TrackTest: Triumph Speed Triple 1200 RS

Het was eerlijk gezegd ook voor ons een enorme verrassing toen Triumph dit jaar de nieuwe Speed Triple 1200 RS presenteerde, de van de grond af aan compleet nieuw opgebouwde Naked Sport waarmee de Britten hoopten de aansluiting te hebben gevonden met het Hypernaked segment, waar door motoren als de Streetfighter V4, Brutale 1000 RR en de Tuono V4 de dienst wordt uitgemaakt. Er zijn slechtere klusjes om in het weekend te moeten doen, zelfs als de weersvoorspelling niet al te jovel isStellen dat de 1200 RS een voortborduursel was van de ‘oude’ Speed Triple zou de fiets enorm te kort doen. Dat de Britten de zaken grondig hadden aangepakt was trouwens op zich al best opmerkelijk te noemen, bij veel concurrenten zit de laatste jaren het verschil tussen ‘oud’ en ‘nieuw’ voornamelijk in het detail.

Zo niet dus bij Triumph, dat er alles aan was gelegen om de Speed Triple weer de status terug te geven die hij van oorsprong heeft gehad, toen hij samen met de Ducati Monster aan de bakermat van het Naked Sport segment heeft gestaan. Naar het hier en nu vertaald moest de Speed Triple op Hypernaked niveau worden gezet – het naakte equivalent van de Supersport die inmiddels tot 200+ pk Superbike is doorontwikkeld. Een fiets die in sportief opzicht dus amper voor een Superbike onderdoet, maar dan in Naked trim en dus ook super geschikt voor de relatief lage snelheden van de openbare weg.

Hoewel daar in het geval van deze Speed Triple 1200 RS wel een kleine kanttekening bij moet worden gemaakt, zo had mij een dagje op pad met mijn achterbuurman al geleerd. Triumph heeft namelijk de 1200 RS standaard van Metzeler Racetech RR rubber voorzien, een band die – net als de Pirelli Super Corsa – een broertje dood aan regen heeft, waardoor in een plotse regenbui iets als een bochtje met 50 per uur nemen ineens een enorme uitdaging wordt.

Precies dat was de reden dat ik voor het eerst gemengde gevoelens had toen de kans zich eindelijk voordeed om de 1200 RS op m’n ‘thuiscircuit’ in Mettet aan de tand te voelen. Er was heel wat water door de Maas gegaan – letterlijk deze zomer – voordat de beschikbaarheid van RS en Mettet op elkaar was afgestemd, maar er was wel één grote maar: uitgerekend die dag dat het zou gaan lukken was er regen voorspeld. Flink wat regen ook. En met de ervaring van aquaplaning op voor- en achterwiel nog vers in het geheugen was dat geen prettig vooruitzicht. 

Tekst: Ron Huijs
Fotografie: Ed Smits (statisch), Manu de Soomer / motorsportspics.com (actie)