Test: Combat Wraith

Nu heb ik in de loop der jaren met genoeg verschillende versies van de Wraith gereden om vandaag een gedegen vergelijk te kunnen doen, en plaatsgenomen op het comfortabele zadel waarvan de hoogte van 784 mm 931 in.) zowel rationeel als praktisch is viel me dan ook meteen op hoe strak en samenhangend deze versie voelde – ze had een groter gevoel van verfijning dan haar voorgangsters, Wel netjes binnen de lijnen blijven, daar zijn ze hier superstreng opondanks dat ze nog steeds door dezelfde persoon Jason Reddick worden geassembleerd, die vanaf 2008 alle Wraiths in elkaar heeft geschroefd.

Het brede, vlakke stuur zorgt voor een rechte, edoch iets voorovergebogen zithouding die op lange afstand best comfortabel aanvoelde, daarbij geholpen door het feit dat de beste S&S klantenmotor tot nu toe, de X-Wedge, amper trillingen kent. Zelfs niet bij hoge toerentallen. Dat wil zeggen, naar zijn maatstaven – met 4.000 tpm begint bij veel motoren het avontuur pas nét. Met een massief koppel van bijna 200 Nm dat al bij 2.500 tpm piekt en een topvermogen dat bij 4.500 tpm wordt afgegeven is er totaal geen noodzaak om de 132ci V-Twin tot de begrenzer bij 6.200 tpm door te halen, tenzij je net bezig bent om een verdwaalde Harley of Indian rijder te laten zien wie nu de échte King of the Road is. 

Wanneer je dit echter bij een verkeerslicht wilt doen loop je tegen het enige dynamisch probleem aan dat ik kon ontdekken, namelijk het super stroeve schakelen. Ik wou dat ik mijn ruige Herman werkschoenen had meegenomen in plaats van mijn soepele Kushitani motorlaarzen. Ik moest mijn linkervoet echt verzetten om van versnelling te kunnen veranderen, waardoor het nog meer een zegen was dat het reusachtige koppel van de X-Wedge V-twin op bijna elk punt van de MotoGadget tachometer beschikbaar is. Bovendien was de vrijstand letterlijk onvindbaar, zowel stilstaand als bij het uitrollen bij lage snelheid, op beide schakelpedalen. Als ik het koppelingshendel niet meer wilde gebruiken om de spieren in mijn linkerhand te versterken, restte mij niets anders dan de motor En geintjes uithalen hoef je hier niet te proberen, de Police hier staat niet bepaald om z'n humor bekenduit te zetten en met mijn hand naar beneden graaien om de vrijstand te selecteren, voordat ik haar weer kon starten. 

“Op beide schakelpedalen” – Nou, da’s nog eens een nieuw concept en ik moet je toegeven dat ik in eerste instantie niet wist welke van de twee te gebruiken, en wanneer. Ik bedoel, met z’n voor Cruiser-begrippen relatief hoog geplaatst zadel is de zithouding van de Wraith ruim en comfortabel, waardoor ik pas op een serieus stuk snelweg de drang kreeg om naar de middelste set te switchen. Dat leverde een iets meer ontspannen zithouding op, maar ik begrijp echt niet waarom je voor die midden/achter combinatie zou willen gaan. Als je nou in plaats daarvan serieuze highwaysteps zou monteren voor die oneindig lange wegen dwars door de U.S.A. dan heb je een punt, maar nu… Komt nog eens bij dat die middelste set aan beide zijden een behoorlijke aanslag op de grondspeling heeft gedaan, waardoor ik niet in staat was om de voordelen van de gripgrage Pirelli banden te benutten. Meteen nóg een argument om niet voor die middelste set te gaan, jammer…

Oprichter van Combat Motors en reddende engel van de Wraith Ernest Lee

Zeker ook omdat de Combat Wraith met de achtste set voetsteunen precies goed voelt. Ik zou het geeneens een Powercruiser willen noemen, maar meer een zware (als in longinhoud en gewicht) sportfiets die niet veel hoeft te worden geschakeld om hard en snel mee te gaan. Het is een gedegen moderne Streetrod met 21^e-eeuwse stuureigenschappen die weliswaar ouderwets oogt,
Nogmaals, dat blok is gewoon super. En nogmaals, die Fior-type voorwielophanging is wennen

De dubbelzijdige achterbrug is minder fraai dan de enkelzijdige uit het Confederate tijdperk, maar 't heeft ook wel weer wat

Om uren naar te kijken met een kratje bier, toch? maar dat zeker niet is. De multi-link voorvork voor je ogen op een neer te zien hobbelen terwijl de RaceTech shock de oneffenheden glad probeert te strijken is onmiskenbaar leuk, en herinnert je er constant aan dat de Wraith een fiets is als geen enkele andere. Maar kijk niet te hard, anders mis je die haarspeldbocht een eind verderop nog. 

Mocht dat echter wel zo zijn, dan zul je blij zijn dat de Beringer remmelarij op de fiets gewoon geweldig in staat is om je van hoge snelheid af te remmen, waarbij de op z’n taken beruste RaceTech shock en parallellogram voorkant zo is afgesteld dat de voorkant amper induikt als je het anker hebt uitgegooid. Hoewel dit wel een soortgelijk dood gevoel aan de voorkant geeft als de Fior-geïnspireerde BMW Duolever voorvork – of inderdaad de Britten V1000. We hebben geleerd om te gaan met gewichtsverplaatsing en een voorvork die induikt als je hard remt, ondanks dat hiermee handling en grip wordt gecompromitteerd – dus als een fiets goed is afgesteld en dat effect minimaliseert, zoals de Wraith doet, dan lijkt dat ineens heel erg raar. Hou vol, Wraithisti – je gaat er heus wel aan wennen en áls dat zo is, dan is het moment gekomen dat je de voordelen van het Wraith ontwerp gaat waarderen, dat meer gecontroleerde handling biedt en van een geavanceerde shock is voorzien die je een betere controle over het voorwiel en verbeterde instelmogelijkheden biedt ten opzichte van een gewone vork. Omdat bij een Girder voorvork sturen en vering gescheidenOnderschrift zijn kun je onder hellingshoek kneiterhard remmen zonder dat dat invloed heeft op de grip. Het feit dat de Beringer achterrem een enorme teleurstelling was – Combat testrijder Jason Reddick was het met me eens en wees de afwezigheid van een tweede rempomp als de schuldige aan – betekende dat ik nog meer op de voorrem moest leunen, wat geen enkel probleem opleverde. 

De achterrem was weliswaar enorm k.u.t., maar daar staat tegenover dat de achtershock werkelijk briljant stond afgesteld – niet alleen was de rijkwaliteit vrijwel foutloos voor cruiser-begrippen, maar ik kon voelen dat hoe de vette achterband de RaceTech aan het werk zette om het wegdek netjes te kunnen volgen. In een woord Super. Bovendien heb ik het beste tot het laatste bewaard, want in tegenstelling tot alle eerdere Wraith modellen die ik heb gereden, heeft de Combat versie eindelijk iets waar ik mijn knieën tegenaan kan leggen in de bochten, wat een enorm verschil maakt voor het gemak waarmee de motor te rijden is. Met dank aan de gebogen aluminium buis, die een grotere diameter heeft dan de carbonfiber unit van eerdere versies. Het verschil lijkt klein, maar is net groot genoeg om effect te hebben. De Wraith de bocht insturen gaat nu met veel meer vertrouwen dan voorheen.