Test: Harley-Davidson Pan America 1250 ST

Ik moet je eerlijk bekennen dat er maar weinig compleet nieuwe motoren zijn geweest die zó’n ontzettende indruk op me hebben gemaakt als de Pan America 1250, of beter gezegd de Pan America 1250 Special waarmee onder strenge Covid-restricties in 2021 bij onze Oosterburen kennis kon worden gemaakt.  Omdat de 175 kilometer lange route dwars door het Duitse Westerwald meer weg had gehad van de kwalificatie voor de Isle of Man TT, maar meer nog wel misschien omdat dat wel het laatste was geweest dat ik ooit had verwacht op een Harley-Davidson te ervaren, laat staan op een fiets in een voor Harley compleet nieuw segment. Vanuit het niets een Allroad op de markt zetten die zich met de besten kon meten, daarvoor Nooit gedacht een Harley zó leuk te vinden. Leuker dan ik had gewild...konden we alleen maar respect opbrengen. “Een motor neerzetten die zich met de besten kan meten is een ding, maar dat doen in een segment waarin je nog nooit actief bent geweest is minstens zo indrukwekkend als toen Marc Márquez in 2013 in zijn rookie seizoen meteen wereldkampioen werd in de MotoGP en daarbij alle records aan flarden reed”, schreven we destijds.

De Pan America 1250 werd eind juli 2018 aangekondigd als onderdeel van het “More Roads to Harley-Davidson” 10-jaren plan van CEO Matthew Levatich, het plan dat voorzag in een significante groei door onder andere nieuwe segmenten – en daarmee nieuwe doelgroepen – aan te spreken. The American Eagle zou vanaf 2020 zijn vleugels gaan spreiden met nieuwe modellen: de Pan America 1250 Allroad, een nieuwe 1250 Custom (die als Sportster S op de markt zou worden gezet) en de Bronx, een 975cc Streetfighter. President Triumph was echter een handelsoorlog gestart, waar Harley het slachtoffer van werd. De fabrikant uit Milwaukee raakte in zwaar weer, Levatich werd aan de kant gezet en zijn opvolger Heerlijk eigenzinnig design ook, kan ik wel waarderen. Love it or hate itJochen Zeitz trok een dikke streep door het “More Roads” plan, maar project Pan America bleef echter wel overeind. In februari 2021 werd de Pan America 1250 onthuld.

Harley’s allereerste Allroad was in meerdere opzichten revolutionair. Revolutionair omdat het de allereerste was in een voor Harley compleet nieuw segment, revolutionair omdat ze hadden gekozen voor vloeistofgekoelde 60° V-twin met dubbele bovenliggende nokkenassen en variabele kleptiming in plaats van een 45° V-twin met stoterstangen, en revolutionair vanwege het uitgebreide elektronicapakket met als wereldprimeur de adaptieve rijhoogte-instelling Adaptive Ride Height (AHR), dat bij stilstand de rijhoogte 1 tot 2 inch automatisch verlaagt, zodat je veel steviger je voeten aan de grond kunt zetten. Voor alle ins en outs verwijzen we naar die eerder genoemde allereerste uitgebreide test, maar hieronder hebben we alles nog eens voor je samengevat.

De Pan America 1250 wordt aangedreven door een 60° V-twin genaamd de Revolution Max 1250, goed voor een topvermogen van 150 pk bij 9.000 tpm en een maximumkoppel van 124 Nm bij 6.750 tpm. Door de kruktap 30° te verzetten om het blok het karakter te geven van een 90° V-twin, hoewel hij niet als zodanig klinkt. Het blok, dat door middel van Finite Element Analysis (FEA) zou licht mogelijk is gehouden, is als dragend onderdeel opgenomen in het ‘frame’, dat uit drie elementen bestaat: een Front Frame dat de voorwielophanging met het blok verbindt, een Mid Frame dat als montagepunt van de achtershock dient (de gietaluminium achterbrug scharniert in het blok) en een Sub Frame dat is
Heel eigen gezicht, maar wel heel erg Harley. Love it or hate it. Smoked windscherm is top

TFT display is zeer overzichtelijk, heeft 2 lay-outs én kan als navigatie worden gebruikt


Best veel knoppen op het stuur, maar wel ergonomisch zeer doordacht ontworpen om het gewicht van rijder, passagier en bagage te dragen. Aan de voorkant is een 47 mm Showa upside down voorvork voorzien, terwijl het achterwiel via een Showa monoshock met piggyback reservoir wordt afgeveerd. 

Voor wat betreft de elektronica had je bij die eerste Pan America de keuze uit maar liefst 7 rijmodi: Sport, Road, Rain, Offroad, Offroad Plus, Custom en Custom Offroad Plus, waarbij in de laatste twee modi de fiets geheel naar eigen geur en smaak kon worden afgesteld voor asfalt of offroad. Toen indrukwekkend en nu nog steeds. De Pan America 1250 Special had daarnaast de Showa semi-actieve vering, met 5 voorgeprogrammeerde settings (Comfort, Balanced, Sport, Off Road Soft en Off Road Firm), gekoppeld aan de rijmodi. De Special had daarnaast de welbekende 6-assige IMU, waardoor de engineers ‘all-the-way’hadden kunnen gaan. Hoe ‘all-the-way’? Cornering Enhanced Traction Control System (C-TCS), Cornering Enhanced Drag-Torque Slip Control System (DSCS), Hill Hold Control (HHC), Cornering Enhanced Linked Braking (C-ELB) ABS en Cornering Enhanced Braking System (C-EBS) ABS, waarbij dat laatste ervoor zorgt dat het achterwiel aan de grond blijft wanneer je extreme hard aan het ankeren bent. Tot slot was de Pan America van adaptieve (bochten)verlichtingLaat ze maar roeptoeteren op sociale media, ondertussen vermaak ik me wel voorzien, wat in het donker rijden op een bochtige weg een stuk aangenamer maakt. Hoewel we dat niet hebben getest, we zijn ditmaal alleen overdag met de Pan op pad geweest. 

De Pan America 1250 was vanaf z’n lancering in 2021 een instant hit. Tuurlijk, ook Harley slaagde er niet in om die vermaledijde GS naar de kroon te steken, maar wist de eerste jaren qua aantallen wel de Multistrada V4 en de Africa Twin te verslaan en zat aardig in de buurt van de Tiger 1200. Het grootste deel van de klandizie moet dan ook in die hoek worden gezocht, voor de Allroad-rijder die van za lang zal ze leven niet op een GS wil worden gezien was de Pan America 1250 een serieus alternatief. In cijfers uitgedrukt: in 2022 werden er 164 Pan Americas aan de man (of vrouw, uiteraard) gebracht, tegen 155 Multistrada V4’s, 145 Africa Twins, 167 Tiger 1200’s, 194 1290 Super Adventures en 844 R 1250 GS’en. Geen slechte cijfers voor een New Kid on the Block, toch?

Tekst en Fotografie: Ed Smits