Zoeken

Megatest: Honda CRF1100L Africa Twin Adventure Sports DCT

Echt avontuur

30 november 2019

Het grote avontuur van Marbella binnendoor naar Nederland begint de eerste dag met een extra handicap. Of eigenlijk twee. Eerst lijkt het avontuur al ten einde te zijn nog voordat de motor is bepakt doordat de contactsleutel ineens spoorloos lijkt te zijn, eenmaal deze boven water gevist blijkt de TomTom 550 er niet zoveel zin in te hebben vandaag. De in de MyDrive App gemaakte route wordt weliswaar probleemloos ingeladen (hoewel probleemloos, overzetten lukt alleen wanneer de TomTom met wifi verbonden is), Middellandse zee is dan toch anders dan die Zeeuwse kust...maar het bekende blauwe lijntje van de route ontbreekt. Omdat het zoeken naar de sleutel me al te veel tijd heeft gekost besluit ik ’t er maar mee te moeten doen, maar bij de eerste de beste verwarrende wegsituatie blijkt dat ‘geen blauw lijntje’ behoorlijk lastig te zijn. 

De eerste 40 kilometer binnendoor naar Cártama op zo’n 20 kilometer ten westen van Málaga is vanwege het verkeer niet bijster fraai, maar dat verandert al snel als ik het dorpje daarna een smalle bergweg op stuur. Wat als een smalle bergweg van discutabele kwaliteit begint verandert al snel in pak ‘m beet 20 kilometer onverhard, wat met de rijmodus op standje Offroad weliswaar kippetje eitje voor de Africa Twin, maar niet voor ondergetekende is. De stress van de ochtend, de keuze voor verfrissende onderkleding waar vanwege de toch wel frisse rijwind warme onderkleding de betere keuze was geweest, het blauwe lijntje dat ik de navigatie ontbreekt, maar vooral de toch wel minstens 35 kilo aan extra gewicht van de aluminium kofferset Omdat het kan... Als we hadden gewild hadden we uren achter een stuk alleen op dit soort wegen kunnen rijden. Maar ja, dan hadden we Marbella - Nederland niet in 4 dagen geredmet inhoud maakt dat ik me allesbehalve in m’n element voel. Oh ja, dat plus dat ik ondanks mijn KTM Adventure Rally avontuur van twee jaar geleden mezelf nog steeds wel een novice op offroad-gebied beschouw en daardoor pas tegen het eind van onverhard de smaak weer goed te pakken heb.

Bovendien ben ik nu met de DCT versie onderweg. Dat heeft als voordeel dat je niet na hoeft te denken over schakelen, maar heeft als nadeel dat bij lagere snelheden te snel wordt opgeschakeld. Net als dat ‘ie dat in de bar-en-boos weersomstandigheden de eerste dag deed. Overschakelen op manueel is dus het devies, maar staand op de steppen blijken de flippers aan het stuur ineens een stuk lastiger te bedienen zijn. Een extra gewone schakelpook zou wat dat aangaat een welkome aanvulling zijn. 

Naarmate de dag vordert raak ik echter meer en meer aan de DCT gewend en als ik tegen het eind van de eerste rijdag bij m’n hotel voor de nacht arriveer wil ik eigenlijk niet anders meer. Niet alleen is DCT ideaal wanneer je relaxt aan het toeren bent omdat ‘ie in principe altijd in de juiste versnelling staat, maar ook bij standje sportief biedt het best voordelen. Ten eerste ben je bij een verkeerslicht altijd als eerste weg (met wanneer je dat volgas doet afhankelijk van de stand van wheeliecontrole een hupsje tot best een serieuze wheelie), daarnaast heb je nooit dat de begrenzer ingrijpt omdat je te laat met schakelen bent (wat me tijdens manueel schakelen meer dan eens overkomt doordat de Africa Twin ‘maar’ 8.000 toeren maakt). Bij automatisch transmissie heb je de keuze tussen D en S (1, 2 of 3), waarvan S3 mijn voorkeur geniet: hoe sportiever m’n rijstijl, Dus hebben we ons voornamelijk maar op dit soort wegen geamuseerd. Hoewel, ze waren lang niet altijd van deze topkwaliteithoe langer ‘ie dan wacht met opschakelen en wanneer ik bij het aanremmen van een bocht gebruik wil maken van motorrem schakel ik een of meerdere versnellingen terug – net als dat ik dat met een gewone schakelbak zou doen, maar dan met de flipper aan het stuur in plaats van de schakelpook.

Het DCT is trouwens niet het enige waar ik na 550 km binnendoor gewend aan ben geraakt. Hoe bochtiger de weg, hoe beter de Africa Twin zich in z’n element lijkt te voelen en ook het extra gewicht van de kofferset speelt geen rol meer van betekenis. Behalve dan wanneer ik bij tempo 60 het stuur los laat, dat kopschudden blijft tot bangelijk toe. Maar goed, ergens kan dat ook niet anders met die super aerodynamische windtunnelgevormde aluminium kofferset. Omgooien van het ene op het andere oor gaat de Africa Twin Adventure Sports supergemakkelijk af en wanneer in een blinde
LED koplamp met LED bochtenverlichting maakt bergwegen rijden in het donker tot een makkie. Display kun je zelf volledig samenstellen (mocht je dat willen)

Het lijkt een drukte van jewelste met zoveel knoppen, maar de bediening heb je binnen no-time onder de knie. Cruise control rechts is niet de meest logische plaats, maar de knopjes zitten wel binnen duimbereik. 

In de Benelux wordt de Adventure Sports standaard met Showa semi-actieve elektronische vering geleverd. De knipperlichten zijn zelf-uitschakelend en dat vinden wij wel top
bocht ineens een auto opduikt waar je dat absoluut niet had verwacht kan moeiteloos een andere lijn worden geselecteerd. Of in de bocht worden bijgeremd zonder dat de motor zich opricht.  

Ook over de zithouding en ergonomie is goed nagedacht. De driehoek voetsteunen, zadel en stuur is prima gekozen voor een ontspannen edoch sportieve zit en bovendien is het zadel nu een flink stuk lager dan de oude Adventure Sports waardoor ik geen keukentrap meer nodig heb, maar echt ideaal is de hoogte voor mijn lengte van 1.72 mtr nog steeds niet. Het zadel in de lage stand van 850 mm zetten biedt wat dat aangaat uitkomst, maar heeft wel als nadeel dat ik dan met de ruit in de laagste stand (die mijn voorkeur geniet) tegen de rand van de ruit aankijk. Door tijdens het rijden zo ver mogelijk naar achteren te gaan zitten tegen de rand van de duozit aan is dat probleem echter ook opgelost. Het ruitje is trouwens eenvoudig in 5 standen te verstellen, maar je hebt wel twee handen nodig omdat aan beide zijden een vergrendelingsmechanisme in de geleiderail zit. Kwestie van inknijpen en omhoog of omlaag schuiven, makkelijker kan haast niet. Denk je, totdat er een Multistrada 1200 naast je staat, waarvan het scherm dankzij een centrale vergrendeling wel met een hand in hoogte kan worden gesteld.