Introductie Kawasaki Ninja 250 R

Hoeveel nieuwe modellen zijn afgelopen najaar gepresenteerd? Twintig? Dertig? Veertig? De een wat enthousiaster onthaald dan de ander –uiteraard- maar allemaal serieus interessant en bij het zien van al dat nieuws begon bij verschillende collega’s de handen reeds weer te jeuken. Tuurlijk, de Fireblade, ZX-10R en RC8 zijn wel ongeveer de allerbelangrijkste geweest en is in het publiek het meest reikhalzend naar uitgekeken, maar vlak vooral het mindere geweld niet uit. Een daarvan kwam echt als verrassend en zeer tot de verbeelding sprekend: Kawasaki’s nieuwe Ninja 250 R. Wat zouden we dáár bij het eerste aanzicht niet meteen al eens een stuk op willen knallen.

Een 250 cc twin? Is dat niet een beetje heel erg weinig? Is dat niet zo’n kleine versie van een  ‘echte’ motor, alsof ze wat heet gewassen zijn zeg maar? En wat móet je er mee? Om hier achter te komen nodigde Kawasaki ons uit in Barcelona, hartje stad, om de motor eens in zijn natuurlijke habitat aan de tand te voelen.  Uiteindelijk een beetje té natuurlijk zelfs, toen de hemelpoorten zich openden en heel de stad omtoverden in een oer-Hollandse wastobbe voor een koudwater-handwas.  Bekend pak poeder erbij, stroop je armen maar eens op en wees vooral niet zachtzinnig. Schoon moet het worden!

Tekst: Vincent Burger

Fotografie: Wout Meppelink, Tom Haanstra, David Reygondeau

Dubbel geconcentreerd 

Zal je net zien natuurlijk. Spanje, altijd mooi weer, zelfs de overige dagen van de introductie geen vlekje aan de hemel, en uitgerekend als de Nederlandse delegatie arriveert slaat het om. Daar sta je dan met je goede gedrag en de vurige wens dit varkentje wel eens goed te wassen! Maar ok, ook hier moet de motor mee om kunnen gaan en met het vaderlandse klimaat in gedachte is de vergelijking wel zo sprekend. Bovendien,  alles waar de motor met dit weer in excelleert zal bij beter weer alleen maar nóg beter worden.

Het is inmiddels alweer enkele jaren geleden dat Kawasaki haar laatste ZZ-R 250 verkocht, een model dat op zichzelf ook al jarenlang in het gamma meeliep. Klein, licht en de laatste jaren gedoemd te blijven steken in het 25 kilowatt-pierbadje terwijl eigenaars met verloop van de jaren de overstap naar ‘het diepe’ te maken. Met de Ninja biedt Kawasaki niet een model- upgrade, maar een compleet nieuwe motor, volgens de laatste regels van emissie, rijcomfort en design. Dit laatste volgens de heersende Ninja-trend, zodat de motor mooi naast zijn grotere broers past.  Kortom, helemaal klaar voor een markt die eh…haast niet bestaat. Noem uit het blote koppie anders nog maar eens een paar viertakt 250 cc wegmotoren. Ik bedoel maar. Maar daarmee toont Kawasaki wel enig lef om gewoon tóch een nieuwe Ninja op de markt te zetten. En niet alleen in Zuid-Europese landen, welnee, gewoon volle bak er tegenaan: we gaan eens fijn een lans breken voor de kleine instapper! Kawasaki zelf mikt niet alleen op beginners, al is dat volgens (Amerikaanse) cijfers wel het overgrote aandeel van de in dat land veel grotere 250 cc-markt, maar ook vrouwen, forensen en mensen met een smalle beurs zijn hier enorm bij gebaat. Lekker dan als je niet beperkt bent tot meerdere-handsjes of kleine nakeds. Met de Ninja zet de groene club iets néér.

Wat aankleding betreft heeft Kawasaki precies op de juiste plaatsen gezorgd voor goede onderdelen. Zo is de motor ten eerste qua omvang groot genoeg om daadwerkelijk als motorfiets  te worden gezien, mede door de volle kuip die de Ninja echt serieuze dimensies geeft. Natuurlijk blijft het een kleine motorfiets, maar dat is begrijpelijk.  Anders gezegd: de grote gele plaat achterop klopt gewoon. Het instrumentenpaneel is eenvoudig doch degelijk, met analoge toeren- en kilometerteller, tripmeter en alle nodige indicatorlampjes.

Daar staat in schril contrast weer tegenover dat het de heren alles is aangelegen de motor zoveel als volgens de regels mogelijk is te laten presteren. De centrifuge kent een rood gebied wat begint bij 13.000 toeren en is daar een voorbeeld van,  een maximumvermogen van 24 Kilowatt, nog nipt onder het legaal toegestane maximum nog meer. Net als de zwaardere modellen is ook deze kleine uitgevoerd met fraaie waveschijven. Injectie is vanzelfsprekend, een zesversnellingsbak een ongekende luxe. Ergens onderin zitten zelfs niet een maar wel twee katalysatoren. Gluur door ’t onderkuipje naar binnen en je krijgt haast medelijden met de twee schattige uitlaatspruitstukjes.  De koppeling wordt nadrukkelijk genoemd, deze is fijntjes ontworpen dat een minimum aan knijpkracht voldoende is om de motor te ontkoppelen. Leuk voor de meisjes, leuk voor in de stad, leuk voor in de file. Daar hoef je geen mietje voor te zijn, wat koppelingen betreft is lichter altíjd beter.  En dan hebben we het nog niet eens over de standaard leverbare accessoires als een double bubble getint kuipruitje, Led-knipperlichten, crashpads en een afdekkapje voor de duozit. Serieus spul en zeker weten dat potentiële eigenaars hier graag mee gezien willen worden.

