Test: Moto Morini Corsaro

It's only Rock and Roll..

Inderdaad, hate this job...

Het concert begint zoals gebruikelijk ruimschoots op tijd. Of liever gezegd, exact volgens de geldende regels voor Rocklegendes, precies op tijd te laat. Je loopt eerst eens door de zaal heen op zoek naar een leuk plaatsje om je favoriete artiesten goed te kunnen zien. Dan zoek je de bars en toiletten voor het geval je die nodig gaat hebben (en dat is van te voren al zeker) en je wacht op wat komen gaat. En wacht….en wacht….
Anders gezegd: je neemt plaats op de Corsaro, kijkt eens rond, voelt aan hoe het zit, draait het contact om, wacht op de opstartprocedure en drukt op de knop. En wacht….en wacht…

De motor is voorzien van een niet-alledaags startsysteem; net als bij Ducati is een korte druk op de startknop voldoende om de motor zelf alle werk voor je te doen; de startmotor blijft gewoon draaien totdat de motor aanslaat. Staat heel cool natuurlijk, een motor die “zonder handen” start, maar het arme startmotortje heeft er merkbaar moeite mee de twee emmers snel genoeg op gang te krijgen voor plof en actie. Vreemd, want dat heeft op zich niets met het systeem te maken. Ducati’s varen er wel bij, en ook de RSV uit het gezelschap heeft aan een halve tel starten voldoende om op eigen kracht door te tokketoketokkelen. Alsof de startmotor wat zwak is voor dit geweld….maar toegegeven, het is erg R&R, en je steelt er toch wel een beetje show mee. En in dit wereldje moet je soms een beetje inleveren op het praktische vlak.

...but I like it

Voorafgaand aan deze Tour had ik de mannen voorzichtig al duidelijk gemaakt dat ze een show zouden zien zoals nooit tevoren. Maar hoe enthousiast een ander ook moge zijn; het is pas waar als je het zélf meemaakt. Wij kunnen dus slechts raden hoe Ed zich voelde na die tweede versnellings-wheelie-op-het-gas, bocht uit, meterslang én meteen maar langs het overgrote deel van een clubje SV-rijders die zo ook het beste uitzicht hadden op een hevig kopschuddende landing. Inderdaad….je had er bij moeten zijn. Iets eenvoudiger is inleven in Leon’s enthousiasme….dáár hebben we foto’s van.

Zoveel dingen als de Corsaro wél is; het is géén racemotor. Daarvoor zijn toch een aantal zaken teveel straatgericht: de zithouding is te rechtop, te passief voor het echte ‘schouders breed en val aan’ idee, wat bijvoorbeeld een Monster (en áls we vergelijken, dan weer wel met een S4, minimaal) en in zekere mate een Tuono wél heeft, de reservoirs voor rem- en koelvloeistof zijn een geheel met de scharnierpunten en zo vallen de, tegenwoordig als maatstaf van “racy-ig-heid”, radiale pompjes ook op in afwezigheid, de remmen voorin zijn gewóón vierzuiger Brembo, niks radiaal gemonteerd, niks derde brug, gewoon zoals we ze al jaren kennen. En het is geen van allen nodig ook; wat werking betreft is er totaal niks aan te merken op het hele geheel, en het scheelt aanzienlijk in kosten. Reken maar eens uit hoeveel een X duizend keer zoveel cent voor een remvloeistofreservoir, X maal radiale pomp en X maal blingbling- remklauwen is…

Daarvoor in de plaats heeft Morini wél veel moeite gestoken in het er leuk uit laten zien van alle kleinigheden; neem bijvoorbeeld de onderzijde van de vorkpoten of de “triple whopper”-formaat onderste kroonplaat.

Om eventjes heel snel wat te noemen.
…maakt de “beperking” wat uitrusting betreft nog wat uit dan? Niet bepaald. Het werkt immers, en de bekende regel "If it ain’t broken, don’t fix it” gaat ook hier een héél eind op. En geef toe, ondanks dat de heren in het verleden zeker menig uitstapje naar alternatieve muziekstijlen niet geschuwd hebben (maar ja, de Beatles kwamen er evenwel toch beter mee weg), staat het kwartet van de heren Jagger en Richards toch nog immer bekend als vleesgeworden Rock & Roll, van de gruizige mannen-muziek, maar vooral het “geen fratsen”-gevoel van het geluid is toch kenmerkend voor succes, en aan succes geen gebrek. Zo ook de no-nonsense opbouw van de Corsaro; er is helemaal niks mis mee; dus wat wil je dan nog meer?