Ducati Monster: Dubbele Dosis

Beesten zijn het...allemaal.

Los van alle verschillen tussen de twee, welke zo het er naar uitziet enkel maar groter in getale worden naarmate je er meer bij stilstaat, blijven het onmiskenbare Monsters. En tot nu toe (mijn zeer recentelijke ervaring met een Raptor 650 daar bij gerekend…maar hierover binnenkort meer) is Monster rijden nog steeds een aparte sensatie.

Duidelijk verschil tussen de S2R en de 695. Het gekke is dat de 695 in eerste instantie meer "bite" heeft dan de 1000...met doorremmen valt daar echter weinig meer op aan te merken.

Het blijft toch wat horkerigs hebben; een zadel met een fijne zit, dan de bolle tank, afgerond met een stuur welk je zo in een ernstig verminderd sociale houding het verkeer in stuurt. Het is al eens door collegae verwoord en vooralsnog komt het nog het dichtst in de buurt: als een varken. Je krijgt ook gelijk Joe Bar-achtige visioenen; opbollend jasje, kop tussen de schouders, armen breed. Maak het geheel af met een potje en een zonnebril en je hebt weliswaar een cliché, maar wat voor één... Helemaal klaar om ongegeneerd te hakken. Dat heb je al met de 695, dat heb je nog steeds met de S2R, dat zal je ook hebben met de S4RS. Alleen de manier waarop wil nog variëren; de S serie is – binnen het Monsterarsenaal - toch op een ander inzetgebied gericht dan de instapversies….met een beetje gezonde speculatie zou je er dan twéé moeten hebben; de lichte en wendbare voor woon-werk, stadsritjes en wellicht zelfs pekelritjes, de exclusieve voor het échte werk; de weekends, de dijken, de circuitdagen.

De basis

Maar denk eens terug aan die allereerste van zo lang geleden; was het niet juist de bedoeling om weliswaar wél het uitstekende rijwielgedeelte van de racers te hebben, maar niet de gedwongen zithouding en daarmee – meer streetfighterachtig- veelzijdiger en minder circuitgericht aan de slag te gaan? Zou een Monster “voor het circuit” dan niet juist een tegenstrijdigheid zijn? Tja, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, en de geschiedenis heeft inmiddels bewezen dat juist een motor met een minder racy zithouding des te brutaler rondgestuurd kan worden en dus tóch ver vooraan kan rijden?

Dus….welke van de twee is dan eigenlijk meer “echt” monsterlijk? De kale, no-nonsense, pure 695 of juist de weliswaar opgesmukte maar puur met het doel nóg horkerig te kunnen zijn S2R?

Die opsmuk van de S2R, dat zijn natuurlijk wél echt racy onderdelen, en dat ligt dan toch wel weer in de juiste lijn der verwachtingen. Het blijft zo toch een kale racer, en dat was toch het idee. Sterker nog; de nieuwe S4RS is letterlijk een 999 zonder kuip, met geen enkel compromis richting straatgebruik meer.