De Motorfreaks superbiketest 2008

In den beginne...

Aangezien Nederland zo vroeg in het jaar niet de meest ideale plaats is om een motor serieus aan de tand te voelen is Spanje een goed alternatief. Het is daar weliswaar warmer en zonniger, in deze tijd van het jaar is het weer goed te vergelijken met een zomerse lentedag in ons eigen kikkerlandje. Gooi daar nog een beetje variërend wegdek bij, duisternis als een etentje op 200 kilometer van de thuisbasis wat uitloopt en een hoosbui die zijn weerga niet kent en je hebt toch knap Nederlandse omstandigheden. Niet bepaald het klimaat waar je voor naar Spanje trekt, maar wel zo eerlijk: de test wordt er alleen maar grondiger van en met de bui spoelt voor de rest van de week het slechte weer weg, klaar voor het serieuze circuitwerk. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig; wat er ook uit komt, het zal op punten de absolute topper zijn.

Gezeten op de Fireblade rij ik, na eerst op het gastadres alle overbodige bagage gedropt te hebben, met de rest van de jongens richting beoogde fotospot. Stukje over de snelweg nog, geen probleem. De zin valt af te meten aan de hoeveelheid pogingen tot wheelie en het verbaast me in positieve zin dat de Blade er zelfs in derde versnelling nog wat acceptabels uit weet te persen. Wat een ontzettend kanon is dit toch weer… Honda legt zéker de lat weer eens een stuk hoger. Benieuwd hoe dat daags opvolgend op het circuit tot uiting gaat komen, maar op straat is er al een duidelijke voorkeur…en daar rij ik op het moment op. Als ik in mijn spiegels merk dat de rest de afslag neemt waar ik net voorbij sjees is het al te laat – dat haal ik van z'n leven niet meer. Dan maar een streepje gas bij en vlot naar de volgende afslag. En ja hoor, heb ik weer: niks afslag, maar een tolpoort. En uiteraard heb ik mijn geld samen met mijn telefoon op tafel laten liggen. Hier keren dan maar. Dat dat kennelijk niet mag blijkt al snel als twee leden van de Guardia Civil me als een kogel zo snel inhalen en aan de kant zetten. Oh-oh… Zonder in details te treden: dit was al niet de eerste ontmoeting deze week; nu is het mijn beurt. Spontaan fladdert samen met mijn goede hoop mijn laatste restje Spaans met een windvlaag buiten bereik en ben ik toegewezen op het engels wat agent 1 spreekt terwijl agent 2 al driftig bladert, krabbelt en mijn papieren aan inwendig onderzoek onderwerpt. Wat ik van plan was; waar de papieren van de motor zijn en nog meer. “Meneer, u zult direct moeten betalen, anders zijn we genoodzaakt de motor in te nemen” O god… Wat ik al zei; papieren niet bij de hand, geld ligt op tafel, telefoon ernaast en ik kan niet zeggen dat ik direct het juiste adres heb onthouden.

Met een wonderbaarlijk gebaar van toeschietelijkheid stemmen de heren in door te rijden tot de volgende afslag waar ik hoop de rest te treffen. In gedachte maak ik me vast op voor een lange en oncomfortabele nacht ergens in een verlaten politiebureau. Stel je voor dat die lui doorgereden zijn, denkend dat ik het ‘wel vind’. Maar nee, tot mijn levensgrote opluchting staat de hele bende nog te wachten en kan ik mijn smeekbeden vervolgen aan een ander adres voor de 63 euro die de Hermandad wil hebben. Close call? Als je bedenkt dat dit de goedkoopste ontmoeting is tijdens dit avontuur valt het alleszins mee…
Eenmaal veilig terug verontschuldig ik me, gris de sleutels van de Blade mee en ga op zoek naar een pinautomaat. Beetje ploeteren door winkelstraatjes, stapvoets rijden en uiteindelijk; pinnen en even rustig weer terug, En dan valt het ineens op met hoeveel gemak de motor ook dít toelaat. En hoe verschrikkelijk vertrouwd het allemaal weer aanvoelt. Verdomd als het niet waar is: het is wéér typisch een Honda. En dat zal ’t ook blijven, ook als we later onze rondes rijden op het circuit. Weliswaar springt de Blade er niet echt met kop en schouders bovenuit – de overige deelnemers weten ook donders goed hoe dit spel gespeeld wordt – maar het zal eens niet zo zijn als er nog helemaal zo slecht niet rondgestuurd kan worden. Eenmaal geschoeid met BT002’s om het tractieprobleem aan de achterzijde wat te verlichten doe ik mijn ronde. En goed, dankzij de woorden van de collega’s pas ik me licht aan en probeer de achterzijde niet teveel op zijn donder te geven, maar de voorkant is natuurlijk een ander verhaal. Met als gevolg dat ik de motor harder een hoek instuur dan ooit tevoren. Met de meest extreem op de voorzijde geconcentreerde gewichtsverdeling van het hele stel (en tegelijkertijd uberhaupt de lichtste machine) heeft de motor alle ingrediënten om extreem op het voorwiel bereden te worden.

Yamaha’s R1 heeft zich echt tot op de laatste draad moeten bewijzen. Alhoewel een jaar geleden nog goed voor de titel speelt de blauw-witte dit jaar geen favorietenrol. Maar aan de andere kant; het is wel een beest van een machine. Met een lijnenspel dat tot de verbeelding spreekt komt de oude dame al goed voor de dag, maar start de motor en je weet dat je een dik, dik monster in handen hebt. Met voorsprong de meest ‘nasty’ stationairloop. Laat het daar dan ook bij.

Tenminste…

De neuzen dezelfde kant op

Was in een grijs verleden Ram Air voorbehouden aan alleen de meest exclusieve racers, anno 2008 hebben alle fabrikanten de luchtinlaat recht van voren geplaatst. Geplaatst direct onder de koplampen weten de dubbele luchtinlaten het motorblok altijd van verse lucht te voorzien. Enkel Kawasaki, dat in 1993 met de ZXR750(R) als eerste fabrikant de term RAM AIR introduceerde, kiest in deze voor een centraal geplaatste luchtinlaat waarbij de lucht via het balhoofd direct in het luchtfilter wordt geblazen.

Elke fabrikant claimt dankzij deze constructie extra vermogen op topsnelheid vanwege de overdruk die in de airbox zou moeten ontstaan. In hoeverre dit werkelijk waar is, is erg lastig te controleren, maar feit is dat dankzij deze luchtinlaten de motor te allen tijde beschikt over verse, koele lucht. En net als bij sporters geldt ook voor motorfietsen dat de beste ademhaling nog altijd door de neus plaatsvindt.