Test: Confederate P51 Fighter

In de San Gabriel bergen ten noorden van Los Angeles kreeg ik de kans om als allereerste journalist Jon Kaase’s – en Confederate’s – sterke bewoordingen te beproeven, op de eerste motor van de productieband. Paul Adams had de motor mee naar Californië genomen om aan filmproducten te tonen die interesse hadden de motor in films te gebruiken, evenals leden van Hollywoods glitterwereld die al Confederate klanten zijn. G 
Of je 'm nou van dichtbij bekijkt, of van iets verder weg, de P51 Fighter blijft kunst op wielen
 
Hadden we al gezegd dat 'ie een bijzondere voorvork en achterbrug heeft?een enkele druk dus op m’n schouders om ‘m vooral rechtop te houden op de bochtige Glendora Mountain Road richting de besneeuwde 3.000+ meter hoge bergtop.

Vanaf het moment dat je op de nieuwe G2 Fighter hebt plaatsgenomen wordt je meteen duidelijk dat dit een totaal andere motor is ten opzichte van z’n voorganger. Om te beginnen, het über-minimalistische zadel dat praktisch en goed doordacht leek te zijn is nu vervangen door een goed gevulde troon geheel tegen de verwachting in comfortabel is – aan het eind van de dag was ik nog fris genoeg om te denken dat dit een leuke alternatieve sporttour fiets zou zijn, als je ergens je bagage kwijt zou kunnen. Allereerst, tot slot en altijd is dit een radicale Alabama kijk niet op US-stijl voeten-naar-voren cruisen, maar op Europese-stijl sportrijden, en dat heeft ‘ie niet alleen te danken aan het ongekende verslavende koppel in alle regionen van het toerenbereik, maar ook aan iets aards als de positie van de voetsteunen, nu een tikkie achter het zadel geplaatst en daarmee in schril contrast met de naar voren geplaatste voetsteunen van de G1, dZou kunnen zeggen dat 'ie best goed stuurt voor een zware fiets met 240 achterband, maar eh... dat doet 'ie ookie het sturen een stuk lastiger maakten. De door Pierre Terblanche ontworpen Hellcat had datzelfde probleem, maar dat even terzijde.

Met Terblanche na een korte periode al naar Royal Enfield verkast nam Matt het ontwerp van de nieuwe modellen weer voor z’n rekening en de back-to-the-future rijpositie is inderdaad haast bijna ideaal. Dat komt deels ook door het nieuwe brede stuur, dat ten opzichte van de G1 wat lager en verder naar achteren is geplaatst, als een Alabama benadering van de in de jaren ’60 o-zo populaire eendelige Ace sturen uit de caféracer scene. Omdat de hele motor in feite niet breder is dan de achterband, voelt ‘ie bizar lichtvoetig – superwendbaar zelfs, mede dankzij het gereduceerde gyroscopische effect van het BST carbon voorwiel en het kleine kwartet Beringer remmen, waardoor je niet veel kracht op het brede stuur hoeft uit te oefenen om de P51 van richting te laten veranderen.

Ondanks dat je niet in staat bent om het frame tussen je knieën te klemmen voel je je een met de fiets die briljant stuurt en rijdt. Ja, ik was verrast. Ik denk in alle eerlijkheid echt dat er niets op twee wielen is dat me sneller de bochtige Glendora Mountain Road omhoog had gebracht dan de Fighter, dankzij het overdonderende koppel en de verrassende lichtvoetigheid. Verrassend, omdat dat geheel in tegenspraak is met de lange 1.588mm wielbasis en conservatieve geometrie, met een 27,5° balhoofdhoek voor de Girder voorvork en 106mm naloop. Dit levert een superstabiel stuurgedrag op bergaf voor die krappe haarspeldbocht, waar de uit aluminium gefreesde Girder voorvork met 114mm veerweg oneffenheden blijft absorberen terwijl je de motor de bocht instuurt. De RaceTech vering die voor en achteren is gebruikt is afgesteld op optimale demping en een uitmuntende rijkwaliteit, eHoewel dat net klinkt als dat iemand tegen je zegt dat je best lekker ruikt voor iemand die stinktn ik was vooral onder de indruk van de manier waarop de Fighter zo strak en sportief aanvoelt, evenals hoe vertrouwenwekkend de motor stuurt.

En dat ondanks het modestatement in vorm van de 240/45-ZR17 Pirelli Diablo Rosso II achterband. De brede achterband had een veel kleiner negatief effect op het sturen dan ik had verwacht, vooral vergeleken met de G1 Fighter or de Speedster, en ik was verrast de band veel beter te hebben gebruikt dan normaal met andere motoren met zulk een brede achterband. Daar zijn twee redenen voor. Een reden is het betere stuurgedrag van de G2 Fighter die je aanmoedigt om de snelheid erin te houden en platter door de bocht te gaan, waarbij het schrapend geluid van de twee uitlaatdempers je vertelt dat je de grens van de 19” Pirelli Night Dragen voorband wel hebt bereikt. De andere reden is het feit dat de brede achterband op een iets breder dan gebruikelijke 8,5” achterwiel is gemonteerd, wat heeft geresulteerd in een vlakker profiel met een meer progressief gevoel – je voelt niet dat de Fighter de bocht invalt als je voorbij een zekere hellingshoek gaat, zoals bij andere motoren met brede banden het geval is.