Test: Harley-Davidson Pan America 1250 ST

Dat de Pan America als een malle stuurt en over een waanzinnig sterke V-twin beschikt hadden we tijdens die Westerwald TT in 2021 al ontdekt, waardoor de focus nu meer op het toeristische aspect wordt gelegd. Enerzijds omdat binnendoor rijden in ons kikkerlandje toch heel anders is dan in de vele stuurrijke gebieden over de grens en anderzijds omdat de hier de snelheden lager en de boetes hoger zijn. Drempels, je wordt er knettergek van, maar gelukkig weet de Pan er wel raad meeNiet dat we nu ineens roomser dan de Paus zijn geweest, maar in een 60-km zone (dat zijn zo’n beetje mooie wegen) ben je boven de 110 sowieso je rijbewijs kwijt en moet je boven de 90 maar hopen dat de OvJ je goed gezind is. En dus hebben we bij tijd en wijle nog steeds wel lekker sportief gestuurd en de Revolution Max 1250 op z’n straat getrapt, maar zijn we het overgrote deel – voor Motorfreaks begrippen – toch best bescheiden geweest. Hoewel oom agent op een R 1200 RT daar toch heel anders over denkt en op basis van zijn ambtseed ons een boete voor 33 km/u snelheidsoverschrijding geeft. Da’s onze eerste vette print van dit millennium, en dat met een Harley-Davidson bovendien. Dat geeft toch wel te kennen...

Het voordeel van “niet-zo-van-dik-hout” is dat ons nu dingen opvallen die we eerder niet hebben gemerkt of ons aan hebben gestoord. Zo laat de 150 pk / 124 Nm sterke Revolution Max 1250 V-twin zien over enorm veel souplesse te beschikken, onderin heerlijk smeuïg te zijn en zich zelfs in hogere versnellingen probleemloos tot onder de 2.000 tpm af laat knijpen, hoewel lange tijd met het verkeer mee sukkelen met snelheden van pak ‘m beet 50 per uur (of zelfs nog langzamer) niet z’n sterkte punt is. Hoewel dat ook deels aan de quickshifter ligt, die in deze situaties niet feilloos is. Met de koppeling erbij schakelt de bak ook bij lage snelheden en lage toerentallen zeer licht, precies en direct, maar met de quickshifter voelt ’t soms niet echt lekker aan. Maar in alle eerlijkheid: dat geldt voor de meeste quickshifters, er zijn van die momenten dat je beter toch effe de koppeling erbij pakt.

Wat sturen betreft gaat de Pan eenmaal de veervoorspanning verhoogd haast als vanzelf en heb je totaal niet het idee met 246 kilo rijklaar (wat trouwens 12 kilo minder is dan de Pan America 1250 Special) op pad te zijn. Ik durf zelfs te stellen dat het met de ST zelfs nog gemakkelijker gaat, wat gezien de lichtere wielen en het 17" voorwielformaat heel logisch zou zijn. De semi-actieve Showa vering is super en je voelt duidelijk het verschil in demping switchend tussen de drie rijmodi Geen straf om hiermee op pad te gaan(met een goed gekozen setting voor elk van de drie rijmodi), dat je de veervoorspanning niet elektronisch maar handmatig moet stellen vinden we geen gemis. Zeker niet wanneer het ook nog eens zoveel aan gewicht scheelt. Ook op de Brembo remmen is weinig af te dingen, zo goed als ze de Pan America weten te vertragen. Van mij persoonlijk hadden ze iets meer bite mogen hebben, maar dat is dan ook het enige dat ik op de remmen heb aan te merken.

Als gastrijder en buurman Gijs de Pan America 1250 ST van me overneemt blijkt die al snel aangenaam te zijn verrast en de motor veel leuker te vinden dan dat hij eigenlijk wilde, dit never nooit van een Harley-Davidson te hebben verwacht. Zijn enige puntje van kritiek is de quickshifter die bij het terugschakelen van 3 naar 2 soms spontaan in z’n neutraal schiet. “Ik moet je eerlijk zeggen dat ik 'm veel leuker vindt dan ik eigenlijk had gewild”, zegt Gijs. “Dit had ik zeker niet verwacht. De zithouding is fijn, het zadel is – in ieder geval voor korte ritten – lekker comfortabel, het blok heeft heerlijk veel koppel en de motor is overal makkelijk te handelen, alleen dat uit de versnelling schieten…
Spiegels bieden goed zicht naar achteren, maar de volgende graag met 'politie-alert'. Achterop zitten is trouwens geen pretje, de beugel is net iets te smal om je stevig vast te kunnen houden

Remt goed, maar wat wil je dan ook met remmelarij uit huize Brembovreemd.” Vreemd, ook omdat mij dat zelf niet een keer is overkomen. Tot ik de Pan weer van hem overneem en het ook mij overkomt.

We proberen onze vinger erachter te krijgen en merken op dat het alleen bij het terugschakelen op de quickshift gebeurt, met de koppeling erbij is de bak feilloos. De rijstijl en het tempo maakt geen enkel verschil, het enige we opmerken is dat het gebeurt zodra de kracht van de aandrijflijn wegvalt. Heel vloeiend, alsof je zelf de bak in z’n neutraal hebt getikt. Als de laatste rit terug naar Big Rivers de quickshifter zelfs helemaal niets meer doet en moet er weer oldskool worden geschakeld (wat ‘ie zoals gezegd subliem doet), sterkt dat ons in de gedachte dat het een maandagochtend-dingetje moet is, maar als de motor wordt uitgelezen blijkt er niet alleen geen enkele storing opgeslagen te zijn, maar dat de quickshifter het gewoon weer (foutloos) doet. Big Rivers vestigingsbaas Youri den Balvert heeft er wel een verklaring voor. “Het zou kunnen dat ‘ie in een beschermende modus is geschoten, dat kan bijvoorbeeld wanneer je te agressief hebt geschakeld. Wanneer je ‘m dan van contract zet wordt ‘ie automatisch gereset en zien we geen storing in de diagnoseapparatuur.”