Introductie: BMW HP2 MegaMoto

...of stuiptrekkingen

De eerste indruk van de voorkant in samenwerking met de kleuren en goed uitziende carbon onderdelen is dat ze in het Duitse Bayern flink hebben gespiekt bij hun Italiaanse zuiderburen, want qua uiterlijk is de fiets wat ons betreft dik in orde. Mooi afdekkapje midden op de tank, een lekker breed stuur, een duidelijke cockpit van het type analoog; zo zien we het graag. Geen BMW-achtige zaken als aansluitingen voor je X-Box controller, memorycard van je fototoestel, elektrische ruit of verwarmde handvatten. Zaken die je op deze MegaMoto absoluut niet nodig hebt, je krijgt het vanzelf warm zodra je de gaskraan opendraait. De boxer-brul die het standaard Akrapovic uitlaatsysteem weet te produceren is om kippenvel van te krijgen, zeker als daarbij ook nog eens de dB-killers zijn gedemonteerd.

Vanaf de eerste meters is meteen duidelijk dat het motorblok en bijbehorende gasreactie prima in orde zijn. Niks geen horten of stoten, bij 1500 toeren in vijfde versnelling kan het gas helemaal open en geeft de Beemer geen krimp en gaat er stevig vandoor, om vanaf 6000 toeren tot aan de begrenzer nog even die laatste extra peekaas eruit te melken. Was het blok van de "oude" HP2 was al smeuïg, dit MegaMoto motorblok doet er nog even een schepje van 8 Pk extra bovenop. Ondanks dat BMW de balansas uit het blok heeft gelaten is het vermogen smeuïg, makkelijk uit te smeren op het asfalt, zonder daarbij irritante trillingen te veroorzaken. Natuurlijk, tijdens de "sportieve" rit over de snelweg konden we wel degelijk trillingen opmerken zo rond de 5000 toeren, maar ja, welke tweecilinder heeft dat nou niet?

Weinig op te merken aan de remmen van de HP2 MM. Zowel aan de voor kant - waar nu twee in plaats van één rem schijf dienst doet - als ook de achter zijde zijn rem kracht en dosering prima in orde. Niet gek als je bedenkt dat er dan wel BMW op de klauw mag staan, maar dat het toch echt uit huize Brembo komt.

Heel eerlijk gezegd hadden we op voorhand toch wat bedenkingen bij de HP2 MM toen ons de fiets (en de technische gegevens) voor het eerst onder ogen kwam. Looks goed, wielen goed, remmen goed, maar één ding zetten we toch onze vraagtekens bij de wielbasis. Met 1616 mm is dit zondermeer lang te noemen. Een hedendaagse supersport zit zo rond de 1400 mm, een hardcore SM als bijvoorbeeld de SXV 5.5 neemt met 1495 mm genoegen. Nog altijd dus 121 mm minder dan deze BMW. Het vooroordeel dat "Oooo, deze fiets is niets" een lange wielbasis snel met zich meebrengt werd echter vanaf diezelfde eerste meters waarmee het motorblok zijn stempel op het verhaal wist te drukken ontkracht. De MegaMoto is ondanks die lange wielbasis enorm handelbaar en laat zich messcherp de bocht in sturen. Met elk toerental pook je de fiets in elk gaatje wat zich aandient, waarbij de Michelin's zich heerlijk in het asfalt bijten en de Öhlins vering ervoor zorgdraagt dat de fiets in één lijn blijft en de 113 Pk´s op een verantwoorde manier worden overgebracht. Daarbij met een vette wheelie vanuit de bocht een zwarte rubberstreep op het asfalt achterlatend.

Over wheelies en stoppies gesproken, zoals een heuse Supermotard betaamt zijn deze zaken op deze fiets zondermeer kinderspel, het gaat bijna net zo makkelijk als monopoly of een potje poker met je vrienden. Wil je in de tweede versnelling even leuk doen voor de vrouwtjes op het terras dan kan dat ongestraft met deze fiets, je heb de looks, het vermogen en nu ook de moves! En het mooie van deze Beemer is dat je niet zoals een kettingfiets elke 1000 km je ketting staat te spannen na al die wheelies langs het terras... ain't that right?