Test: Harley-Davidson Pan America 1250 ST

Wanneer ik bij Big Rivers in Heteren oog in oog met de nieuwe Pan America 1250 ST sta, die dit jaar door Harley aan de Pan America familie is toegevoegd, zie ik in eerste instantie geen verschil met de standaard en de Special uitvoering, tot ik nog eens goed naar de CVO-versie in de showroom kijk en zie dat die een tweedelig zadel heeft, waar de ST-versie met een eendelig zadel is uitgerust. Zo te zien is de lente dan ein-de-lijk dan eindelijk begonnen. Werd onderhand tijd ookWeliswaar voorzien van eenzelfde ‘kom’, maar nu dus uit een geheel. Het zadel is echter iets dieper uitgesneden, wat heeft geresulteerd in een zithoogte van nu 825 mm, versus 850 mm voor de Pan America 1250 Special. Hoewel daar deels ook de vering debet aan is. Net als Special is ook de ST van semi-actieve Showa vering voorzien,maar dan met iets kortere veerwegen van 170 mm (190 mm voor de Special). Hetgeen heel begrijpelijk is, op straat is bodemvrijheid geen issue en is 170 mm veerweg zelfs aan de ruime kant voor wat het absorberen van oneffenheden in het wegdek betreft. Hoewel we ons wel kunnen voorstellen dat in België daar anders over wordt gedacht. 

Plaatsgenomen op de Pan America 250 ST voelt de zit zelfs nog veel lager dan die 825 mm aan, zo gemakkelijk als ik beide voeten aan de grond krijg. Zó ontzettend laag dat ‘ie haast eerder als een Low Rider S aanvoelt. Vreemd, heel erg vreemd, omdat ik dat tijdens die introductie in het Westerwald zo absoluut niet heb gevoeld. De vreemde zit is niet het enige dat me in negatieve zin opvalt, ook qua sturen voelt deze ST niet zoals die Pan America 1250 Special destijds. Alsof je rijdt met de adaptieve rijhoogte in z’n laagste stand, dat idee, maar vanwege die 25 mm lagere zit heeft Harley bij de ST van de AHR afgezien. Dan maar eens de veervoorspanning achter checken, die via een hydraulische draaiknop op de achtershock kan worden geregeld. Die 10 slagen indraaien is een wereld van verschil, in plaats van twee krijg ik nu weliswaar nog maar een voet aan de grond, maar daar staat tegenover dat de ‘onderuit-zit’ nu plaats heeft gemaakt voor een natuurlijke ‘Allroad-zit’ en – minstens zo belangrijk – de Pan nu weer heerlijk agressief te sturen is, zoals dat sinds 2021 in m’n geheugen staat gegrift.

Naast dat de ST niet van adaptieve rijhoogte-instelling is voorzien heeft Harley ook het aantal rijmodi tot slechts 3 teruggebracht: Sport, Road en Rain, met elk hun eigen setting voor wat betreft de gasreactie, vermogensafgifte, tractiecontrole en elektronisch geregelde motorrem, aangestuurd via de welbekende 6-assige IMU. Dat bekent dat de ST net als de Special is uitgerust met C-TCS, DSCS, HHC, C-ELB ABS en C-ABS ABS, maar dan zoals gezegd met slechts 3 rijmodi. Wat voor op straat echt meer dan voldoende is,
Bij Harley heeft een zijde duidelijk de voorkeur gehad. De revolution Max 1250 V-twin loopt fantastisch

Quickshifter was niet helemaal feilloos. Klinkt trouwens helemaal niet verkeerd, die Pan voor mij persoonlijk had de Sport modus alleen al volstaan. Ten opzichte van de Road modus voel je wel degelijk verschil, maar in Sport is de gasrespons niet zo extreem fel en direct dat het bij een normale rit als overkill aanvoelt en je blij bent te kunnen switchen naar Road. Het switchen van de rijmodus gaat trouwens kinderlijk eenvoudig met een druk op een knop, zonder dat je daarvoor nog extra handelingen moet doen. 

Vanuit het zadel heb je zicht op een superoverzichtelijk 6,8” TFT kleurendisplay, dat uiteraard via Bluetooth aan de Harley-App kan worden gekoppeld, hoewel de wijze waarop best omslachtig is. Eerst moet de ST via het framenummer aan de app worden toegevoegd, waarna via de app de Bluetooth verbinding kan worden gemaakt. En alleen via die app, rechtstreeks in de Bluetooth lijst van je smartphone verbinden werkt niet, en zelfs via de app zijn we twee pogingen verder voordat succesvol verbinding wordt gemaakt. Nu moeten we daar wel bij aantekenen dat de Pan zeker niet de eerste motor is waarbij het connecten ontzettend moeizaam gaat, en sinds de Multistrada V2 weten we dat het meer een iPhone dingetje is. Zou hier best wel eens mee naar de Dolomieten willen gaanHet display kan worden gekanteld om zonlichtschitteringen te elimineren en heeft een touchscreen, hoewel dat ‘Touch’ alleen bij stilstand werkt. Zodra de wielen rollen zal je ’t met de knoppenwinkel aan het stuur moeten doen, maar over die knoppen is wel ontzettend goed nagedacht. 

Nu is het koppelen van een smartphone normaal gesproken niet ons ding, bij ons schaart dat nog steeds onder de ‘overbodige prullaria’, maar in het geval van de Pan America betekent koppelen ook dat het scherm als navigatie kan worden gebruikt en dat op zich is wel verdomd handig. Een eindbestemming kiezen kan door een adres in te voeren of een punt aan te klikken op de kaart, er kunnen meerdere tussenstops worden toegevoegd en je kunt aangeven hoe de route moet worden berekend en welke items moeten worden vermeden. De optie ‘kronkelroute’ had ’t helemaal af gemaakt, maar helaas… Ook is het irritant dat wanneer je inzoomt de straatnamen soms op z’n kop worden weergegeven, maar buiten dat is het echt wel super relaxt om via het scherm te navigeren.