Introductie: Moto Guzzi Griso 850 en Breva 850

Numero tredici

	Design zoals het alleen in Italie kan worden gemaakt. Oog voor detail: een vette upside-down onderstreept het sportieve karakter van de Griso.

Als we èn masse vanuit de Moto Guzzi fabriek richting fotolocatie gaan rijden is al snel duidelijk dat ik vanochtend de juiste keuze heb gemaakt. De motor geeft zo"n lekker gevoel en uitstraling dat het me ditmaal een biet kan schelen met pak"mbeet dertig motoren in truttentempo richting fotolocatie te gaan. Daar waar het me normaal gesproken niet hard genoeg kan gaan weet deze Griso me bij lage snelheden al prima te vermaken. De zithouding doet heel erg denken aan een cruiser, maar dan wel een met sportieve inslag. Iets wat bijvoorbeeld ook aan de wielbasis is af te lezen: die is met 1554 mm voor sportieve begrippen aan de lange kant. Beetje het idee van een Intruder met breed recht stuur, maar dan eentje die wel stuurt zullen we maar zeggen. Iets wat alleen al door de bandenkeuze wordt onderschreven: de Griso 850 wordt standaard namelijk uitgeleverd met....Metzeler Rennsport banden. Het gevoel is er, nu alleen nog het tempo omhoog om de motor een serieus aan de tand te gaan voelen. Toch zal het voor mij langer duren dan me lief is voordat ik de Griso daadwerkelijk op z"n staart mag trappen. De Italianen hebben namelijk als eerste de fotoshoot ingepland, aan aangezien we met meer dan één model onderweg zijn zal er ook nog eens stuivertje gewisseld moeten worden. Ik begin de shoot met mijn Griso (nummer 13) om vervolgens op de Breva over te stappen. Bij de derde fotoshoot verlies ik nummer 13 echter uit het zicht en als we niet veel later ons opmaken voor de eerste echte testrit van de dag is "mijn" Griso spoorloos. Het lijkt erop dat ik het zal moeten doen met de overgebleven California Vintage, maar gelukkig voor mij weet ik al snel iemand te overtuigen vooral even een ruil te maken. Waarna ik mijn weg kan vervolgen op de Breva 850, maar daarover later meer.

Terug naar de Griso 850, want daar was "t ons in eerste instantie om te doen. Het motorblok is nagenoeg identiek aan zijn grote broer en dat merk je ook met rijden. De motor heeft dezelfde souplesse, het enige merkbare verschil is het kleinere kantelmoment wat ontstaat zodra je gas gaat geven. De kleinere cilinderinhoud en het dientengevolge kleinere koppel maakt dat er geen stuurreactie naar rechts ontstaat zodra je met ingeknepen koppeling even tussengas geeft (bijvoorbeeld bij het aanremmen van een rotonde). En dat is wel zo prettig. De zithouding is precies in lijn met het gedachtegoed van deze motor. Armen lekker breed, lichaam ver naar voren, knieen tegen de tank en de voeten lekker hoog. Gaaassss. Een wens die - gelukkig voor mij - na de lunch in vervulling zal gaan. Allereerst levert een korte inspectieronde over de parkeerplaats mij namelijk weer de contactsleutel van nummer 13 op, daarnaast weet onze voorrijder die middag waar Abraham de mosterd vandaan haalde. Of beter gezegd: hij wist hoe lang de winkel nog open was. En dat was aan zijn rijstijl te zien niet lang. Vanaf de eerste meters is het tempo voor m"n gevoel asociaal hoog en heb ik echt het gevoel het licht uit m"n ogen te rijden... totdat ik op de snelheidsmeter kijk: 95 km/u. Niet echt spectaculair hard. Natuurlijk, we rijden over slingerwegen en dwars door dorpen heen, maar gevoel en werkelijkheid blijken bij de Griso ver uit elkaar te liggen. En dat is zondermeer het allergrootste pluspunt van deze Moto Guzzi Griso. Zeg je rijsensatie, dan zeg je Griso. Per slot van rekening is motorrijden nog altijd een emotie en je rijdt pas hard als je gevoel je zegt dat je hard rijdt. Anders gezegd: wil je hetzelfde gevoel ervaren op een gemiddelde supersport, dan zul je al snel snelheden van 200 km/u (zoniet hoger) moeten gaan rijden. En dat is niet goed voor je rijbewijs. Als er één ding is wat niet van deze Griso kan worden gezegd, dan is het dat hij saai is. Ik ken maar weinig motoren die zo"n levendig karakter hebben.