Test: Royal Enfield Bear 650

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Royal Enfield

Eerbetoon

We denken niet dat er ooit een merk is geweest dat in korte tijd zó ontzettend hard is gegroeid als Royal Enfield. In 2012 nog maar goed voor 113.000 units wereldwijd, maar sinds de ingebruikname van een nieuwe en moderne productiefabriek in Oragadam door moederbedrijf Eicher Motor is het met het van oudsher Britse merk ontzettend snel gegaan. Afgelopen jaar werden wereldwijd 944.000 Ze zeggen dat hier de afgelopen maand meer regen is gevallen dan in heel 2024... motoren afgezet, waarmee Enfield qua volume het 10^e merk wereldwijd werd, naar verwachting zal dit jaar de magische grens van 1 miljoen motoren worden gebroken. Wanneer je uitsluitend het motorfiets segment bekijkt (dus exclusief scooters en brom/snorfietsen), dan staat Royal Enfield zelfs op de 7^e plaats. 

Enfield claimt zelfs ’s werelds nummer 1 te zijn in het middensegment, van tussen de 250cc en 750cc. In India werd in mei 2024 een astronomische groei van 197,42% gerealiseerd ten opzichte van dezelfde maand het jaar ervoor, terwijl in oktober vorig jaar voor het eerst in de geschiedenis 100.000 motoren wereldwijd werden verkocht. En niet met een beetje, in totaal werden er die maand 110.574 motoren verkocht, ofwel bijna 3.600 units per dag. Dat was een toename van 31% ten opzichte van oktober 2023, toen er ‘slechts’ 84.435 motoren werden verkocht. Het zal dan ook gek moeten gaan wil de magische grens van 1 miljoen motoren dit jaar niet worden gepasseerd. 

Een belangrijk deel van de verkoop buiten India, die het afgelopen jaar qua aantallen meer dan verdubbelde, mag op het conto van het 650-paralleltwin platform worden geschreven, dat in 2017 op de EICMA in Milaan werd gepresenteerd, eind 2018 in de Verenigde Staten werd gelanceerd en een half jaar later hier in Europa op de markt werd gezet. De Interceptor 650 en Continental GT 650 waren Enfields’ eerste paralleltwin motoren in meer dan een halve eeuw tijd, de eerste twins in het Eicher-tijdperk. In 2023 Ook voor vandaag was regen en kou voorspeld, maar we hebben eens geluk...werd het paralleltwin platform uitgebreid met de Super Meteor 650, vernoemd naar de Super Meteor 750 uit 1955, waarna begin vorig jaar de Shotgun 650 werd gelanceerd en eind 2024 de Classic 650 en Bear 650 als 2025 modellen werden gepresenteerd.

Het verhaal achter de Bear 650 is minstens zo indrukwekkend als het hierboven genoemde verkoopsucces. Enfields eerste scrambler is namelijk vernoemd naar de Big Bear run, ontstaan in 1921 naar verluid als een weddenschap onder vrienden in Los Angeles op nieuwjaarsnacht, wie de 100 mijl lange trip naar Big Bear Lake als eerste zou finishen. Er waren geen regels, wegen of technologie, dus de een probeerde het over de weg, de ander dwars door de woestijn. In de jaren daarna namen steeds meer gasten deel en werd de race alleen nog maar door de woestijn verreden, uiteindelijk groeide het uit tot een volwaardige race met startgeld en trofeeën voor de winnaars dat z’n hoogtepunt in de jaren ’50 van de vorige eeuw kende. 

In 1960 stonden bijna achthonderd deelnemers aan de start, waaronder ene Eddie Mulder op een Royal Enfield 500cc Fury. De 1960 Big Bear National had een parkoers van drie verschillende lussen van ongeveer 50 mijl door de Mojave woestijn, met als centrale punt de tankstop net buiten Hesparia, dat jaar de gastheer van de race. Vlak voor de start moest Mulder een grote boodschap doen, maar de startvlag werd gewoon gezwaaid, waardoor de 16-jarige als allerlaatste aan de race begon. Aan het eind van de eerste 50 mijl loop door de woestijn zat Eddie Mulder al Dat wil zeggen, koud is het nog wel, maar het is droog en we hebben zon, da's al heel wat...in de top 20, maar aan het begin van de tweede loop reed hij op hoge snelheid tegen een rotsblok aan, waarbij zijn rechter voetsteun afbrak en hij bijna 50 mijl met zijn rechtervoet op de versnellingsbak reed. 

