De hele grote Retro test

Zodra je op de Scrambler stapt, stap je in een echt andere wereld. Waar zijn mijn slippers? Waar is mijn bloemetjeshemd? Geef me m’n Ray-Ban en snel!  De Scrambler is de ultieme onthaast-tool, met wat eigenaardigheden. Want sinds de eerste onthulling is Ducati er in no time in geslaagd de Scrambler om te toveren van een motorfiets in een icoon. Zo zeer zelfs dat ze Scrambler Hoeveel motoren ken jij die hun kleurschema matchen met de tint van je vizier?als merknaam geregistreerd hebben. Je rijdt dus geen Ducati, nee, je rijdt Scrambler. Met alles wat daar bij hoort. Laat het aan Italianen over om iets tot in de puntjes uit te werken en een trend op te pikken: de Scrambler is zowat in z’n eentje verantwoordelijk voor het hele idee dat motorrijden niet ophoudt bij motorrijden zelf, maar dat barbecueën, beachvolleybal, skaten en surfen minstens zo belangrijk zijn en bijdragen aan het totaalgevoel. 

Dat totaalgevoel is dan ook meteen zo’n beetje de basis van het hele retrorijden, van alle motoren die we hier hebben is de Scrambler de oudste, geloof het of niet. En desondanks zijn de andere merken een totaal andere weg ingeslagen. Maar goed, de Scrambler had z’n roots in het verleden, inclusief uitstraling en sommige design- en geometriefeatures. En dát hebben de ...je ziet, dat gaat bij z'n moderne tegenhanger al snel niet meer opanderen dan weer wel overgenomen. Alleen is de basis telkens wel anders, waardoor dus ook het resultaat. 

Enfin. Leef je in de roaring sixties en zoek je een ongecompliceerde motor met onwijze surfvibe en een vleugje offroad, dan zit je dus pal op de Scrambler. Het eerste wat opvalt is hoe ‘open’ je zit. Een vlak zadel en nauwelijks oplopende tank maken dat je er echt bovenop zit, met je kop vol in de wind. Het superbrede stuur geeft je nog een extra gevoel van cruisen, met een mengeling tussen een crosser en chopper, zoals die er vroeger waren. De Beach Cruiser zoals die destijds ook bekend was. Je zou er meteen ook zo’n fiets naast zetten met oplopend ‘chopper’ zadel, zoals je later ook op je Puch Maxi moest hebben. En waarom ook niet, meteen een sissybar erbij. Want daar kun je dan mooi je rugzakje met Corona’s aan hangen. Hoe ze ooit de combinatie bier en motorrijden hebben bedacht is nog steeds een raadsel, maar het plaatje is compleet. 

Dit gevoel is ook de reden dat ik nooit heb gedacht dat er een zwaardere uitvoering moest komen. Leuk, zo’n 1100, maar waarom? Natuurlijk, de vraag van de klant, maar dan snapt die klant het idee dus nog steeds niet volledig. Waarom zou je toch meer vermogen nodig hebben als de Scrambler je al gewoon brengt waar je zijn wil? Om er sneller te zijn? Kan nauwelijks, dat schiet z’n doel totaal voorbij.
Je zou de Monster inmiddels ook al redelijk retro kunnen noemen. Maar niet als je er een Scrambler

naast zet. Het verschil is duidelijk. De details spreken ook meer dan genoeg voor zich En zoals je hier op zit heb je met al die extra snelheid alleen maar extra winddruk. Anyway, ook de charme van het totaal geen toeters en bellen verdwijnt dan al snel, met de instelbare rijmodi en tractiecontrole van die 1100. Deze is dik genoeg, kan een toffe wheelie zetten als je er om vraagt en maakt al meer dan genoeg los bij je vrienden. 

De Monster daarnaast is een toonbeeld van de gemiddelde, hedendaagse naked. En nog geen verkeerde ook, zo leren we. En dat verdient meteen een kleine toelichting, we nemen het in dit geval op tegen de Z900, MT en Duke. De Monster is natuurlijk maar één voorbeeld van de complete linie, van 821 tot 1200R, elk met z’n eigen idee en insteek. Alleen is de 797 nog de enige met het originele luchtgekoelde blok, teruggekeerd na een korte afwezigheid, op veler verzoek. De populariteit van de Scrambler zal  daar ook wat mee te doen hebben, maar Ducati kan het natuurlijk ook niet echt maken totaal geen luchtgekoelde Monster meer in het gamma te hebben. Dat gezegd hebbende, hebben we het dan weer wel meteen over de goedkoopste
Zoek De Verschillen, deel 1 van 4.... de beelden zeggen genoeg, zouden we denken

Maar toegegeven, aan details geen gebrek. En sorry voor de Monster, maar die Scrambler hééft iets

Hier zie je dan weer wel veel overeenkomst.. het moet ergens vandaan komen natuurlijk

Knopjes van de Monster zijn up to date, de Scrambler doet het met ouder type schakelaars van de reeks, het instapmodel. Is niet erg, want dat maakt ‘m lekker basic, maar daar staat ook tegenover dat je hier en daar gewoon zult moeten werken met wat je hebt en verder niet zeuren. 

Toch krijgt de Monster wel de nodige punten toegeschoven. Zit prima, rijdt prima, alleen het blokje mist wat puf. Zeker als je het wegzet naast de meest in de buurt komende, de MT-07, loopt het blokje een beetje achter. Mist wat puf, wil net wat minder graag, loopt ook wat rauwer. Het gekke is dat men dat bij de Scrambler dus toch net wat minder sterk merkt. Alhoewel, tijdens de introductie van de 797 wist men te vertellen dat de injectie in het kader van Euro4 opnieuw is afgesteld en dit niet exact hetzelfde is als bij de Scrambler, dus wellicht is dat precies wat we nu merken. En toegegeven, de MT heeft nou eenmaal het voordeel van waterkoeling als het op de emissies aankomt. Maar goed, dat is maar één ding. Vergeleken met de andere ‘moderne’ jongens, met name de Z en MT, is de Monster geloof het of niet toch iets neutraler. Tikje breder stuur, tikje meer voorover hangen, meer is het niet. Maar het maakt weldegelijk verschil. En hoewel we het nog niet eens zijn over wat nou precies de ‘echte Monster zithouding’ is, zeker met de recente ervaring met de 821 nog vers in het geheugen, maar ook juist het andere uiterste als 1200S of zelfs 1200R waar we wel erg van gecharmeerd waren, staat de 797 wel redelijk in het midden.  Binnen het eigen merk is de Monster net wat strakker, sportiever en meer mainstream, terwijl de Scrambler juist ver ‘out there’ is, de onvangbare vrije jongen, de beach bum, de altijd te laat komende eigenwijs, de Alfa…. Waar niemand lang boos op kan blijven. Lang leve de lol.