Test: Harley-Davidson LiveWire

Na een dag met LiveWire te hebben gestuurd moet ik zeggen dat de Amerikanen uit Milwaukee me positief hebben verrast – LiveWire is veel beter dan ik op voorhand had verwacht. De motor stuurt verrassend licht voor een mastodont (ik weet, dat klinkt net als zeggen dat je lekker ruikt voor iemand die stikt), de aandrijving is behoorlijk krachtig en met nog 22% lading over voor nog eens 21 mijl na 67 mijl te hebben gestuurd denk ik dat Harley’s geclaimde actieradius niet overdreven is. Gaaf is 't zeker, maar 't blijft wel een pittige prijs. Tenzij je net Fortnite kampioen bent gewordenHet management van Harley verdient veel credits dit avontuur te hebben omarmd – zeker in een tijd van teruglopende verkopen, en winsten. De engineers hebben de opdracht die ze negen jaar geleden hebben gekregen tot een goed einde gebracht. 

Maar toch, toch knaagt er iets. Buiten de kleine dingen zoals teveel motorrem in sport, te weinig feedback van de banden en de achtershock die niet op z’n taken is berust, is er één groot minpunt waar ik toch echt niet omheen kan. Na eerder dit jaar twee dagen te hebben gereden met de Zero SR/F, die je als directe concurrent van LiveWire mag zien, kan het er bij mij met de beste wil van de wereld niet in waarom LiveWire maar liefst 50% duurder moet zijn dan de duurste uitvoering van de SR/F. De naam Harley-Davidson op de tank is daar geen rechtvaardiging voor. Volgens Harley moet de klantenkring worden gezocht in jonge succesvolle klanten die momenteel mogelijk al een Tesla rijden en in energiezuinige woningen wonen en klaar zijn voor een elektrische tweewieler. Dat kan best zijn, maar het blijft lastig om die mensen ervan te overtuigen die extra (meer dan) 10.000 euro op tafel te moeten leggen om lid de kunnen worden van de Harley Owners Group. Zeker wanneer je bedenkt dat voor dat geld je naast een Zero SR/F bijna genoeg geld voor een Lighting Strike voor ernaast overhoudt.