Bij de tweede tankstop werd een nieuwe voetsteun gemonteerd, waarna Mulder liggend op de 13^e plaats aan de derde en laatste 50 mijl lange loop begon. Ditmaal was de route zeer krap en technisch, en overenthousiast als de 16-jarige knul was nam hij een bocht veel te hard en landde in de bomen van de San Bernardino Forest in het ravijn. Het stuur was gebogen, de uitlaatbocht losgekomen van de cilinderkop en een van de achtershocks was kapot. Mulder boog het stuur terug, trapte de uitlaatbocht weer op z’n plek en reed het resterende deel van de race met maar één achtershock, om uiteindelijk na 4 uur en 21 minuten als eerste over de finishlijn te scheuren. 

Mulder was de jongste winnaar in de geschiedenis van de Big Bear Run en is dat tot op de dag van vandaag nog steeds, de 1961 editie werd vanwege de enorme verkeerschaos door het enorm grote startveld door de politie stilgelegd en in de ban gedaan. De 2025 Royal Enfield Bear 650 is een eerbetoon aan dat verhaal. 

Kekke scrambler

Oog in oog met de Bear 650 bedenk ik mij dat de motor in weliswaar technisch opzicht niets gemeen mag hebben met de Fury 500 waarmee Eddie Mulder die Big Bear Run won, maar tot in het kleinste detail wél die uitstraling heeft – het wel degelijk had kunnen zijn. Helemaal de witte met groen frame (met nummer 249 op het zijschild – inderdaad, het startnummer van Fast Eddie in die Big Bear Run) lijkt zo van de start weg te zijn gehaald. Trouwens, nu we ’t toch over de kleuren hebben, Royal Enfield heeft heel slim elke
Leverbaar in 3 kleuren, waarvan dit de goedkoopste is

Er valt te kiezen uit een analoge of digitale lay-out, bij die laatste kun je ook de navigatie projecteren

Geen fratsen, dat scheelt. De menuschakelaar onderin had iets meer gevoel mogen hebben kleurstelling z’n eigen unieke design gegeven, waardoor elk z’n eigen unieke uitstraling heeft en het heel gek moet gaan wil er niks van je goesting tussen zitten. Enfield heeft in totaal 5 verschillende designs bedacht, waarvan er 3 in de Benelux leverbaar zijn: Two Four Nine, Golden Shadow en Petrol Green.

Hoewel je het afgaand op het design misschien niet zou zeggen is de Bear 650 van de Interceptor 650 afgeleid. In principe hetzelfde, maar dan aangepast aan het meer robuustere scrambler-werk waarvoor de Bear 650 is bedoeld. Grondig aangepast, want volgens Enfield is zo’n beetje twee derde van de onderdelen van de Bear nieuw ten opzichte van de Interceptor, bouten en moeren niet meegerekend. Zo hebben de Harris Performance engineers, sinds 2017 een dochteronderneming van Royal Enfield, het dubbelwiegframe ter hoogte van het balhoofd verstevigd en is aan de voorkant een stoere 43 mm Showa Big Piston upside down voorvork met 130 mm veerweg voorzien die helaas niet instelbaar is, dit in tegenstelling tot de dubbele Showa achtershocks waarvan de veervoorspanning kan worden aangepast. Daarnaast hebben de 18” wielen van de Interceptor het veld geruimd voor een 19” exemplaar voor en 17” Wat zeg je, natte plekken in het asfalt? Ligt de Bear niet wakker vanachter, voorzien van Indiase MRF (dat staat voor Madras Rubber Factory) Nyrolex banden met stoer noppenprofiel, die het verrassend goed blijken te doen, maar daarover straks meer. Eerst nog even de Bear 650 verder bestuderen.

