Introductie Kawasaki Z 1000

Lekker "Hollans"

Bij de eerste meters valt gelijk op dat de afstand tot het stuur inderdaad kort te noemen is; je zit ook knap rechtop zonder in een toeristische positie te komen….best aangenaam, en best herkenbaar ook. Want waar ik op een oud volgekrabbeld stukje papier nog een aantekening “zit ín de motor” terugvond in het van het zelfde werd beschuldigd, lijkt me dat hier een inhaalslag is behaald en de Z nu aardig richting die twee Italianen komt qua zithouding, en dat is alleen maar positief te noemen. Kort op het stuur betekent ook veel gevoel in het stuur, zeker als de vering een beetje netjes aansluitend op je rijstijl is afgesteld. Je hebt in ieder geval de indruk erg dicht op de actie te zitten. In combinatie met de rechte zit en de positie van de handen krijg je wel de indruk dat het stuur wat breder zou mogen, maar op zich is er weinig mis mee. Bijkomend voordeel van een breder stuur is wel dat de spiegels je dan nog meer zicht zouden geven, mocht het standaard niet voldoende zijn.

Vlaggetjesparade
Terwijl de eerste kilometers richting heuvellandschap wegkrabbelen begint de motor zijn eerste karaktertrekken te tonen. Zo langzaam opbouwend lijkt er weinig mis met het apparaat; de gasrespons is goed, de injectie zéér netjes afgesteld. Het gaat er op lijken dat motorfabrikanten nu echt beginnen door te krijgen hoe het moet; in veel gevallen door toepassing van een secundaire vlinderklep die ook deze motor heeft, wordt de gasreactie een stuk minder abrupt dan voorheen wel het geval was. Ontzettend vloeiend en controleerbaar is de motor kinderlijk eenvoudig op hogere snelheden te brengen. Daar had gezien de aard van het beestje misschien beter ‘katapulteren’ moeten staan, maar daarvan is geen sprake. Hier komen we straks nog op terug. Vooralsnog zet een lichte bries het doek fraai uit.

Ik ben een kaasblokje, ik ben een kaasblokje....
oh nee, da's bij geel