Test: Aprilia RS 457

Om z’n sportiviteit te onderstrepen heeft Aprilia de RS 457 (we zouden haast zeggen: uiteraard) van schakelbaar ABS voorzien, en voor het racecircuit wordt het ABS achter dan ook meteen uitgeschakeld. De tractiecontrole op het mildste niveau ingesteld en de motorkarakteristiek ingesteld op volgas -
Banaanvormige achterbrug, vering waar je goed bij komt. Aprilia snapt het

Zelfs een quickshifter behoort tot de opties. Blok heeft een fantastisch middengebied

Made in India, dus ByBre remmelarij weg met de verwarmingsdekens en het onbekende tegemoet. De eerste sessie voel ik me gedesoriënteerd als ik me een weg probeer te banen door twee Omega's, licht dalende chicanes en de krappe bocht bij de start-finishlijn, maar de Aprilia maakt het gemakkelijk om hem te leren kennen.

Nadenken over wat nou precies het spannendste toerengebied is hoef ik nauwelijks te doen, mede dankzij de perfect werkende optionele up/down quickshifter en de extreem soepel lopende koppeling, die het schakelen tot een vermakelijk genoegen maakt. Aan de andere kant is het ook te danken aan de homogene vermogensafgifte van de twin. Zelfs in het onderste derde deel van het toerengebied duwt de motor vrolijk door, de vlakke koppelkromme met een piek bij 6700 t/min zorgt voor voldoende stuwkracht. Zelfs in het vlezige middengebied levert het doortrekken tot de rode zone bij 11.000 t/min geen voordelen op. Een rondje Modena die volledig in de vierde versnelling werd afgelegd, ging echt prima zonder daarbij de collega’s voor me uit het oog te verliezen.

Waar in het begin echter zeker wel aan moet worden gewend, is hoe extreem lichtvoetig de RS stuurt. De Appie voert (stuur)opdrachten zó snel uit dat vaak (veel) te vroeg de bocht wordt ingestuurd en we richting het gras aan de binnenkant dreigen te gaan. Zelfs kleine verschuivingen in gewicht zijn Hoe gaaf is dat, een kleur die zich aanpast aan de stand van de zon. Zo is 'ie zwart/grijsgenoeg voor duidelijke richtingsveranderingen en de extreemste hellingshoeken, een puur genot dat ook de zeer plakkerige Pirelli’s te danken is. Supervet, maar tegelijkertijd ook superkut, want we denken niet ons dit ook met de standaard banden zou zijn gelukt. De RS 457 wordt namelijk standaard met de nu gemonteerde Pirelli’s, maar met onbekende TVS Eurogrip Protorq Extreme banden uit India geleverd en dat is echt mega-jammer.

Gelukkig is de extreme lichtvoetigheid niet ten koste van de stabiliteit gegaan - het aluminium frame en de veringcomponenten in de vorm van een 41 mm upside down voorvork en de centrale schokdemper achter hebben weinig moeite om de zeventien inch wielen op de smetteloze ondergrond te houden. Of dit ook zo goed werkt op asfalt dat niet zoals hier van biljartlaken kwaliteit is, is pure speculatie en Zo is 'ie ineens lila/paars met zwartalleen een praktijktest kan hier een realistisch licht op werpen. Aan de vering kan alleen de veervoorspanning voor en achter worden aangepast, maar deze aan de voorkant verhogen heeft wel effect: de RS stuurt preciezer en voelt stabieler aan, met name bij het aanremmen.

De Bybre radiale 4-zuiger remklauwen zijn echter niet bepaald supersportief, maar wel voldoende effectief. Gaandeweg neemt het effect van de remmen echter voelbaar af, als gevolg van het vele remmen bij hoge belasting. Wie dit de hele dag wil doen zal toch echt de race-remblokken moeten insteken die als accessoire leverbaar zijn. Onder hellingshoek remmend richt RS 457 zich ietwat op, maar dat kan de goede algemene indruk en het zekere gevoel dat recht evenredig met het vertrouwen toeneemt, niet bederven.