De toepassing van een 19” voorwiel en 17”achterwiel, plus een langere achterbrug, heeft geresulteerd in een langere wielbasis ten opzichte van de Interceptor van nu 1.460 mm (1.398 mm voor de Interceptor), wat de Bear een betere stabiliteit zal geven wanneer je het onverharde gaat verkennen. Het robuustere van de Bear merk je ook meteen wanneer je plaats hebt genomen op het vlakke zadel, dat nu een zithoogte van 830 mm (804 mm Interceptor) heeft. De voetsteunen zijn 31 mm lager en 34 mm verder naar voren gemonteerd, wat in combinatie met de hogere zit en het bredere en vlakkere stuur in een ruime edoch actieve zit heeft geresulteerd. Oh, voordat ik het vergeet,Enfield heeft ook het subframe verstevigd, zodat het meer ballast kan dragen zoals zadeltassen voor een avontuurlijke trip. 

Kloppend hart van de Bear 650 is Enfields bekende 648cc 8-kleps SOHC paralleltwin zoals we die al kennen van de andere 650-twins, voorzien van een enkele tandwielaangedreven balansas die zeer effectief trillingen weet te elimineren, een 270° krukas – eendelig gesmeed voor extra sterkte en duurzaamheid – een Bosch ECU en dubbele 34 mm Mikuni gasklephuizen. De zesversnellingsbak is voorzien van een slip-assist koppeling, die dankzij slip voorkomt dat het achterwiel gaat stuiteren
De beer is los

Bybre remmen hadden iets meer bite mogen hebben. MRF banden zijn verrassend goed

De Golden Shadow heeft een logo op de tank en goudkleurige vorkpoten. De uitlaat klinkt lekker vet

De Two Four Nine is onze favoriet (en is ook het duurst). Petrol Green is het goedkoopst. Alle stickers zitten trouwens onder de blanke lak, top!wanneer je te vlot hebt teruggeschakeld en dankzij assist lekker licht te bedienen is. Het grote (en eigenlijk enige) verschil zit ‘m in het twee-in-een uitlaatsysteem, dat niet alleen een stoere scrambler-uitstraling heeft, maar ook nog eens een fantastisch geluid produceert én voor een 8% sterker koppel heeft gezorgd. Waar het koppel van 52,3 Nm naar 56,5 Nm is gegroeid is het topvermogen echter gelijk gebleven, maar dat is niet vreemd. Met 46,3 pk (34,6 kW) bij 7.150 tpm is de twin geschikt voor het A2-rijbewijs, 8% vermogen erbij en je zit boven de wettige 35 kW voor het A2-rijbewijs.

Vanuit het zadel heb je zicht op een mooi vormgegeven 4 inch rond TFT-display, zoals Enfield dat ook op de Himalayan 450 en Guerrilla 450 heeft toegepast, waarbij je de keuze hebt uit een digitale en een analoge lay-out. In die laatste is in de rand een toerenteller voorzien, terwijl in die eerste in de bovenste helft de in samenspraak met Google Maps ontwikkelde Tripper navigatie wordt getoond wanneer je je smartphone via de Enfield app aan de Bear hebt gekoppeld. Het display wordt via een joystick-schakelaar links op het stuur worden bediend, maar van een leien dakje gaat dat bepaald niet. De schakelaar mist gevoel, waardoor in plaats van indrukken omhoog of omlaag wordt gescrold, zelf met de handschoenen uit. Daarnaast strand ik telkens in de menustructuur en zie geen andere uitweg dan de motor van contact te zetten, tot ik ontdek dat aan de voorzijde van de armatuur ook nog een schakelaar zit... de home-schakelaar, waarmee je telkens een stap terug kunt gaan. 

4 seizoenen in een dag

Wanneer vanuit het hotel koers richting het berglandschap wordt gezet is het nog verdomd koud, een graadje of 4, en zal het met een voorspelde 12° Celsius ook niet echt warm worden vandaag, maar het is droog en we hebben een blauwe hemel met zon, en dat zijn drie dingen die absoluut niet waren voorspeld, we hadden het dus veel slechter kunnen treffen vandaag. Vanaf de eerste meters ben ik meteen (weer) gecharmeerd van de 650-twin, die heerlijk vrij van trillingen loopt en over een breed uitgesmeerd koppel beschikt dat nu dus 8% sterker is dan de andere 650-twins. Dat klinkt misschien als weinig, maar neem van mij Voor het weer hadden we beter in Nederland kunnen blijven, maar ja...aan dat het zeker geen klein bier is – het is het verschil tussen op een fraaie bochtige bergweg veel moeten schakelen, of diezelfde route maar twee versnellingen nodig hebben. Hoewel dat strikt genomen nog relaxter had kunnen zijn, als Enfield niet de eindoverbrenging had ingekort om de Bear meer trekkracht te geven.

