Test: Moto Morini Corsaro

Over het uiterlijk hoeven we weinig meer te zeggen; een meer veelbesproken onderwerp is moeilijk te vinden. Met name in de aanloop naar het huidige motorseizoen was de Corsaro als het ging om “welke nieuwe motor is nou het aller- allerbegeerlijkst” haast onovertroffen,

met een piek tijdens de beurs van Utrecht, alwaar een exemplaar prominent opgesteld bij de ingang, eenvoudig niet te vermijden was. Voor velen was het de eerste mogelijkheid de motor met eigen ogen te bekijken en alle stijluitingen en innovatieve oplossingen in zich op te nemen. Het zou ook een keertje géén Italiaan zijn.
Die dikke bult in de uitlaat, dat is de katalysator. Om de Corsaro in lijn te krijgen met de Euro-3 uitstootnorm is Morini gedwongen innovatief geweest om het beest de prestaties te kunnen geven die het behoort te hebben. Daar hoort dus ook zo’n bult bij, maar ontwerpers zouden gek zijn als ze daar dan niet meteen een leuk staaltje ijzerwerk van zouden maken. En voer voor discussie, uiteraard.
Wat je op de foto’s niet ziet is het display. Bij het omdraaien van de sleutel wordt de berijder verwelkomd met een fantastisch fraai infadend logo, gevolgd door de gebruikelijke nuttige informatie. Of liever…een overvloed aan informatie die weliswaar nuttig kan zijn, maar liever niet tijdens het rijden allemaal afgelezen dienen te worden. Evengoed is een dubbel uitgevoerd cluster van tripmeter, gemiddelde snelheid en rijtijdsindicatie wel onwijs handig, net als een gearindiactor, maximum snelheid (die verrassend goed werkt, maar hierover later meer) of een buitentemperatuurmeter.

Start me up.

Een Corsaro, vrij vertaald, is de kapitein van een kaapschip dat met toestemming van de regering van een bepaald land andere schepen kaapte, in ruil voor de opbrengst waarvan een aanzienlijk deel afgedragen diende te worden aan de regering die de vrijbrief (of kapersbrief) uitgevaardigd had. Volgens deze regeling zou de kapitein zodoende niet vervolgd en veroordeeld worden wegens piraterij. In de omgangstaal werd het schip zelf ook vaak een kaper genoemd.

En dan wordt het interessant… De Corsaro is namelijk hét instrument voor machtsvertoon van de bovenste plank. Echt geen motor is veilig voor de Corsaro, en hoe minder bekend het terrein, hoe beter. Behalve die enorme berg paarden in de kraan heeft de Morini nog méér troeven….. Koppel is daar één van; tegen 1200 cc valt zelfs een RSV Factory maar ieltjes uit, en in de praktijk kan het dus voorkomen dat op pure “grote stappen vooruit”-acceleratie, niéts de Morini bij kan benen. Gezelschap gehouden door de crème de la crème van het Motorfreaks-testpeloton wordt het zelfs beschamend hoe eenvoudig de motor de mannen reduceert tot stipjes in de spiegels.

…en niet alleen de ongeëvenaarde vermogensafgifte is daar debet aan; ook het rijwielgedeelte speelt daar een enorm grote rol in. Nou had onze Ed bij de Ducati Clubraces

eerder al geklaagd over een achterzijde die het geweld toch niet helemaal tot op het gaatje bij kan houden en dat klopt ook, alleen is dat op een circuit, als je écht je best doet, nog eens veel meer merkbaar dan bij “normaal” gebruik. En dat heeft op zich ook weer een tweeledige oorzaak. Op de openbare weg doe je het over het algemeen (als je geen onderdeel uitmaakt van een testcrew tenminste) wat rustiger aan en bovendien zijn de wegen wel eens onverwacht van mindere kwaliteit dan op een circuit. Daar moet ook je vering wel en klein beetje op berekend zijn, en dus is het wel eens handig als die niet zo snaarstrak zou staan als je op een circuit zou willen. Maar daarbuiten, kijk nog eens; deze motor is gezegend met een lekker breed stuur wat je een flinke berg meer controle geeft, dus als de motor dan toch eens besluit wat te gaan “Rock & Rollen”, wat evengoed dus toch nog wel eens gebeurt, hou je gewoon lachend het voorwiel in de juiste richting geprikt en de kraan zo open als je lief is. De rest? Die stuitert wel een keer achter je aan. Hadden ze ook maar een Corsaro moeten regelen.

...het enige wat hier ontbreekt is het deuntje

Heel af en toe heeft de digitale teller nog last van hikjes. Zo werden we niet veel wijzer van de neiging van de tripmeter om nu en dan terug op nul te schieten en, hoe graag we het ook willen, bovenstaande maximumsnelheid is toch nét even te gortig. Hoe het ontstaan is weten we niet, maar níemand van ons groepje voelde zich ook maar op zijn minst geroepen het eventjes recht te zetten... computers kunnen immers niet liegen, toch?