Oxi Action

Eenmaal plaatsgenomen op de Ninja blijkt dat ook vanuit de bestuurderspositie de motor opvallend volwassen aanvoelt. Dat is mooi, want het laatste wat je wil als ex-bromfietsrijder is op dezelfde leest doorgaan. Daar haal je je rijbewijs niet voor. Maar er is meer. Zo hebben we het wel over een 250 cc staande tweecilinder viertaktmotor, met injectie, kat, een zesbak, de hele rambam. Zelfs het luchtfilterhuis is zo ontworpen dat je er vanaf de zijkant eenvoudig bij kunt; hoef je tenminste niet de hele motor te demonteren. Dat klinkt al een stuk beter. Of tenminste, stationair is het blokje zo lief als maar kan zijn en zul je op de toerenteller af moeten lezen of het machientje daadwerkelijk draait. Daar klinkt haast niets! Was er niet toevallig een kek pijpje in het accessoirepakket gepropt? Wat spelen met het gas wil ook werken, en met de inderdaad licht bedienbare koppelingshendel is de eerste versnelling zo ingeschakeld. En vanaf dat moment is ook een serieus journalist niet bestand tegen de hilariteit die dit motortje biedt. De eerste versnelling is zó kort dat nog vóór de andere zijde van een zebrapad een volgende gang ingeschakeld wordt, de overige versnellingen vergaat een zelfde lot. Zo is het mogelijk om bij een astronomische snelheid van wel dertig hele kilometers per uur de zesde versnelling in te schakelen. Gas geven resulteert daarna in een gestage snelheidstoename, zonder hik, slik of wat dan ook. De bovengrens van 13.000 toeren zul je in de stad niet zien (of je moet het echt bont willen maken bij een stoplichtsprint), maar eenmaal daarbuiten of een poging wagend de luchtweerstand op topsnelheid te tarten is ook dat mogelijk. Binnen de beperkte mogelijkheden van een doorweekte metropool met dito verkeersaanbod is op een gevallen gat net even 130 aangetikt voordat de ankers weer aangesproken moesten worden, maar het potentieel is er. Dat, dames en heren, valt nou het beste te omschrijven als souplesse. Nog vragen?

Met ieder individu gestoken in het beste raceleer, een Zumo op het stuur en een omgeving als dat van de bergen rond Barcelona waren we er helemaal klaar voor: dit groene monstertje zouden we eens fijn de oren wassen! Maar helaas, zoals moeders thuis vroeger ook de na-diner buitenspeelpret placht te verstieren door dreigend te wijzen op stapels vaat, een borstel en een theedoek, zo wierp ook nu op het allerbelangrijkste moment moeder natuur roet in het eten door uitgerekend nu de hemelsluizen te openen en de stad eens fijntjes van het wintervuil te ontdoen. Daarbij kijkt moeder natuur niet op kleinigheidjes als 250 cc motorfietsen en gelijk de hele enzymenbende van Lever’s Zeep spoelden alle Ninja’s met gezwinde spoed terug naar het veilige heenkomen van het hotel.

Dit neemt echter niet weg dat er ook zónder de maximale hellingshoek, wegligging bij hogere snelheid en koersvastheid bij snel omgooien te testen gewoon heel, heel veel erg ok is aan de motor. De vering is weliswaar niet instelbaar en toegespitst op 250 cc gebruik, daarbij is ze zeker wel in orde en netjes uitgebalanceerd. Zo ook de remmen: gewoon niks mis mee. Uiteraard is het geen ZX-6 of 10, maar dat is ook op het eerste gezicht wel duidelijk. Plus dat er gewoon een berg minder massa tot stilstand gebracht hoeft te worden natuurlijk. Voor kleine wasjes heb je minder wasmiddel nodig. De achterrem hetzelfde; daar zit trouwens wel gewoon een goeie schijf en geen half-af trommeltje, en is nog best in staat bij aanrijden naar een stoplicht een frivool remspoor te leggen, supermotard-stijl. Trouwens, die standaard gemonteerde IRC bandjes doen het nog lang zo slecht niet. Ook die zijn een rijsessie onder droge omstandigheden waard, nu waren ze in ieder geval adequaat om de remsporen enkel op het asfalt te laten. Zeker bij een vakantiewasje een geruststellende gedachte.

Conclusie

Een conclusie? Voor een volledig oordeel zullen we misschien nog een keer een ritje moeten maken met de 250 R, maar vooralsnog is er heel, heel weinig mis mee en krijg je heel, heel er g veel motorfiets voor je geld. Zodanig zelfs dat ook ervaren rijders hier hun plezier zeker uit zullen kunnen halen, al is het alleen al het als een aal door overig verkeer doormanoeuvreren. Verdomd als het niet waar is, in de stad is de motor echt goed in zijn element, met als toegevoegde bonus dat er nog zoveel reserve in het machientje zit dat ook daarbuiten nog meer dan genoeg plezier te beleven valt. Wat 125 cc motortjes soms net missen, heeft Kawasaki gewoon in de hogere toerenregionen bijgeplakt. Helemaal zo’n slecht idee nog niet. Met de Ninja 250 R zet Kawasaki weer een stap in de kleine instapklasse, waarmee het merk op dit vlak op kop loopt; geen enkele concurrent voert op dit moment een vergelijkbaar model.  Super geschikt voor beginners, stadsgebruik en woon-werkritjes. Of wat te denken van de kampeervakantie? Een wasje tussendoor overkomt je altijd, en dan is het handig om daar op voorbereid te zijn. En we kunnen het bevestigen: ook na herhaaldelijk wassen blijven de kleuren fris en is de was krimpvrij. Zelfs in Spanje.  Vakantie? Pak Kawasaki mee!

Technische gegevens