Freaks goes rondtrip Schotland

Dat avontuur begint al als we in IJmuiden kunnen inschepen bij de DFDS richting Newcastle. Bij het inchecken krijgen we nog een extra set spanbanden overhandigd om de motor mee te zekeren. Is niet eens nodig, want die zijn op het parkeerdek al ruimschoots aanwezig, maar het gaat om het idee. Prachtig geregeld! Dan rijden we het schip binnen, wat al genoeg is om in de juiste vakantiesfeer te komen.
Van Newcastle naar Cairnryan kom je langs Lockerbie. Dus wij naar de site van de Boeing crash... dan moet je goed zoeken. Zie rechterfoto.

Aaaah, het schone Loch Lomond. This is Schotland, baby! Nu ga je écht op reis… dat is wel effe anders dan opstappen en wegrijden, pas ergens na de Eifel wordt het pas echt nieuw voor ons, dus krijg je dan pas het idee echt op pad te gaan. Nergens voor nodig, gewoon de boot nemen en je bent al op eigen grondgebied heel erg aan het reizen. Maar dat weet iedereen die ooit een weekendje Londen heeft gedaan ook wel.

Het mooie van zo’n boottocht is dat je je de komende uren kunt voorbereiden op wat je de volgende morgen te wachten staat en je er helemaal klaar voor bent, vol goede moed. Dan is het die ochtend direct opstaan en gáán. Natuurlijk hebben we wel wat huiswerk gedaan, we hebben zelfs aardig wat huiswerk gedaan en dus hebben we de routes kant en klaar in de navigatie. Eéntje om te leiden en eentje om te volgen en om als back-up te dienen, maar we gaan in principe op één apparaat af, ongeacht wat de andere zegt. En zo tuffen we als eerste kaarsrecht richting snelweg voor de eerste kilometers, want onze route begint heel logisch vanaf de westkust. Nou ja, eigenlijk wel logisch als je bedenkt dat we eerst naar Ierland gaan voor de Ulster Grand Prix en pas daarna aan onze tour beginnen. Startpunt is dus officieel in Cairnryan aan de pier van de veerdienst naar Belfast. Toch komen we onderweg al een paar memorabele landmarks tegen, zoals de muur van Adrianus (zijn we niet gestopt) en Lockerbie, waar we heel even pauze nemen om het monument te bezoeken van de vliegramp in 1988. 

Maar zoals gezegd begint het echte werk aan de westkust. Met een prachtig zonnetje en strakblauwe lucht komen we van de boot, klaar voor een flink stuk motorrijden. Dat belooft al direct heel aangenaam te worden, met het passeren van een flink aantal kleine kustdorpjes die zo’n heerlijke zeevaarders-uitstraling hebben. Niet dat het ergens op elkaar lijkt, maar vergelijk het met het verschil tussen de Waddeneilanden en het vasteland. Zoiets herken ik al rijdend langs de kust ook. En al is het eerste stuk ook meteen prachtig kronkelend met leuke hoogteverschillen, hoe meer we richting Glasgow rijden, hoe minder dat eigenlijk wordt. Onderweg van ergens naar... ergens anders. Zoveel mooie plekjes om te stoppen, je blijft aan de gangHet wordt weer drukker en voller en de wegen krijgen weer hun oorspronkelijke functie: no nonsense van A naar B, zonder echt leuke vergezichten of mooie landschappen. Is misschien niet helemaal verrassend aangezien hier de meeste mensen wonen, de meeste industrie en anderszins is, en dat het land toch verandert. Maar als we Glasgow eenmaal achter ons gelaten hebben, wordt dat heel snel anders. En hóe. 

Het leuke van een nieuw land is de onbekendheid met afstanden en verhoudingen. Dus komt het opdoemen van Loch Lomond als een soort van verrassing, als we nog maar net de hoofdstad achter ons gelaten hebben. Eerst een bosrijk gebied, dan een flink bord langs de weg die je vertelt dat je nu echt wel een bijzonder gebied betreedt (meestal gekenmerkt door de woorden ‘National Park’) en net als je denkt de verkeerde afslag genomen te hebben sta je oog in oog met het grootste meer van Schotland. Prima, mooi toeristisch weggetje langs het water denk je dan... dat blijkt toch minder waar: het is toch wel de
Beetje hei-achtig. Maar dan met heuvels

Snap je nu waarom Harry Potter zich (onder andere) hier afspeelt? doorgaande weg en bovendien druk genoeg. Genoeg om volledig vast te lopen in elk geval, als een nogal brede vrachtwagen geen kant meer op kan door de ruimte die ‘ie nodig heeft in de krappe bochten, onmogelijk gemaakt door het overige verkeer. Dan ben je toch blij dat je met de motor bent, het heeft ons slechts een half uurtje vertraging gekost, maar de kilometers file aan weerszijden voorspellen weinig goeds voor de vierwielers. Het mooie is dat we via deze weg almaar dieper in het mooie gedeelte terechtkomen: de beroemde Highlands. En dat liegt er al meteen niet om. Heel onwerkelijk is het alsof je een hoek omdraait en er gelijk midden in staat, maar blijkbaar is het toch zo: ‘Welcome to the Scottish Highlands’ en meteen draait de aarde negentig graden en schiet de hoogte in. Keerzijde is wel dat het direct súperdruk is en de eerste parkeerplaats die we vinden vol staat met touringcars met Japanners die nog niet over de selfiestick hype heen zijn. Levert wel grappige plaatjes op, dat dan weer wel. En als ze eenmaal weer vertrokken zijn naar hun volgende bestemming hebben we vrij zicht op alles wat dit uitkijkpunt ons bieden kan. Nu snappen we ook de ansichtkaarten meteen, het kost ons nauwelijks fantasie om voor te stellen dat die stuk voor stuk hier gefotografeerd moeten zijn. En dat terwijl Schotland toch nog veel groter zou moeten zijn. Het is al snel zó mooi, dat we niet meer stoppen voor elk nieuwe Kodakmoment. Het kost weinig moeite om je voor te stellen hoe het leven hier zo is geworden als in de verhalen: het klimaat, de stenen huisjes, de knusse, Fort William weet hoe je met motorrijders om gaatouderwetse warmte en gezelligheid binnen, hier worden de meeste verhalen bij de haard verteld. En als je weet dat Lord of the Rings ook door een Brit is geschreven, kun je niet anders dan concluderen dat de auteur graag in Schotland kwam. Nog iets anders opvallends: we zouden vandaag rijden tot aan Fort William, een havenstadje, en de borden geven aan dat we daar nog maar weinig mijlen vandaan zijn, terwijl we nog diep in de bergen zitten. De hoogtemeter op mijn navigatie geeft uitkomst: hoewel indrukwekkend, zijn we nog slechts op 350 meter boven zeeniveau….