Test: Ducati Multistrada V2 S

Waar het rijwielgedeelte me al na twee-drie kilometer heeft overtuigd is slechts één kilometer A2, vanaf de toerit bij Zaltbommel tot de afrit bij Waardenburg om precies te zijn, voldoende om minstens zo enthousiast te worden van Ducati’s nieuwe 890cc V-twin. Wat.Een.Pareltje. Volgas knalt de Multistrada vooruit en loopt het driecijferige snelheidscijfer in ras tempo op tot hoogst-illegale waardes op het niveau dat je het Er zijn slechtere manieren om je dag door te brengeneen tijdje met slechts een benenwagen als vervoersmiddel zult moeten doen. Of een motorfiets zonder het woordje motor, of het openbaar vervoer. Wanneer ik amper een half uur later thuis ben gearriveerd ben ik helemaal overtuigd, en dan hebben we nog een kleine anderhalve week te gaan. Heerlijk blok, fantastische quickshifter, stuurt als een malle zijn de eerste aantekeningen die ik thuis noteer. 

Dat we best een lange tijd over de MTS V2 S kunnen beschikken is maar goed ook, want na een ongekend lange droge periode zijn de vooruitzichten de komende week veel minder goed en als het even kan houden we het toch het liefste droog. Maar ondanks dat voor de dinsdag slecht weer is voorspeld en ik die dag naar Rotterdam moet gaan voor een eerste presentatie van nieuwe QJMotor modellen twijfel ik geen enkel moment om die rit met de auto of motor te doen. In de auto heb ik weliswaar een dak boven me hoofd dat me droog houdt in de regen, maar de Multi V2 is veel te leuk om te laten staan en bovendien is het in de Zon, check! Heerlijke temperatuur, check! Lekkere fiets, check! Wat wil een mens nog meer?ochtend nog helemaal droog. Het blijkt absoluut de beste keus te zijn geweest. Dankzij de cruise controle gaat het deel van de A15 waar geen file staat echt super relaxed en de file bij Hardinxveld en voor Rotterdam leert me veel over hoe ontzettend gemakkelijk de Multistrada tussen de auto’s door te laveren is. Het enige minpunt zijn in dat opzicht de spiegels die niet kunnen worden ingeklapt, waardoor met name bij bedrijfsbusjes met (grote) spiegels op exact dezelfde hoogte de ruimte soms aan de krappe kant is, maar de kleinste slingerbeweging blijkt dan telkens net genoeg te zijn. Oh, en nu we ’t toch over de spiegels hebben, ze trillen als een jekko en dus heb je amper zicht naar achteren.

Het tweede dat me opvalt is hoeveel soepeler de nieuwe V-twin is. Begrijp me goed, het blok is nog steeds nukkig onderin, maar voor Ducati begrippen is het ontzettend soepel. Naar mijn bescheiden mening heeft Ducati hier het perfecte compromis gevonden tussen karakter en gebruiksvriendelijkheid, iedereen die zegt dat de nieuwe V2 geen karakter heeft lult gewoon uit z’n nek. Zo, dat is gezegd. En hoewel ik het als techneut jammer vindt dat het blok geen desmodromische klepaandrijving meer heeft ben ik het wel met Ronald eens: van de buitenkant zie je dat niet en met rijden merk je het niet. Terwijl door net dat beetje nukkigheid onderin het Ducati-karakter is behouden, evenals het geluid dat weliswaar ten opzichte van de V4 en z’n voorganger behoorlijk stil klinkt, maar toch z’n kenmerkende Ducati-sound heeft behouden en dus ook hier het beste van twee werelden is. Want laten we eerlijk zijn: luid geluid is uit. Komt bij dat mooi niet per definitie luid moet zijn en luid niet per definitie mooi. 

Ondanks dat het volop heeft geregend besluit ik aan het eind van de middag de terugreis lekker binnendoor te gaan, wat met de Multistrada V2 S absoluut geen straf is om te doen. Tuurlijk, ten opzichte van ideale omstandigheden is het tempo aangepast, maar de feedback van de Pirelli Scorpion Trail II banden is gewoon fenomenaal, waardoor ik ervan overtuigd ben dat het veel harder had gekund als ik dat zou hebben gewild. Hetgeen tijdens de volgende trip naar Zuid-Limburg onder droge omstandigheden wordt bevestigd. Ik weet, het neigt om vervelend te worden, maar niet normaal hoe ontzettend lekker deze compleet nieuwe
De Marzocchi Skyhook vering is prima voor elkaar

Quickshifter is perfect. Brembo's doen wat je ervan verwachten mag

De nieuwe V2 heeft een erg bescheiden, maar wel mooie sound. Ducati blijft vasthouden aan de run off annex startschakelaar. En geef ze eens ongelijk Ducati V2 S stuurt. En hoe ontzettend verkeerd ik de motor op voorhand had ingeschat. Slechts de kleinste input is nodig om de motor van koers te laten veranderen, zonder dat ’ie nerveus aanvoelt, met speels gemak is de motor op elke lijn te leggen die jij maar wilt. Dat de motor daarbij zeer koersvast is en mooi z’n lijn vasthoudt wil trouwens niet zeggen dat die lijn niet eenvoudig kan worden aangepast indien dat nodig is, want ook dat is kinderspel, net als het remmen tot diep in de bocht. In een woord: chapeau!

Ook zijn we zeer te spreken van de Marzocchi semi-actieve vering. Hoewel de vering los van de rijmodus aan te passen is hebben we geen enkele behoefte dat ook daadwerkelijk te doen, zo goed als de gekozen setting van elke rijmodus is. In de rijmodus Sport heb je dus niet alleen de meest directe gasrespons, maar ook de meest sportieve setting van de Skyhook vering. Van Sport naar Road voelt de vering hoewel nog steeds sportief wat zachter aan, terwijl in de Rain modus comfort de allerhoogste prioriteit heeft gehad. Mijn persoonlijke voorkeur blijft naar de Sport-modus uitgaan, maar ook de andere rijmodi zijn prima voor elkaar en dat is in het verleden bij Ducati wel eens anders geweest. Ook hier dus een dikke driewerf hoera. Het enige dat we misschien beter hadden verwacht is z’n verbruik, dat met een gemiddelde waarde van 1 op 20 (5 liter voor onze zuiderburen) op zich zeker niet slecht is, maar wel hoger ligt dan de eveneens 115 pk sterke Triumph Tiger Sport 800 waarmee we vlak daarvoor op pad waren geweest en op dezelfde liter E10 gemiddeld 3 kilometer verder kwam.