Test: Moto Guzzi Stelvio

Genoemd naar de legendarische bergpas in het noorden van Bolzano, die twee valleien verbindt via 48 haarspeldbochten, is de 2024 Moto Guzzi Stelvio strikt genomen een reïncarnatie van het vorige model met die naam, dat debuteerde in 2007 maar in 2016 op de plank werd gezet omdat het niet aan de Euro 4-norm kon voldoen. De nieuwe Stelvio is echter een heel ander pakket, dat, net als de V100 Mandello, een reeks nieuwe vakjes afvinkt voor het historische Italiaanse merk. Het is de eerste vloeistofgekoelde Allroad van Moto Guzzi, de eerste met DOHC nokkenassen, de eerste met een tandwiel aangedreven balansas, én de eerste die geavanceerde elektronica omarmt, waaronder een 6-assige Continental IMU voor het aansturen van Een must-have voor elke motorrijder: de Stelviode ride-by-wire gasklepbediening, het bochten-ABS en andere digitale voorzieningen. Het is een langverwacht 21e-eeuws model van Moto Guzzi, dat Piaggio's overleden baas Roberto Colaninno al meer dan een decennium beloofde te financieren. Hij en zijn ingenieurs hebben het eindelijk op de markt gebracht, kort na zijn overlijden in augustus 2023.

Het resultaat is een volledig moderne maar toch volledig individuele motorfiets, die van geen enkele andere fabrikant had kunnen komen. Ontwerper Giulio Rossi Paccani kreeg de instructie ervoor te zorgen dat zijn creatie de beste in zijn klasse was en dat de beroemde adelaarsbadge of het handelsmerk V-twin motor niet nodig was om te worden geïdentificeerd als een Guzzi - en hij heeft dat zeker waargemaakt. De nieuwe Stelvio heeft onmiskenbare aanwezigheid - naar mijn mening oogt het stijlvol, gestroomlijnd en onmiskenbaar modern, met En dan bedoel ik ditmaal niet dat slingerweggetje met 48 (genummerde) haarspeldbochtende DRL-lichtstrip onder de koplamp die de silhouet van de adelaar in het Moto Guzzi-tankembleem opneemt, met gespreide vleugels. Dat is netjes!

Neem plaats op het 820 mm hoge zadel met voldoende ruimte voor een passagier, dat goed genoeg is gepolsterd om geen gebruik te hoeven maken van de optionele 'comfort seat', en je zult een geweldige zitpositie ontdekken dankzij het brede en taps toelopende aluminium stuur dat op vrij hoge risers is gemonteerd en zich goed 'aanvoelt'. De rubberen handvatten zijn dik en stevig, precies goed om er een goede grip op te krijgen zonder dat je handen krampachtig worden. De nieuwe Stelvio voelt veel toegankelijker dan de meeste andere ADV-modellen, omdat je veel meer het gevoel hebt dat je erin zit in plaats van er hoog boven, wat het gevoel van controle versterkt, zelfs onder lastige omstandigheden. Dit is een motorfiets die vertrouwen wekt en waar ik vanaf het begin één mee was, en met mijn lengte van 180 cm kon ik bij verkeerslichten beide voeten plat op de grond zetten. Dat komt door de manier waarop het zadel is gevormd, met een vrij smalle overgang waar het zadel de tank ontmoet, wat betekent dat kleinere rijders, inclusief vrouwen, zich ook thuis zullen voelen op deze motorfiets. In ieder geval zijn er zowel lagere als hogere optionele zitplaatsen beschikbaar om te kopen uit de toegewijde accessoire catalogus van de Stelvio, inclusief twee QD-harde "A giant leap" zou Neil Armstrong hebben gezegd. Bye bye alles bagataliseren onder het motto van "karakter", hallo 2024!zijkoffers van respectievelijk 38 liter en 52 liter.

