Vergelijk: Honda CBR 600F en Yamaha Diversion F

Goed, dat is uit de weg. En wij gelijk ook maar, op naar de Oosterburen. Het moet toch maar weer eens en over het weer hoeven we dit keer niet te klagen. Alhoewel, we zijn motorrijders dus we moeten gewoon iets te zeiken hebben; meerdere malen per dag je vizier ontdoen van vliegenlijkjes is niet grappig. Aan de andere kant weet onze hoofdredacteur te melden dat ‘elke vlieg die je nu doodrijdt er honderd schelen in de zomer’. Schijnt zo te zijn. Na een blik op de voornamelijk witte kuipdelen van beide motoren stemt me dat iets vrolijker, maar niet bijzonder veel. Het is dat we in deze omgeving zo goed uit de voeten kunnen, maar anders. Neem een beetje ‘gemiddelde’ motorrijder en vraag je niet alleen af wat hij of zij rijdt, maar vooral ook waar en hoe hij (of zij) zijn pretkilometers maakt. Eenmaal in Eifel, Harz, Pyrenneeën, Ballon d’Alsace of waar dan ook maakt het niet uit wat je hebt, maar wat je er mee doet. Het plezier wat je beleeft aan jóuw motor is wat telt, niet hoe hard ie kan of hoeveel gram je hebt bespaard met titanium in plaats van stalen boutjes. Uiteraard is dat wel belangrijk, maar ook dat puur voor jezelf. Het is jouw ding en jij zult er mee rond moeten rijden. Maar bekijken we de zaak nuchter, dan is dat van generlei waarde.

Ah.... nog maar een paar kilometer

Evengoed is het wel aardig een beetje uit de voeten te kunnen. Voorbeeldje; de Diversion heeft aan de voorzijde een conventionele voorvork met welgeteld nul instelmogelijkheid. De CBR daarentegen is ‘fully loaded’ met upside down én ook nog eens en breed instelbereik van zowel veervoorspanning als ingaande en uitgaande demping. Puntje voor Honda dus, zou je zeggen. Kunnen we twee punten tegen in de stijd gooien. Ten eerste: hoeveel mensen ken jij die tijdens het weekendje weg serieus aan hun vering gaan schroeven? Hoe nodig is dat, met name op het niet-circuithoge tempo onder niet-circuitomstandigheden? En ten tweede: stap op de Yamaha en je hebt een prima voorbeeld van ‘goed is goed’. Kant en klaar, niks meer aan doen. En de hele reis geen probleem gehad hè, zul je net weer zien. Maar oke, toegegeven is een beetje instelbaarheid een meerwaarde en dit is een van de zaken waarin de Honda zich sterk onderscheidt ten opzichte van de Yamaha en tevens is de Yamaha merkbaar lichter afgeveerd, maar dat is tegelijk ook een van de sterkere punten van het ding. Juist vanwege de –zeer uitgekiende- veerkarakteristiek is de Diversion zo kinderlijk eenvoudig te flikflakken dat de Honda er zelfs moeite mee heeft ‘m bij te houden. Goed is goed,niks meer aan doen, als het ware.

Het helpt overigens ook wel dat de Yamaha nog is voorzien van een heus stuur waar de CBR, zijn afkomst in ere houdend, is voorzien van een set clipons die boven de kroonplaat uit prijken. Niet zo extreem als een heuse supersport, maar onontkenbaar sportiever dan een ‘toerfiets met kuip’ zoals de Div eens te meer met verve demonstreert. Het punt is; de Diversion heeft een heel belangrijk plus- en tegelijkertijd minpunt: zodra je ‘m ziet weet je wat je er aan hebt. Dat maakt het uiteraard verschrikkelijk saai, maar ook ontzettend betrouwbaar en bovendien kun je er al vanaf het eerste groene stoplicht belachelijk hard mee vegen. Zelfs de CBR vraagt een langere gewenningsperiode, getuige de nog lang aanhoudende opmerkingen van de hoofdredacteur dat de Honda ‘iets’ had met insturen. Daar kan gelukkig een welgeplaatst ‘niet zeiken, gewoon rammen’ tegenovergesteld worden en al snel is het weer pais en vree in het o zo rustieke landschap.

Landschapje, bochtje, zonnetje, CBR op één oor. In 25 jaar is er niets veranderd