Ducati Monster: Dubbele Dosis

Same same ...but different

Heel kort door de bocht, en ook heel handig, zijn de verschillen tussen de twee samen te vatten als: alles is anders. Zo goed als alles weliswaar, maar de lijst is welhaast eindeloos. De allereenvoudigste verschillen als het stuurkuipje en de achterpartij wil ik haast niet eens noemen, maar goed, ze tellen mee. Maar daarnaast heeft de S2R, om die als “hogere klasse” maar als voorbeeld te nemen, een mooi taps Magura-stuurtje met vet koele matte finish, dankzij de enkelzijdige achterwielophanging ook een ander uitlaatsysteem en dús andere schetsplaten voor de voetsteunen die zelf ook anders zijn, een andere zijstandaard (vloeiende aluminium vorm ten opzichte van een gietijzeren pook op de 695), andere remmen en schijven, andere remhendels die behalve iets breder (“dikker”) daarnaast ook verstelbaar zijn en bovendien racy kunststof reservoirs op pootjes hebben, verstelbare voorvering, rijhoogteverstelling (echt waar…de 695 heeft een gegoten reactiestang en de S2R een recht getrokken met schroefdraad….het zijn de details die de kosten maken) en inmiddels zijn we in de regionen waar de échte klappen vallen. Oké, om het even netjes af te maken: zowel voor als achterband zijn van andere maat, 180 breed ten opzichte van 160 voor de 695, terwijl vóór juist de hoogte ( 60 tegen 70) het verschil maakt, even afgezien van de verschillende banden. Terug naar de klappen. Niet alleen maakt de 1000 voor de hand liggend grotere klappen, ze zijn ook harder. Waar de 695 het moet doen met een simpeler-dan-simpel blokje met twee cilinders en net voldoende onderdelen om het geheel draaiende te houden, is de S2R voorzien van dubbele ontsteking, een slipperclutch zoals we die op de S2R800 van vorig seizoen al zagen en een oliekoeler. Die drie als merkbare verschillen, het kan haast niet anders of er zijn legio andere interne zaken aangepast. De S2R 1000 maakt mérkbaar grotere klappen, maar daarover straks meer.

Twee andere, cruciale grote verschillen zijn namelijk het gewicht en de zithouding. Deze laatste laat zich als eerste gelden; zodra je van de ene overstapt op de andere, dus nog zonder een meter gereden te hebben, merk je het verschil. De S2R1000 staat om te beginnen merkbaar hoger op zijn poten. Uiteraard is dat onder meer voor nog meer grondspeling, en zoals het apparaat er nu bij staat ben je knap bezig als je al iets aan de grond zou rijden. Maar tegelijkertijd heb je het idee dat je op de zwarte wat meer “in ”de motor zit dan op de 695, en dat is een stuk moeilijker te verklaren. Als de positie van de voetsteunen al anders is dan die van de 695, dan staan ze naar mijn oordeel verder naar binnen, maar niet zo snel meer dan dat. Bij een meer “in” gevoel verwacht je ook dat de steunen daarvoor wat lager zouden staan, en dat strookt dan weer niet met de vraag naar grondspeling.. Het zadel dan? Meerdere malen overstappen levert nog steeds geen eenduidig oordeel. Bovendien zou een zachter of dieper zadel wederom niet overeenkomen met het inzetgebied van deze sportievere uitvoering. Het stuur is wél anders. Dit is hetzelfde stuur als wat op de vorige S2R gemonteerd was en toen waren we redelijk enthousiast over het ‘klein beetje lager en breder’-gevoel wat dat opleverde, maar vreemd genoeg is juist hier het verschil in praktijk veel minder merkbaar en bovendien wederom averechts op de idee. Dus dat rest de grootste boosdoener; de grijze massa. Nou vooruit: en het zwart-wit gestreepte kleine beetje massa boven de koplamp.

Het kleine koplampkuipje maakt het verschil tussen 'tellers vol in de wind' en iets wat nog echt op wegduiken gaat lijken bij hogere snelheden. Al gauw een twintigtal centimeters die, vanaf de bovenrand van de koplamp gemeten, een wereld van verschil maken, al is het zelfs alleen al voor het gevoel. Dat het kuipje daarnaast ook daadwerkelijk merkbaar verschil maakt is weer tekenend voor de functie van het kleinood. Dat het echter zo'n enorm gevoelsverschil zou maken is verrassend. En inderdaad, met ogen dicht overstappend is het verschil al een stuk kleiner, maar niet verdwenen. Zoals eerder al gezegd lijken de voetsteunen van de S2R verder naar binnen te staan, maar de hele motor staat ook hoger op zijn poten. Alles bij elkaar maakt de sportievere S2R evengoed de meest comfortabele, wat ook voor de in allerijl ingeschakelde logistiek medewerker (tevens bekend als Pa) een geruststelling was en per direct een vaste bemanning inhield voor de dik 300 kilometer tussen thuisbasis en tijdelijk verblijf nabij Trier. Je kunt het ook anders stellen: de S2R stond van de twee nog het dichtst bij zijn trouwe BMW...