De zithouding is behoorlijk rechtop, met de voetsteunen die, net als bij de Mandello, in rubber gemonteerd zijn op de motorcarters en relatief ver naar achteren zijn geplaatst, maar niet té om oncomfortabel te zijn, en zeker niet om je knieën ver genoeg naar voren te duwen om vrienden te maken met de cilinders, altijd een probleem met traditionele OHV luchtgekoelde V-twin producten van de Moto Guzzi-fabriek. Ondanks de dikkere cilinders en koppen van deze vloeistofgekoelde DOHC korte slag achtkleps motor, kwamen mijn knieën nergens in de buurt van de motor, mede dankzij de cilinders die 6° voorwaarts zijn gekanteld om extra ruimte te creëren, na al 90° te zijn gedraaid zodat de gasklephuizen nu onder de brandstoftank zijn gepositioneerd, wat ook helpt om ruimte vrij te maken.

Push da button

Druk op de dodemansknop die tevens dient als startknop, en de V100-motor van de Stelvio komt onmiddellijk tot leven, gaat naar een stationair toerental van 1.300 tpm zonder enige neiging tot heen en weer schudden, zoals het geval is bij traditionele luchtgekoelde Guzzi's zoals de V85TT, die nog steeds in productie is als tegenhanger van de Stelvio. Zelfs als je het gas in neutraal opentrekt, is er nauwelijks enige beweging. Mechanisch is het ook volledig stil, zonder tekenen van de klikken en rammelaars van zijn tuimelaar-voorouders - dit is een volledig moderne motorfiets die ook niet op en neer beweegt op de vering wanneer je hem in de versnelling zet en wegrijdt, of wanneer je het gas loslaat of gas geeft, vanwege de haakse eindaandrijving van de cardanas. Guzzi-ingenieurs hebben eindelijk het beste van twee werelden geleverd dat altijd binnen handbereik was als ze hier eerder werk van hadden gemaakt - het gemak (geen ketting om aan te passen en uiteindelijk te vervangen) en de netheid van een cardanaandrijving, gekoppeld aan de totaal neutrale dynamiek van een
Nog steeds onmiskenbaar Guzzi. Ruitje geeft goede bescherming in elke hoogte

Onmiskenbaar Guzzi, ook van achteren. Zadel zit echt superlekker

Het TFT is nogal erm... "in your face", maar wel bomvol informatie en overzichtelijkkettingaangedreven motorfiets. Er is veel goed technisch werk in deze motorfiets gestoken.

Het inknijpen van het koppelingshendel om de eerste versnelling te selecteren, merk je dat het zeker wat stugger gaat dan die van de oude luchtgekoelde motor - maar het bedienen van deze hendel in drukke verkeersdelen deed geen buitensporige aanslag op mijn linkerhand, en de schakelactie van de zesversnellingsbak was bijna foutloos. Hoewel niet gemonteerd op 'mijn' Stelvio, weet ik van het rijden met de Mandello S die er standaard mee is uitgerust dat de optionele up/down quickshifter van Moto Guzzi zeer soepel werkt, zonder enig gevoel van ruwheid ondanks de haakse eindaandrijving. Een must-have, zou ik zo zeggen.

De 90° V-twin van de Stelvio pakt sterk op vanaf 2.800 tpm, met 3.000-6.500 tpm als zijn ideale zone waarin je de meeste tijd doorbrengt. Het is een prachtig flexibele motor, waardoor de aanwezigheid van zes versnellingen eigenlijk onnodig is. Met name de derde versnelling heeft een prachtige verhouding die je kilometerslang langs een kronkelige heuvelweg kunt vasthouden, van zo laag als 2.000 tpm tot de soft-begrenzer bij 9.500 tpm, met een volledig lineaire koppelcurve. Dankzij de balansas is er geen echte trilling te bespeuren, en zeker niets wat zelfs een rijder die is opgegroeid met supergladde boxermotoren als storend zal ervaren.