Naked test Gladius, ER-6n, MT-03 Kando: twee tegen één

Ontspanning...

Plezier hebben in het motorrijden, daar gaat het bij deze test duidelijk om. Deze geluksfactor is niet moeilijk te vinden als je plaatsneemt op de nieuwe Suzuki Gladius. Op de opvolger van de SV 650 gaat het maar om één ding en dat is het pure motorrijden. De zit op de V-twin is ontspannen. De rechtophouding, die neigt naar onderuitgezakt, zorgt voor een gevoel van overzicht en controle. Het brede en fijne stuur valt als het ware in je handen en met een druk op de knop komt de twin moeiteloos tot leven. Wat direct bij het wegrijden opvalt is hoe gecultiveerd de tweecilinder zijn toeren maakt. Je voelt slechts dat het een tweecilinder is door het direct aanwezige koppel en de rustig ploffende uitlaat. Zeer rustig. De apart gevormde demper, volgens hedendaagse normen onderin geplaatst, doet zijn werk meer dan goed, te goed naar mijn smaak. Het blok loopt zijdezacht en biedt direct koppel. Hierdoor is de Soes zeer schakellui te rijden. Je zet ‘m in z’n 4 en je hoeft over het schakelen niet meer na te denken.

Dit moeiteloze en comfortabele rijgedrag is eveneens te vertalen naar de remmen en de vering. De remmen doen wat ze moeten: remmen met een duidelijk aangrijppunt en een stevige vertraging. Nooit is er te veel of te weinig remkracht aanwezig. De vering is zeer soepel ingesteld. Dit biedt comfort, maar laat de ophanging ook flink werken, zeker op slecht wegdek. Zolang je hier niet te veel aandacht aan besteed heb je er echter weinig last van.

Kortom: rijdend op de Gladius hoef je je niet druk te maken om de motor en haar rijgedrag. Je kan je puur richten op de weg, de volgende bocht en de rest van de omgeving. Dit kenmerkt de Suzuki, ook tijdens de test. Op de andere motoren waren we meer bezig om te ontdekken wat het juiste toeren- en inzetgebied is, terwijl de Gladius echt een opstappen, wegrijden en niet meer nadenken motor is. Jammer dan ook dat op ten duur het goedkoop aanvoelende zadel en het totale gebrek aan windbescherming roet in het eten gaan gooien. Deze twee minpuntjes brengen je op ten duur weer terug op aarde. Mocht je wat extra’s te besteden hebben (wat bij aankoop van de Gladius zo maar zou kunnen) is een steviger en comfortabeler vervangend zadel waarschijnlijk zeer de moeite waard.

...versus inspanning...

Hoe anders is dit op de vernieuwde Kawasaki ER-6n. Waar de Gladius instant ontspanning biedt nodigt de witte Groene je uit, of beter gezegd dwingt je, tot sportief en aanvallend rijgedrag. De zithouding met meer opgetrokken knieën duwt je als het ware in de aanvalshouding. Het smalle en flink naar achteren geplaatste stuur biedt minder hefboomeffect dan bij zijn concurrenten, waardoor je meer gedwongen voelt met je lichaam te sturen. Voordeel hierbij is dat dit op de Kawasaki ook het makkelijkst gaat. Knee-downs oefenen gaat dan ook een stuk makkelijker dan bijv. op de Gladius die hiervoor grondspeling mist.

Dat de sportievere zithouding geen toeval is bewijst het motorkarakter van de ER-6n. De staande twin komt qua gevoel nog het meest dicht in de buurt van een in-lijn viercilinder en is voor een tweecilinder dus best piekerig. Hoewel de motor onder de 4000 toeren goed inzetbaar is, is er van enige kracht geen sprake in de lagere toeren regionen. Pas bij de 5000 toeren begint het blok te leven om tussen de 7000 en 8000 toeren nog wat extra kolen op het vuur te gooien. De Kawasaki gaat dan echt van z’n plek en blijft flink doortrekken tot de begrenzer je duidelijk maakt dat het tijd is door te schakelen. Het geluid dat de motor in samenwerking met de centraal geplaatste demper weet te presteren houdt, ik kan het niet anders verwoorden, het midden tussen een V-twin en een viercilinder. Beginnend met een sonore brom eindigt het spektakel in een hevig aanzuigend turbine-achtig geluid.

Stevig pokend in de hogere toerentallen maak je al snel een flinke snelheid op de twin. Als enige in de test is de Kawasaki voorzien van ABS remmen. Dit overbekende anti-slip systeem geeft, hoe het in de praktijk ook werkt, altijd een onbewust gevoel van veiligheid waardoor je gewoon wat zekerder in het zadel zit. Hierdoor durf je in het algemeen wat sneller hard te remmen dan op motoren die dit systeem ontberen. Dit geschreven: de remmen op de witte tweecilinder doen hun taak goed, maar zijn niet de beste van het stel. Misschien omdat het ABS systeem redelijk snel ingrijpt. De stevige, maar duidelijk communicerende vering van de ER-6n maken het sportieve plaatje af. De Kawa ligt lekker stabiel in de bochten ook op slecht wegdek. De wat straffere vering geeft onregelmatigheden in het wegdek duidelijk door, maar het wordt niet snel oncomfortabel. Mocht ik de ER-6n naar eigen smaak vormgeven dan zou beginnen met een ander stuur. Het huidige stuur voldoet prima, maar is toch wel erg smal en naar achter geplaatst. Alsof hij uit je navel groeit zeg maar. Het stuur iets verbreden en naar voren kantelen zou, naar mijn mening, het sportieve stuurgedrag alleen maar ten goede komen.