factory is een compromisloos product dat is gemaakt voor op het circuit en alles wat zich daarbuiten begeeft zal moeten slikken. Iets wat we halverwege de eerste dag tot twee maal toe pijnlijk moesten ervaren. Niet alleen vlogen de zadeltassen (letterlijk) in de hens, daarnaast moest Karim de fiets zonodig even op één oor leggen, maar daarover in een kader elders meer.

Eerst gaan we terug naar het begin van deze test, die - traditioneel - begint met een bezoek aan de vermogensbank in het Limburgse Stein om de fietsen aan een eerste krachtmeting te onderwerpen. Tenminste, dat is de bedoeling als ik, in afwachting van Karim en Leon samen met Vincent (onze fotograaf voor deze test en - oh wat een ramp, rijdend op een Corsaro1200) geniet van een kop koffie bij AC Nederweert, een SMS bericht ontvang. "Vermogensmeting op de Fuchsbank gaat niet door. Peter is ziek en ligt op bed.... Ai, da"s minder natuurlijk. En probeer te elfder ure nog maar eens een alternatief te zoeken.

Voordeel van het wegvallen van de Fuchsbank meting is dat we nu wel meer tijd hebben om te rijden. TomTom aan, locatie (Schonecken) invoeren, vermijd snelweg selecteren en klaar is Kees. In tegenstelling tot ons vorig uitje naar de Duitse Eifel zijn we ditmaal verschoond van regen en noodweer en dat maakt het rijden toch wel een stuk aangenamer. Daar staat echter tegenover dat ditmaal TomTom de route bepaalt en dat blijkt toch nog niet altijd even handig te zijn.

Zo worden we dwars door de Belgische ardennen gestuurd over de meest krankzinnig smalle wegen (soms zelfs alleen voor bestemmingsverkeer maar héj, we hebben altijd wel een bestemming, toch?) wat veel van het balanceringsvermogen van uw redacteuren eist. Nu is het voor een goed vergelijk altijd wel interessant om een zo breed mogelijk scala aan wegen te rijden, maar in dit geval gaat Tom wel heel erg ver. Dat we de Soes hadden uitgekozen ter bevestiging van TomTom blijkt in deze geen toeval te zijn: het is de enige fiets die geen problemen ziet in deze omzeilingen en alles voor zoete koek slikt, zijn veelzijdigheid daarmee onderschrijvend.

En dan was er ook nog de Kawasaki, die tot nu toe onvermeld was gebleven. Hij blijkt onder deze omstandigheden precies tussen de Soes en de Appie in te staan, daarbij de balans meer richting Soes dan Aprilia uit weten te slaan. Niet alleen qua rijwielgedeelte cq vering, maar ook qua zithouding is de fiets vanuit dezelfde invalshoek ontworpen als de Aprilia, maar desondanks wisten de groenen een behoorlijke mate van comfort te realiseren. Net als bij de Aprilia zit je bij de Kawasaki op de fiets en zijn de clipons diep naar voren weggestopt, maar maken de kleinere afmetingen van de Kawa dat het toch goed vertoeven is op het groene gevaarte. In tegenstelling dus tot de Aprilia, die nog steeds een erg forse motor is gebleven. Of dat een voordeel of een nadeel is, is geheel afhankelijk van je lichaamslengte. Voor kleine mensen (net als ik) een ramp, voor grote mensen juist een zegen.

Drie verschillende fietsen, drie verschillende neusjes. Het is daarbij opmerkelijk hoeveel smaller de GSX-R750 daarbij oogt ten opzichte van zijn medestanders. Daar waar de Kawasaki en Aprilia gebruik maken van een centraal geplaatste luchtinlaat, maakt men bij Suzuki nog steeds gebruik van de traditionele airducts aan de zijkant van de kuip waardoor een enkele (centraal geplaatste) koplamp kon worden toegepast. In tegenstelling tot weer die Kawa en Appie die (noodgedwongen) gebruik moeten maken van dubbele koplampen. De Kawasaki biedt desondanks de minste bescherming, mede ook vanwege de extreem platte kuipruit. De windbescherming bij de Aprilia is (mede vanwege zijn ruime afmetingen) prima in orde, maar uiteindelijk is het toch de Soes die hier met de eer gaat strijken. Met dank aan de ruime kuip met hoge ruit. Ander opmerkelijk punt is de positionering van de spiegels. Daar waar bij de Suzuki en de Kawasaki de spiegels lekker ver naar buiten staan is het bij de Aprilia een heel ander verhaal. En dat is in de praktijk ook te merken, je ziet er geen ene donder in...