Introductie: Moto Guzzi Griso 850 en Breva 850

Griso 850

Dat Moto Guzzi met de Griso de spijker op de kop heeft geslagen voor wat betreft het lifestyle gebeuren staat als een paal boven water. De motor heeft een haast ondefinieerbare aantrekkingskracht wat "m erg begerenswaardig maakt. Of anders gezegd: hij heeft een hoge hebfactor. Niet voor niets staan 25 man zich te verdringen bij juist die Griso. En terecht, zo zal al snel blijken nadat we de fabriek achter ons laten en ik voor het eerst kennis maak met deze Italiaanse schone. Maar voor het zover is moet eerst iedereen in stelling staan, een aangezien dat nog wel even kan duren (we zitten per slot van rekening in Italië bij een door Italianen georganiseerd evenement) maak ik even van de gelegenheid gebruik de motor aan een nadere studie te onderwerpen.

Gebalanceerde agressie
Het robuuste karakter van de Griso maakt vanaf het eerste oogcontact een diepe indruk op je netvlies. Alsof je de slagen van de dikke V-Twin al voelt zonder dat de motor daadwerkelijk loopt. Aan de buitenkant zijn de verschillen met de Griso 1100 amper zichtbaar. Enkel de ontbrekende olietank en het zwartgecoate frame maken het verschil. Weet je dat niet, dan sta je voor je gevoel gewoon naar z"n zwaardere broer te kijken. Sterker nog, zelfs het merendeel van de aanwezige pers zag in eerste instantie niet het verschil tussen de 1064cc sterke versie en deze 877cc variant. De motor heeft - we zeiden het al - een exorbitant karakter wat "m erg aantrekkelijk maakt. Praat je lifestyle, dan praat je Griso. Niet voor niets heeft men bij Moto Guzzi samen met de Griso een waslijst aan accessoires en complete kledinglijn ontworpen. Zien en gezien worden, daar draait het allemaal om. De motor is in twee kleurstellingen leverbaar (rood/zwart en zwart/zwart), maar helaas voor mij moet ik genoegen nemen met de zwart/zwarte versie. Niet dat die lelijk is, maar bij de rode versie komen de exorbitante lijnen nog beter tot z"n recht. Het brede, ietwat omhoog lopende stuur, het korte zadel met "harley-achtig" kussentje voor de duopassagier, de langgevormde tank, de enkelzijdige achterwielophanging. Waar je ook kijkt, de motor is een en al detail. Meest in het oog springend detail bij de Griso is echter het buitensporig grote uitlaatsysteem, dat de motor een erg brutale uitstraling geeft. Pas op, niet voor watjes! Precies datgene wat de motor tegen je lijkt te zeggen zodra je plaats neemt op het riante zadel. De motor voelt erg fors aan, het brede stuur en de lekker hoge voetsteunen geven de motor een erg typische zit. Die mij nog het meest doet denken aan de straatracers van dertig jaar geleden. No-nonsense bikes met een erg puur gevoel. Twee wielen, een stuur en een motorblok. Het gevoel van: kom maar op als je durft.

Als ik "Ja, ik durf" tegen de Griso heb gezegd en de startknop kort even aanraak ter activering van het startssysteem (Kijk mamma, zonder handjes...) blijkt de luchtgekoelde V-Twin nog niet helemaal wakker te zijn. Met de gashandle onaangeraakt blijkt de motor er niet echt veel zin in te hebben. Prutteldeprutteldeprutteldeplof. Starten met een ietsiepietsie gas erbij doet wonderen, maar nog steeds heeft de motor er niet echt veel zin in. Stationair kijkt ie het even aan om vervolgens wederom de pijp aan Maarten te geven. De motor even aan het gas houden is klaarblijkelijk het devies om deze Griso lekker warm te laten draaien. De anno 2006 ook bij Moto Guzzi toegepaste injectie maakt dat de eenvoudige choke is komen te vervallen (of ik heb niet goed genoeg gezocht, dat kan natuurlijk ook) en dat ontbreekt de motor nu bij de koude start. Het duurt gelukkig niet zo lang voordat de motor beter in z"n element is en netjes zoals het hoort stationair loopt te ploffen. Nog voordat ik ook maar één meter met de Griso heb gereden, dient zich echter het volgende probleem aan: het inklappen van de zijstandaard. De motor heeft dankzij zijn erg lange tank een cruiserachtige zithouding, wat maakt dat voor je gevoel de zijstandaard ineens heel erg ver naar voren is geplaatst. En daar zit "m in mijn geval precies de kneep. Met mijn 1.72 mtr lengte blijk ik simpelweg té korte benen te hebben om de standaard in te klappen. Met de grootste moeite weet ik met m"n tenen beweging in het ding te krijgen, nét genoeg om "m vervolgens met de hak in te klappen. Handig is anders, maar het past daarentegen wel weer in het eigenwijze karakter van deze fiets. Voor diegenen die iets gemakkelijks willen hebben heeft Moto Guzzi per slot van rekening de Breva ontwikkeld.