Test: Harley-Davidson LiveWire

Dit is nu denk ik wel het juiste moment om heel bescheiden aan te kaarten in de laatste tien jaar meer verschillende elektrische motoren op straat én circuit te hebben gereden dan wie dan ook op deze planeet. En daarmee om LiveWire gedegen te kunnen evalueren behoorlijk wat referenties heb. Nog maar goed en wel op weg was het mij al duidelijk dat Harley’s E-Team (da’s nog eens wat anders dan het A-Team) onder leiding van Kolonel Hannibal Smith, oh nee, ik dwaal af, Glen Kovac fantastisch werk heeft afgeleverd. "Dus ik kom die bocht uit," krijgt zo een heel andere dimensieWegrijden in Road modus leerde me hoe prachtig de ‘gas’respons is, met een legendarische verbinding tussen je rechterhand en de achterband bij elke stand van het gas. Ondank z’n gewicht is LiveWire gemakkelijk te rijden met de voetjes aan de grond op een parkeerplaats – terwijl tegelijkertijd de fiets er compleet controleerbaar als een speer vandoor gaat wanneer je op een bochtige weg het gas vol tegen de stuit opendraait. Net als alle andere E-fietsen wordt deze LiveWire al snel verslavend, mede doordat je in doodse stilte rijdt en dus niemand tot overlast bent. Het enige wat je hoort is die janktoon van de planeettandwielen van de primaire overbrenging, het zoemend geluid van de tandriem bij lage snelheid en de rolweerstand van de banden. Boven de 80 km/u neemt windruis het over, tot aan de topsnelheid van 185 km/u. Verslavend is zeker het goede woord, en de manier waarop LiveWire telkens weer extra vermogen achter de hand lijkt te hebben wanneer je dat nodig hebt – Maakt niet uit trouwens. Dus ik kom die bocht uit...zelfs in Road modus – is indrukwekkend. Even het gas vol open en je knalt zo flink wat auto’s voorbij. In de stad heb je het voordeel dat je niet twee vingers continue aan de koppeling moet houden, of aan het schakelen blijft om momentum te houden. Gewoon gas en gaan – maar dan in de wetenschap dat je meer vermogen tot je beschikking hebt dan de krachtigste maxi-scooters. 

Alle vier de ingestelde rijmodi zijn duidelijk anders ten opzichte van elkaar, maar ik denk wel dat ze het bij Harley bij de Sport modus niet goed hebben gedaan. Dat is omdat ondanks het gedegen Brembo rempakket Harley in de Sport modus nog wat extra remkracht regenereert. Dat levert weliswaar een lekker directe gasrespons op, maar zorgt er ook voor dat het moeilijk is om je momentum te houden op een bochtige bergpas omdat bij gasdicht LiveWire te veel op de motor afremt. En dus moet je telkens weer accelereren richting de apex van de bocht. En de volgende bocht weer. Als Harley dit kan moet iedereen het toch kunnen, zou je zeggen. Kom maar op...Bij een normale fiets kies je gewoon je versnelling, legt de motor van het ene op het andere oor en laat ‘m door een serie aan bochten vloeien, maar dat is geen optie bij LiveWire, wat het lastig maakt om vloeiend te rijden. Nu kun je dat regenereren via de app wel instellen, maar ik zou liever zien dat je dat met een kop op het stuur zou kunnen doen. 

Waar je in Sport (te) veel motorrem hebt, heeft de Rain modus amper motorrem, waardoor je juist de remmen zult moeten gebruiken om af te remmen. Precies in de situatie wanneer je dat eigenlijk niet wilt. Tuurlijk, LiveWire heeft bochten-ABS dat je van een crash zal behoeden  (tenminste, dat zal proberen te doen), maar toch, Harley’s idee dat je het achterwiel wel eens zou kunnen blokkeren wanneer je het gas dichtdraait is redelijk onwaarschijnlijk. Goed, hebben die drie extra rijmodi in ieder geval toch wel zin. 

