Test: Indian FTR R Carbon

De navigatie mag dan niet helemaal vlekkeloos gaan, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de motorloop van de 1.203cc 8-kleps 60° V-twin, die echt veel mooier loopt dan de FTR Sport. Het zeurderige zoeken bij constante snelheid, door onze Oosterburen mooi het konstantfahrtruckeln genoemd, is nog amper iets van te merken, waardoor meerijden met het verkeer nu geen enkel probleem meer is en de FTR met cruise controle geactiveerd heerlijk ontspannen rijdt. Nooit gedacht dat op een motor cruise controle echt een verademing is wanneer je lange afstanden moet afleggen. Vroeger werden de bermen nog wel eens gemaaidMochten Jacco en z’n vrienden nog een keer die trip op-en-neer naar Saint-Tropez willen doen, dat ze dankzij cruise controle een stuk frisser van de motor zullen afstappen, zoveel meer ontspannen als dat rijdt, maar dat even terzijde. 

Cruise controle is weliswaar een plus, maar da’s niet waar ’t bij de FTR R Carbon om draait, maar om in sportief tempo de ene na de andere bochtige weg af te raggen, wat de motor bijzonder goed af gaat. Dankzij het lage zadel zet ik beide voeten probleemloos aan de grond, wat in combinatie met het hooggeplaatste stuur en de recht onder het zadel gepositioneerde voetsteunen in een relaxte rechtop zithouding heeft geresulteerd. Da’s lekker voor wanneer je bijvoorbeeld ontspannen door de stad rijdt, maar persoonlijk had ik liever een iets agressievere voorovergebogen zit geprefereerd, bijvoorbeeld door toepassing van een iets breder flatbar stuur. Enerzijds om net iets meer klaar voor de aanval te zijn, anderzijds om te voorkomen dat op slecht wegdek zware klappen een aanslag op je onderrug doen.

Niets ten nadele van de vering trouwens. De Öhlins vering voelt zeer verfijnd, geeft zeer goede feedback en weet oneffenheden zeer goed te absorberen, maar er zitten natuurlijk wel grenzen aan. Er zijn van die situaties waar ook deze Öhlins geen antwoord op heeft, de veerweg van 120 mm voor en achter is in dat opzicht de beperkende factor. Voor comfort op alle typen wegdek zul je naar een veerweg van zo’n 150 mm moeten gaan, maar ja, dát gaat vaak weer ten koste van feedback en stabiliteit. Wat dat sturen betreft lijkt dat met de R Carbon net
Het zadel zit prinsheerlijk en oogt ook nog eens bijzonder fraai

Het blok is het belangrijkste pareltje van de FTR

Geen quickshifter helaas, maar schakelt verder wel super. Dubbelloops 'shotgun' einddempers

Niet het neusje van de zalm uit huize Brembo, maar op de remkracht en feedback is verder niets aan te merken

De Öhllins voor en achter geeft goede feedback. Altijd een uitdaging trouwens, voorvork instellen bij een naken effe een tikkie gemakkelijker en directer te gaan dan met de Sport, wat écht op het conto van de betere Öhlins vering kan worden gezet. Mocht je nog twijfelen over het nut van duurdere vering, doe zelf dan maar eens een back-to-back test en zekers te weten dat je dan (net als wij nu) overtuigd zult zijn.

De betere vering is echter niet het enige waar de FTR R Carbon in uitblinkt, we hebben ook sterk het idee dat de winddruk op de schouders bij snelheden in het illegale circuit beduidend minder is. Opmerkelijk, want het enige verschil zit ‘m in de koplamp-cover, die bij de FTR Sport een rechtopstaand ‘nummerschild’ en bij de FTR R Carbon een meer ronde vorm heeft. Je zou denken dat dat rechtopstaande deel de wind van je lijf houdt, maar klaarblijkelijk zijn de ronde vormen in dat opzicht veel effectiever. 

Het meest zijn we echter onder de indruk van de 1.203cc V-twin, die echt als een zonnetje loopt, van onderuit zeer goed, sterk en volkomen trillingsvrij oppakt en dankzij z’n supervlakke koppelkromme in een ruk richting de begrenzer knalt. En daarbij helemaal niet als een traditionele 60° V-twin klinkt, het geluid doet me nog ’t meest denken aan Harley’s V-Rod. De grote klappen die de twin van onderuit maakt zijn écht indrukwekkend. Hoe zeggen ze dat ook alweer, “Grote klappen, snel thuis”? Het had de lijfspreuk van deze FTR kunnen zijn. Even een rits trage auto’s inhalen? Kinderspel. Waarbij het nog geeneens uitmaakt of je dat in 3^e, 4^e, 5^e of zelfs 6^e versnelling doet. Welke versnelling je ook in zit, Wat zeg je, is dat een spoorbrug achter me? Dacht al, hij gaat als een trein...de FTR knalt er gewoon vandoor, terwijl met hetzelfde gemak een 40 km/u rotonde in vijfde versnelling kan worden gepakt. Probeer dát maar eens met een Monster te doen, volgens Indian dé concurrent van de FTR. 

Trouwens, nu we ’t toch over de versnellingsbak hebben: het schakelen gaat direct en trefzeker, maar het is wel jammer dat Indian geen quickshifter heeft voorzien, laat staan dat je die achteraf als accessoire kunt monteren. Het klinkt misschien tegenstrijdig om de afwezigheid van een quickshifter als minpunt te bestempelen, terwijl de bak op zich perfect schakelt, maar dat is ook niet de reden. Wel het feit dat de up/down quickshifter anno 2023 zijn weg al aan het vinden is richting de middenklasse (de GSX-8S is daar een mooi voorbeeld van), en voor het premium segment eigenlijk een must is geworden. Ook jammer is dat Indian voor wat de remmen betreft de R Carbon dezelfde Brembo M4.32 monobloc remmen heeft meegegeven als de andere FTR-modellen, waar als nieuw vlaggenschip M50 (of liever nog Stylema) remklauwen de R Carbon nét effe wat meer onderscheidend hadden gemaakt. Ook hier geldt echter: niet omdat de remmen onderbemeten zijn, qua remkracht en gevoel in het hendel is er niets te klagen.