Freaks goes rondtrip Schotland

En dat was zelfs nog voor het gene we de volgende dagen nog zouden tegenkomen. Mooi weer, dus veel zin weer op pad te kunnen. Na het inmiddels gebruikelijke ritueel van inpakken, opladen en de navigatie aanslingeren. De langste rit van deze trip, met een wijde omweg van Drumnadrochit naar Sterling. Maar wel dwars door een enórm nationaal park. Met een kleine omweg rijden we eerst richting Inverness, wat ineens ook een heel leuke stad blijkt. Hier treffen we ook de sluizen die het water van Loch Ness met de zee verbindt, maar we moeten snel weer door als we alles willen halen voordat het donker wordt. Yup, daar achteraan, daar kwamen we vandaan. En nog net zo veel moois rijden we naartoeNou hebben we wel een redelijk doorgaande route en bovendien zijn we aardig gewend aan het verkeer in deze streek. Zo veel komen we niet tegen, dus als we niet voor de zoveelste keer in een trajectcontrole terechtkomen is er niks aan de hand. Bovendien zijn de snelheidslimieten hier heel motorvriendelijk, zelfs op kleinere wegen blijft overal op de borden 60 mijl per uur staan, soms is het zelfs maar met moeite te halen. Dat is weer eens andere koek dan 30 kilometer per uur, wat we hier thuis meer gewend zijn. 

Inmiddels verandert het landschap voor de zoveelste keer op minstens even indrukwekkende wijze en lijkt het alsof we ergens bovenop de wereld beland zijn. Rondom ons geen kip te bekennen en behalve kilometers ver heidestruiken is er helemaal niks… behalve een dikke donkere wolk in de richting waar wij naartoe rijden. Totdat de weg iets verderop achter een heuvel duikt en een totaal andere wending neemt. Ons geluk van de dag, telkens als we dreigen volop in de bui te belanden, kiest de weg weer een andere richting en slingert ons zo met een paar schijnbewegingen perfect om de bui heen. 

Als je denkt dat de whisky voornamelijk uit de onherbergzame gebieden en nagenoeg onbewoonde eilanden komt (en daar heeft Schotland er nog een aantal van), is het een leuke verrassing als we ineens door ‘Glenfiddich’ heen rijden. Blijkbaar is er toch meer te ontdekken dan een langharig rund op de weg… het landschap is hier minder ruig dan de eerste dag, maar de hoogte wordt vervangen door weidsheid, waar we met een enorme smile doorheen rijden. Ook kastelen zijn hier niet bepaald dun bezaaid,
U vroeg om uitzicht? Doen wij er een snufje hei bij

Yay, een trein! TomTom is zo vriendelijk om zelfs de kleur van de omgeving aan te passen aan de begroeiing

Dan is het bij ons toch maar behelpen net zomin als stokoude bruggetjes en stenen muren. Wil je oudheid, dan ben je hier aan het juiste adres. Naar het schijnt heeft ook de Koninklijke familie hier een optrekje, maar vreemd genoeg is dat gesloten voor toeristen. Dan stoppen we toch gewoon bij een ander kasteeltje?

Heel langzaam zakken we inmiddels weer zuidwaarts, maar niet voordat we plaatsnamen als Dundee en Perth op de borden zien verschijnen. Klinkt erg Australisch… en dat is natuurlijk geen toeval. Maar nu weten we eindelijk waar de buren Down Under hun plaatsnamen van geleend hebben. Eenmaal in Perth zijn we alweer in de bewoonde wereld en al bijna bij ons eindstation voor de dag. Nog maar enkele tientallen mijl en we arriveren in Sterling, opnieuw een fantastisch stadje met heerlijk oud stadscentrum. Althans, dat vinden wij. Enkele hotelgenoten die we later aan de bar spreken vinden het maar een vreemde mix van oud en nieuw en noemen Edinburgh als een veel beter voorbeeld van hoe het moet: oud centrum met nieuw daarbuiten. Maar wij zijn er al dik tevreden mee. Veel kleiner dan Edinburgh en dus ook veel rustiger. Inclusief kasteel op de top van de heuvel, compleet met bijzonder fotogeniek kerkhof daar vlakbij. Zeker met de laatste zonnestralen van de dag een waanzinnig gezicht. Alle VVV-borden op de vele gevels vertellen hun verhaal over de gebouwen die er staan, inclusief martelkamer, hotel annex bordeel,
We verdenken de Fransen ervan het woord cliché hier te hebben gepikt. Maar het is oh zo gaaf...

Je zou hier toch zó een oude soapserie opnemen, of niet dan?

Huisje van de koningin. En ...de toren van Sauron? Huh?stal, smidse en wat allemaal nog meer. En daar tussen verstopt vinden we dan eindelijk ook de eerste doedelzakwinkel. Traditionele kleding hadden we al wel gezien, maar de muziek nog niet, tot nu toe. Een zwaar gietijzeren hek voor de etalage spreekt boekdelen. 

We hebben nog één dag te gaan. Voelt als een thuisreis, is het ook een beetje. Het laatste stuk van Newcastle naar IJmuiden hoeven we sowieso niet te rijden en het echte geweld hebben we al gehad. Toch is het niet voor niks en mogen we nog een dag heerlijk door de Schotse heuvels rijden, al is het landschap wel al duidelijk veranderd. Meer zoals de rest van Engeland, voor zover we dat kennen. Maar eerst plegen we nog een bezoekje aan de Forth Bridge, een legendarische spoorbrug vlak bij Edinburgh, die we toch minstens gezien moeten hebben. Je bent toch niet helemaal in Schotland geweest als je deze brug niet gezien hebt. Nou wil het toeval dat we daarbij ook de splinternieuwe autobrug zien liggen, die precies een week later officieel geopend wordt. Leuke bijkomstigheid, maar we komen voor de bizarre staalconstructie die de spoorbrug is. Terwijl we er naar kijken rijden er regelmatig treinen over, maar je moet goed kijken wil je ze zien…