Test: Over Cheaters... (en de Master Bike)

...and the Master Bike.

We schrijven het jaar 1998 als Augusto Moreno de Carlos, chef redactie van het Spaanse MOTOCICLISMO, het initiatief neemt om dé ultieme test te doen voor de op dat moment booming Supersports: de Master Bike. Een test waarbij maar liefst 16 supersports het tegen elkaar op moeten nemen en waar journalisten uit maar liefst 8 landen deel van uit zullen maken. Doel: de beste supersport van het jaar verkiezen, de Master Bike. Locatie: het Spaanse circuit Calafat, 150 km ten zuiden van Barcelona. Criterium: de snelste rondetijd. Een evenement dat in de loop der jaren een steeds belangrijker evenement is geworden en - ere wie ere toekomt - door zowel journalisten als ook fabrikanten wordt gezien als dé wedstrijd van het jaar. En waarbij al snel de "normale" journalisten plaats moesten maken voor "echte" coureurs, simpelweg omdat de motoren dusdanig goed en extreem zijn geworden dat het voor normale motorrijders niet meer is weggelegd het uiterste uit de fiets te halen.

Om een en ander overzichtelijk te houden werd bij de Master Bike onderscheid gemaakt tussen de verschillende raceklassen. Een Supersport klasse voor je reglementaire Supersports, een Superbike klasse voor de reglementaire Superbikes. Tsja, en dan had je nog de cheaters: motoren die te groot zijn (geworden) voor servet maar te klein zijn om als tafellaken te dienen. De Kawasaki ZX636 is zo"n lichtend voorbeeld. Met een cilinderinhoud van 636cc voldoet de fiets niet meer aan de homologatieeisen voor het WK Supersport, daarvoor moesten de groenen een (nogal exclusieve) ZX-6RR in het leveringsgamma opnemen. Een ander voorbeeld van een cheater is de Suzuki GSX-R750. In de beginjaren nog een rasechte Superbike, maar met de veranderde reglementen in het WK Superbike (vanaf 2003 mogen viercilinders - net als tweecilinders - maximaal 1000cc cilinderinhoud hebben, red.) kwam de fiets tussen dat servet en tafellaken in te zitten. Opvallend genoeg waren beide fietsen in het verleden goed genoeg om hun eigen categorie in de Master Bike te winnen.

Italiaanse zege...

Het was dit jaar voor het eerst dat een niet-Japanse fabrikant er met de eretitel Master Bike 2006 vandoor ging. Verrassend genoeg ging die titel niet naar - het nog steeds in het WK Superbike oppermachtige - Ducati, maar naar de outsider van het geheel: de Aprilia RSV100R Factory. Een motor die - om financiele redenen - niet door de fabriek in het WK Superbike wordt ingezet, maar toch prominente figuren als de R1, 999R en GSX-R1000 het nazien gaf.

Ga je als heuse Sp!ts motorjournalist ook een keer mee met motorfreaks, en wat kun je....

Op het circuit welteverstaan. Al snel rees dan ook de vraag hoe de Master Bike van 2007 het ervan af zou brengen ten opzichte van de klassenwinnaars van de afgelopen jaren, de Kawasaki ZX-6(36)R en de Suzuki GSX-R750. Waarbij ditmaal niet alleen het circuit, maar ook de openbare weg als criterium wordt meegenomen, op zoek naar de ultieme supersport. Om een test zo goed mogelijk uit te voeren, is het belangrijk een goede locatie te hebben om je test uit te voeren. Nu hadden we nog iets als de Ride-out in de pijplijn zitten, dus een locatie voor het circuitgedeelte van deze test ten uitvoer te brengen was al snel gevonden: het Franse circuit Croix en Ternois, gelegen in Noord Frankrijk niet al te ver onder Lille. Voor het straatgedeelte van onze test viel al snel de keuze op de Duitse Eifel, alwaar het plaatsje Schonecken inmiddels de vaste uitvalsbasis voor de Motorfreaks redactie aan het worden is. Gesitueerd in het hartje van de Eifel, op steenworp afstand van zowel de Nurburgring met magistrale Nordschleife als ook het Belgische Francorchamps. En, zo liet ons de Navigatie weten, zonder problemen in een dag (binnendoor) te rijden naar het Franse Croix en Ternois.

De ingredienten zijn bekend, op naar de uitvoering...