Test: Ducati Multistrada V2 S

Vervloekt heb ik ze, die kut pizzavreters in Bologna. Hoe ze het nondeju hebben gedurfd om alles wat Ducati sinds jaar en dag uniek, onderscheidend en bijzonder heeft gemaakt overboord te gooien. Dat het vakwerkbuisframe het veld had moeten ruimen voor een monocoque-concept was nog tot daar aan toe geweest (hoewel het pas na de overstap naar de V4 in het WorldSBK succesvol zou zijn), De nieuwe V2 saai? Echt niet!maar de switch van de enkelzijdige naar de dubbelzijdige achterbrug en van desmodromische kleppen naar simpele klepveren bij de nieuwe Multistrada V4 was echt onbegrijpelijk geweest. Maar goed, ergens begreep (en accepteerde) ik het wel, het was per slot van rekening alleen maar de V4 en dan ook nog eens alleen de V4 die in de Multistrada was gebruikt. De V-twin, die vanaf het prille begin synoniem voor Ducati heeft gestaan en als dé corebusiness van het Italiaanse merk mag worden gezien, was gelukkig nog steeds dezelfde V-twin. Weliswaar in de loop der jaren ver doorontwikkeld, maar wel met nog steeds dezelfde lay-out met voorover gekantelde 90° V-twin (door Ducatisten dan ook de L-twin genoemd) en desmodromische klepaandrijving. 

Maar dat ze nou verdomme ook bij de V-twin al dat heilige over de schutting hadden gegooid, hoe durfden ze. Dat het blok slechts 54,4 kilo woog en daarmee maar liefst 9,4 kilo lichter was dan de Superquadro 955 (en zelfs 5,8 kilo lichter dan de luchtgekoelde Scrambler Desmodue) en ook nog eens een stuk onderhoudsvriendelijker, was misschien best mooi, maar kon voor m’n gevoel nooit opwegen tegen die unieke techniek en het karakter van die oude V-twin. Het eigenzinnige karakter dat je ofwel verafschuwde, ofwel juist geweldig vond. Een middenweg was er niet. En dus, hoe hard men bij Ducati mij probeerde te overtuigen dat de nieuwe generatie motorrijders techniek niets meer zegt en dat met de V2 een nieuw minstens zo aantrekkelijk tijdperk was ingeluid, dacht ik er het mijne van. Nee, met de nieuwe V2 had Ducati haar ziel aan de duivel verkocht.  

Tekst en fotografie: Ed Smits