Naked test Gladius, ER-6n, MT-03 Kando: twee tegen één

...versus Kando

De Yamaha MT-03 die Yamaha Nederland voor ons beschikbaar stelde is gestoken in het erg smakelijke Kando maatpak. Een paar jaar eerder reden we al eens op de 03, maar door de witte kleurstelling van de tank, de zijwaards geplaatste en eveneens witte achtershock en de Akrapovic dempers wordt de ééncilinder een stuk aantrekkelijker. En hoewel het verder dezelfde motor is als de standaardversie lijkt de afwerking van deze Kando uitvoering van een hoger niveau. De Yamaha MT-03 die wordt aangedreven door hetzelfde ééncilinderblok als de Yamaha XT660Z en de XT660X ziet op het eerste gezicht klein en hoog uit. Het verwachte brommergevoel blijft echter uit als je plaatsneemt op het zadel dat er niet alleen goed afgewerkt uitziet, maar ook nog eens een comfortabele en zeer actieve zitpositie biedt. Achteraf bezien is het zelfs het beste zadel van de groep. In samenspel met het flink brede en hooggeplaatste stuur heb je direkt het gevoel (voor)op een motor te zitten die geschikt is voor het betere stuurwerk.

Of dit in de praktijk ook zo uitpakt valt echter te bezien. De eerste rit op de kleine broer van de MT-01 is door tijdsnood gedwongen op de snelweg. En op deze snelweg komt de kleine niet tot z’n recht. Enige vorm van windbescherming is de MT-03 vreemd, de rechtoppositie door het hoge stuur zorgt er ook nog eens voor dat je als bestuurder de functie van parachute aanneemt. Een kruissnelheid van 120 km/h is goed te doen, maar rijdend in een rechte lijn verlang ik al snel naar een gangetje van zo’n 10 km/h. Wat het geheel niet aangenamer maakt is dat de injectie enveneens als de bestuurder geen stabiele positie weet te vinden. Op een minimale, maar steeds duidelijkere manier wisselt het blok continu tussen oppakken en inhouden. Het is ook weer niet zo dat je heen en weer wordt geschud, maar fijn is anders. Dat de MT-03 geen snelwegridder is mag duidelijk zijn en het betreft een kritiekpunt dat als M&M's in mijn mond wegsmelt als ik nog diezelfde avond de Kando meeneem voor een rondje Utrecht. Verkeersdrempels die normaal nogal wat irritatie teweegbrengen, want remmen en schokken en ga zo maar door, veranderen plotsklaps in kleine schansjes. In plaats van snelheid te minderen geef ik gas als ik zo’n ding zie en vlieg ik, eerst met het voorwiel, later met beide wielen los over deze ‘verkeersstremmende’ voorwerpen. Godzijdank ligt Utrecht bezaaid met deze veiligheidsobjecten. Wat een lol.

Inmiddels doordrongen van het bestaansrecht van de kleine Yamaha is de rit op de Autobahn richting het voor ons bekende testterrein in en rond de Eifel niet eens een straf te noemen. Vechtend tegen de wind kijk ik uit naar al het leuks dat staat te wachten als de wegen straks smaller en bochtiger worden. En leuk is het op de Duitse binnenwegen met de MT-03. Vanaf 2000 toeren reageert het gas fel en daadkrachtig op de input van de bestuurder. Met een dikke koppelgolf zoals je die alleen tegenkomt op ééncilinders sleurt het blok je op een zeer verslavende manier de bocht uit. Deze koppel blijft tot je beschikking tot zo’n 7000 toeren, waarna de begrenzer bij 8500 toeren het anker uitgooit. In deze regionen zul je in de praktijk echter niet vaak komen, omdat het blok tussen de 3000 en 6000 toeren het lekkerste aanspreekt. Wat blijft opvallen is het aan/uit gevoel van de injectie. Samen met sterke koppel zorgt dit meer dan één keer voor ongeplande wheelies en een blokkerend achterwiel. Lijkt vervelend, is het niet. Want zodra je de fiets een beetje leert kennen is zorgt de felle gasreactie voor meer lol dan ergernis. Het koppel is dan ook onder bijna elk toerental aanspreekbaar en zorgt dat de MT-03 altijd goed uit de startblokken komt en ook tijdens rijdende acceleratie uitstekend presteerd. Hierbij zorgt de soepele, maar verfijnde ophanging van de motor ervoor dat het rijwielgedeelte in gareel blijft.

Petje af voor hoe Yamaha de gulden middenweg heeft weten te vinden op het gebied van de vering. Het feit dat deze niet instelbaar is zie ik met deze standaardinstelling dan ook niet als minpunt. Als ik echter vrij spel zou hebben in het vormgeven van een MT-03 zou ik puur op esthetisch vlak hebben gekozen voor upside-down vering ipv de nu gemonteerde telescopische voorvering. De aan de zijkant geplaatste achtershock ziet er in de witte variant zo smakelijk uit dat de voorkant in vergelijking een beetje koddig overkomt. Als je de oncomfortabele en eigenlijk niet aanwezige snelwegkwaliteiten naast je neer kan leggen is de MT-03 het grootste feestbeest van de groep. Samen met het meer dan geslaagde design zet de Yamaha met de MT-03 Kando een volwassen pakket neer dat het kind in je naar boven haalt.