In het prachtige weer waarmee we de hele dag waren gezegend kwamen de uitstekende stuureigenschappen van het LiveWire frame goed tot uiting. Met 1.490mm is de wielbasis relatief behoudend, zeker voor Harley begrippen. De geometrie is goed gekozen om ervoor te zorgen dat de fiets gemakkelijk stuurt en vertrouwen wekt. De 43 mm Showa BPF upside-down voorvork is onder een hoek van 25,5° geplaatst met 108 mm naloop, wat heeft geresulteerd in een fiets die verassend gemakkelijk stuurt voor een 250 kilo zware fiets – die never nooit zo zwaar aanvoelt. Hij stuurt echt goed, vooral bij lage snelheid waar het brede stuur ervoor zorgt dat je gemakkelijk en precies van richting kunt veranderen. Bovendien houdt de motor mooi zijn lijn in een krappe bocht en is ‘ie stabiel bij het aanremmen.
Geen goedkope shit, maar dat mag ook wel voor 34 ruggen! Showa volledig instelbare porno

Dit is dus het grote verschil, maar ze hebben 't wel zo vormgegeven dat 't niet oubollig oogt

Vette shit ook bij de remmen, Brembo Monobloc, omdat het kan Zowel de voorvork als de Showa BFRC achtershock zijn volledig instelbaar en hebben 115 mm veerweg. Waar de voorvork de flinke oneffenheden in het Portland metropoolgebied goed leek te kunnen absorberen kon dat echter niet van de achterkant worden gezegd, meer dan eens voelde het als een rodeopaard. Misschien dat dat extra gewicht van een accupakket om een zwaardere veer vraagt, nu is het comfort onmiskenbaar hard.

Dan nog even de banden, de Michelin 17” Scorcher sportbanden zijn aan de zijkant van de naam Harley-Davidson voorzien, daarmee aanduidend dat ze speciaal voor LiveWire zijn ontwikkeld. De grip op zich was wel oké, maar erg veel feedback gaven ze niet, haast alsof de zijkanten zo zeer waren versterkt om het extra gewicht te kunnen dragen, dat ze niet meer genoeg konden flexen om je dat lekkere gevoel te kunnen geven. Ik hoop trouwens dat deze Michelins net zo snel opwarmen als Dunlop, Bridgestone en Pirelli/Metzeler banden momenteel doen, want in tegenstelling tot een benzinemotor hoeft een elektrische fiets niet eerst op temperatuur te worden gebracht. Met 26° Celsius in Oregon konden we daar ditmaal weinig zinnigs over zeggen. Oh ja, de 180/55 ZR17” achterband heeft 45° hellingshoek aan beide zijden 45 graden hellingshoek, d'r zijn genoeg 'gewone' motoren die dat niet halen. Ik bedoel maarvoordat iets het asfalt raakt (in mijn geval de zijstandaard), wat in de bergen wel lekker voor het zelfvertrouwen is.

Waar ik de nodige vraagtekens bij de banden stel is er geen woord verkeerd over de remmen, de Brembo’s zijn momenteel misschien wel de beste remmen op een elektrische motorfiets, met radiale Monobloc  4-zuiger remklauwen voor en 300mm schijven en een enkele 260mm schijf achter met Brembo 2-zuiger remklauw. Vet veel remkracht met veel gevoel in het hendel. Harley heeft gelukkig de verleiding weerstaan om het ontbrekende koppelingshendel te vervangen door een achterrem – zoals bij scooters gebruikelijk is, wat LiveWire des te normaler om te rijden maakt. Vet minpunt is wel dat Harley geen instelbaar remhendel heeft voorzien, voor € 34.000 had dat op z’n minst zo mogen zijn. En nu ik toch aan het azijnpissen ben, stop alsjeblieft met twee verschillende knipperlichtschakelaars (een links en een rechts) en stop nou eindelijk eens over op het schakelaartje dat de rest van de wereld gebruikt.