Naarmate de route vordert worden de omstandigheden er echter niet beter op. Vanaf hoogte kijken we uit op een vallei die in een dikke nevel is gehuld, en de route blijkt precies die kant op te gaan, waar zon en droog plaats. Heeft gemaakt voor dichte mist en kletsnatte wegen. Zo dicht dat we soms geen hand voor ogen zien en continue de druppels van het vizier aan het vegen zijn. Hoe gaat dat liedje al weer, four seasons in one day... Het lijkt onze voorrijder echter niet te deren, die hetzelfde tempo rijdt als toen het nog droog en zonnig was. Ideale omstandigheden om als motor door de mand te vallen, maar zo niet deze Bear 650 die werkelijk geen klap verkeerd geeft. Tenminste, wat stuureigenschappen en grip betreft, hetDan hadden we deze prachtige omgeving en fraaie stuurwegen niet gehad enige minpunt dat we vanaf het begin van de route al hebben ontdekt zijn de dubbele Showa achtershocks die aan de stugge kant zijn en daardoor alle klappen direct doorgeven aan je onderrug, maar dat is meteen de enige smet op het blazoen van de Bear 650.

Het meest ben ik in deze omstandigheden misschien nog wel onder de indruk van de MRF Nyrolex banden, die werkelijk geen klap verkeerd geven, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Onbekend maakt nu eenmaal onbemind. Banden genoeg van gerenommeerde merken die het onder deze omstandigheden slechter hadden gedaan dan dit rubber uit de Madras Rubber Factory. En met een graadje of 3 en kletsnat had het haast niet slechter kunnen zijn. Chapeau dus voor MRF. Ook op het droge bieden de banden voldoende grip en geven me genoeg feedback en vertrouwen om heerlijk over de bergwegen te knallen, zelfs op een sectie met veel los grind en steentjes op de weg, met dank aan het milde 'offroad' noppenprofiel van de band, Bovendien: slecht weer bestaat niet, alleen slechte motorkledingdat wel de voordelen maar niet de nadelen van noppenprofiel heeft. Dus wel de grip bij rotzooi op de weg (over de offroad capaciteiten kunnen we niet oordelen, dat hebben we helaas niet gedaan), maar niet het irritante rollende geluid.  

Nu moet dat ‘knallen’ wel in perspectief worden gezien. De Enfield Twins zijn meester op het vlak van onthaasten en daar is deze Bear 650 geen uitzondering op, maar stelt buiten de stugge achterkant zeker niet teleur wanneer je wel besluit volgas te gaan. Verwacht echter geen flitsende prestaties à la een Z650RS (om maar even een andere retro-650 te noemen), daarvoor komt de Bear 650 vermogen tekort en zijn de remmen onderbemeten, maar gezien vanuit de neo-retro bril is het echt niet verkeerd. Het is trouwens niet dat de Bear niet goed remt, maar dat om hard te remmen er hard in het hendel moet worden geknepen, en dus niet uitnodigt voor stop-and-go dus (als dat je ding is ben je bij Royal Enfield sowieso aan het verkeerde adres). Kwestie van gewoon laten rollen en zoveel mogelijk over het breed uitgesmeerde koppel surfen. En mocht je d’r onverharde paden mee willen gaan, met een druk op een knop kan het ABS op het achterwiel worden uitgeschakeld.

Conclusie

Exact 6 jaar na de Europese lancering van de eerste 650-twins heeft Royal Enfield de familie uitgebreid met de Bear 650, vernoemd naar de Big Bear Run, en dat zou wel eens een gouden zet zijn geweest. Van alle 650-twins heeft de Bear 650 met z’n neo-‘60s California retro scrambler styling absoluut de coolste looks, en niet alleen van de Enfield 650-twins, maar van alle fietsen in dit segment. Qua prestaties zullen er ongetwijfeld motoren zijn die ‘m het nakijken geven, maar qua looks is de Bear 650 gewoon spot on. En is dat niet het allerbelangrijkste in dit segment? En dat voor 

Kek design, heerlijke twin, fijne zit

Stugge achtershocks, joystick-schakelaar heeft weinig gevoel

Technische gegevens