Test: Combat Wraith

Vijf jaar geleden zorgde Confederate Motors voor een enorme schokgolf toen Amerika’s grootste motorfabrikant ten zuiden van de Mason-Dixon lijn zichzelf omdoopte in een fabrikant van volledig elektrisch luxe-motoren, wat een significante verschuiving markeerde van de oorspronkelijke Hellcat, Fighter, Bomber en Wraith V-twin modellen uit het verleden. In z’n eerste 25 jaar had Confederate namelijk maar liefst 1.300 waanzinnig onconventionele superprijzige
Het eerste prototype van de Wraith

De uiteindelijke productieversie was een en al carbon. Met verve de meest bizarre motor ooit

Z'n bedenkers en oprichters van Confederate Motorcycles, dat in Curtiss Motorcycles is overgegaan: Matt Chambers (re) en J.T. Nesbitt (li)V-twin Powercruisers gebouwd en daarmee een veeleisende klantenkring opgebouwd, waaronder talloze Hollywood sterren. Maar na ruim een kwart eeuw naam en faam te hebben gemaakt, veranderde het zowel naam als focus door zijn luide, agressief vormgegeven V-twin modellen te laten vallen ten gunste van het geluid van de stilte, door volledig elektrisch te gaan. Met dank aan de vooruitziende blik van Confederate president Matt Chambers, die in 2011 de rechten op de merknaam Curtiss Motorcycle Co. had opgekocht, de merknaam van de Amerikaanse luchtvaart- en motorfietspionier uit het begin van de 20^e eeuw Glenn H. Curtiss.

Dat betekende echter niet dat Confederate ter ziele was, of dat de Kunst van Rebellie niet meer was. Dat komt omdat Chambers het merk geruisloos had verkocht aan een van zijn trouwste klanten, de veelzijdige Ernest Lee, eigenaar van een Hellcat G2 Speedster en een P51 Fighter. Lee verwierf uiteindelijk het hele Confederate-pakket – het handelsmerk en al zijn intellectueel eigendom inclusief de ontwerpen, de framemallen en de goodwill. Nadat hij in Birmingham, Alabama (waar Confederate in 2005 na de orkaan Katrina naartoe was verhuisd), een nieuwe fabriek had gebouwd startte Lee in 2021 de productie van een aantal van de meest iconische modellen weer op, zij het onder de merknaam Combat om de controversiële connotaties van Confederate te vermijden. Waaronder de radicale Wraith, de iconische creatie van de vrijdenkende voormalig ontwerper van het bedrijf J.T. Nesbitt. 

Als iemand die het eerste klanten-prototype van de Wraith in oktober 2004 vorm zag krijgen in de oorspronkelijke Confederate fabriek in New Orleans, wachtend op het moment dat ‘ie door Nesbitt en zijn misdienaar Brian Case plus hun helpers zou zijn voltooid en ik erop kon rijden voor de coverstory van Amerika’s oudste maandelijkse motormagazine, heeft het model altijd een prominente plaats gehad in mijn eigen persoonlijke motorherinneringen. Het feit dat, eenmaal voltooid na meerdere nachten achter elkaar door te hebben gewerkt om de motor letterlijk op de bouwen rond de gloednieuwe 45° V-twin, rechtstreeks geleverd door een bekende aftermarket-specialist, de Wraith weigerde tot leven te komen vanwege wat later een kromme klep bleek te zijn waarmee de V-twin was geleverd, maakte dit tot een van de meest frustrerende Serieus, de meest bizarre ervaring ooitmomenten uit mijn journalistieke carrière. Het betekende ook dat ik vier maanden later weer terug was voor een tweede poging, ditmaal op een heerlijk zonnige edoch kille winterdag toen ik genoot van de eerste exclusieve test op straat met de Wraith. 

Dat leverde mij niet alleen een coverstory op in Motorcyclist, maar overtuigde mij ook dat zowel dynamisch als visueel de Wraith een nieuwe richting voor de Amerikaanse V-twin Cruisers vertegenwoordigde. Dat wil zeggen, nadat ik gewend was geraakt aan de vreemde zithouding en de afwezigheid van een conventionele benzinetank waar ik mijn knieën in de bocht tegenaan kon leggen – de hete achterste cilinder was ook niet bepaald uitnodigend. De handling en het sturen was echter extreem goed, waarbij de op z’n taken beruste vering goede feedback evenals betere rijkwaliteit voor Cruiser-begrippen. Een opmerkelijk feit, helemaal als je bedenkt dat in dat vroege stadium er geen dempingsmechanisme in de monoshock voor was. 

Er moesten echter nog wat hordes worden genomen voordat de levering (van wat er in totaal 36 zouden zijn) kon worden opgestart en de – voor Confederate begrippen – enorme wachtlijst voor wat niet bepaald een goedkope, maar zeker wel innovatieve motor was kon worden afgewerkt. Horde no.1 was de ramp van orkaan Katrina, die New Orleans in augustus 2005 trof, zes maanden na mijn test, waarbij de Confederate fabriek werd verwoest en het bedrijf noodgedwongen moest verhuizen naar Birmingham, waar patriarch van het zuiden George Barber een genereus aanbod had gedaan om op korte termijn bedrijfsruimte vrij van huur beschikbaar te stellen. Nesbitt voelde zich verplicht in New Orleans te blijven om mee te helpen met de clean-up, maar Brian Case nam de taak op zich om de Wraith klaar te maken voor productie. Maar terwijl hij daarmee bezig was kregen hij en Matt Chambers enorme ruzie, wat ertoe leidde dat Hij staat je goed Jay. Als jij nou het verhaal schrijft, dan doe ik de Tonight Show welCase vertrok om z’n eigen motormerk (Motus) te beginnen en zijn vervanger Andrew Cathcart – inderdaad, mijn oudste zoon – achterliet om de boel weer bij elkaar te rapen en de Wraith-serie productievriendelijk te maken. Wat AC2 naar behoren deed, voordat hij vanwege visumproblemen naar het Verenigd Koninkrijk terug moest keren.  

Fast Forward naar het hier en nu en we hebben de Gen 3.0 versie van de Wraith in productie, maar nu onder de merknaam Combat en aangedreven door een helaas binnen afzienbare tijd ter ziele gaande S&S X-Wedge motor, die de in Wisconsin gevestigde motorspecialist uit productie heeft genomen omdat deze niet aan de geluids- en emissie-eisen van Euro5 kon voldoen. Ernest Lee heeft om deze reden gesteld dat er niet meer dan 17 Combat Wraith ooit zullen geproduceerd in ofwel de Raw Machined aluminium verschijning die $155.000 kost, ofwel de $10.000 duurdere geanodiseerde Black Knight topuitvoering. Tijdens mijn bezoek aan de Combat fabriek in Birmingham zei Lee er al zes te hebben gebouwd en nog eens drie in opdracht te hebben, waarna er dus nog acht voor nieuwe klanten over zijn. De Wraith zal dan ‘rusten’ tot eind 2024, onderwijl te worden aangepast aan de S&S Twin Cam 124ci motor die de X-Wedge gaat vervangen. Enige haast is dus geboden, wil je nog voor de échte gaan.