Test: Royal Enfield Classic 350

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Florian Meuret, Rodolphe Herpet

Brits erfgoed

Ik moet je eerlijk bekennen dat als er één merk is waar ik de laatste jaren van onder de indruk ben geraakt, dan is dat ongetwijfeld Royal Enfield, het oudste Britse motormerk dat in 1901 haar eerste motorfiets lanceerde – een 1,5 pk sterke 239 cc eencilinder waarvan het blok voor aan het balhoofd was geschroefd en via een tandriem het achterwiel aandreef – in 1955 haar eerste fabriekHet is dat Poetin d'r een bende van aan het maken is in Oekraïne, anders hadden wel gezegd dat 't een knallend succes zou kunnen worden, deze Classic 350 in India in gebruik nam en in 1970 de deuren van haar laatste fabriek in Bradford-on-Avon sloot (en vanaf dat moment dus een 100% Indiase onderneming was, maar vooral wereldfaam heeft verkregen met de Bullet, ’s werelds langst in productie zijnde motor die vanaf z’n lancering in 1932 onafgebroken in productie is – de 350 versie is tot op de dag van vandaag in India nog steeds leverbaar. 

Na meer dan vijftig jaar de focus voornamelijk op de binnenlandse (Indiase) markt te hebben gehad wordt het vizier deze eeuw weer op de Europese markt gericht. De Classic 500 is daar een mooi voorbeeld van. Geïnspireerd door de naoorlogse motoren was de Classic 500 het toonvoorbeeld van traditie en vakmanschap. Een schot in de roos, zo wordt ons tijdens de presentatie van de nieuwe Classic 350 in de Franse Rhône nabij Avignon verteld: van 20.000 units per jaar in het begin naar 20.000 units per week.

In onze beleving heeft de Classic 350 de draad naadloos opgepakt van Classic 500, die in 2020 uit productie is genomen, maar is in principe de opvolger van de eerste Classic 350 die gelijktijdig met de Classic 500 op de markt is gezet, maar hier nooit leverbaar is geweest. Het design is minstens zo’n tijdloze esthetiek, van ronde spatborden (al dan niet verchroomd) tot kenmerkende casquette-koplamp, Maar om nu dat soort metaforen te gebruiken... Toppertje dus, missie geslaagdopmerkelijk vormgegeven carterdeksels, druppelvormige tank met rubberen inserts ter hoogte van de knieën, tweedelig zadel en ronde achterlicht is de Classic 350 een tijdloos meesterwerk. Een motor die zo uit de set van Inglourious Basterds lijkt te zijn weggereden, of 1917 – om maar even een paar recente oorlogsfilms te noemen. 

Kloppend hart van de nieuwe Classic 350 is de compleet nieuwe 349 cc luchtgekoelde eencilinder die vorig jaar z’n debuut heeft gemaakt in de Meteor 350. De langeslag eencilinder met enkele bovenliggende nokkenas en twee kleppen levert een topvermogen van 15 kW, ofwel 20,2 paardenkrachten bij 6.100 toeren per minuut en heeft een maximum koppel van 27 Nm bij 4.000 tpm, wat in een tijd waar in de MotoGP de 300 pk wordt aangetikt bepaald niet indrukwekkend klinkt, maar wat je aan boord van deze Classic 350 geen enkel moment als een beperking ervaart. Topsnelheid heeft bij de ontwikkeling van de motor ergens onderaan op de prioriteitenlijst gestaan. In tegenstelling tot onthaasten en relaxt rijden, dat juist een van de belangrijkste aspecten lijkt te zijn geweest. 

Dat Enfield het vermogen relatief beperkt heeft gehouden is trouwens niet zonder reden geweest. Dit in combinatie met een lage compressieverhouding van 9,5:1 heeft ervoor gezorgd dat de Classic 350 ook probleemloos op slechte kwaliteit benzine loopt en alleen al om dat feit dus veel meer een globetrotter is dan die vermaledijde GS waarvan iedereen denkt dat ‘ie dat kan, maar dan toch alleen zolang je Euro 95 tanken kunt. Dat plus het feit dat ‘ie extreem zuinig is, en dat is wel
Een uitgebreider kleurenpallet is er bijna niet. De keuze is echt reuze, mat of hoogglanzend, chroom of zwart

De casquette is 1 op 1 overgenomen van de oer-classic. Ook het achterlicht is heel retro, qua vorm dan, want onderhuids is het gewoon modern LED

Minimalisme ten voeten uit, het USB-laadpunt is heel subtiel aan het stuur aangebracht zo lekker in tijden dat langs de snelweg al meer dan 2,30 euro per liter E10 moet worden afgetikt. Enfield claimt een verbruik van 2,79 liter op 100 km, omgerekend 1 liter op 35,84, waardoor je ondanks z’n kleine tankinhoud van 13 liter nog steeds 465 kilometer en 920 meter ver moet kunnen komen. Da’s ons tot op heden nog met geen enkele motor gelukt. 

Ook het rijwielgedeelte van de Meteor 350 heeft aan de basis van de Classic 350 gestaan. Enfield spreekt van een sterker en stijver frame, een lager zwaartepunt, betere handling, betere stuureigenschappen en vertrouwenwekkende remmen, maar dat is ten opzichte van de J2 Classic die in 2009 werd gelanceerd. Ten opzichte van de Meteor 350 zijn de verschillen wat rijwielgedeelte betreft daarentegen minimaal: aan de achterkant is een achterwiel in 18” formaat met 120/80 achterband voorzien (17” bij de Meteor en daarnaast is de wielbasis met 10 mm ingekort naar 1.390 mm, de rest is gelijk aan de Meteor. Net als de Meteor is aan de voorkant een niet instelbare 41 mm telescoop en aan de achterkant Emulsion stereovering voorzien waarvan de veervoorspanning 6-voudig instelbaar is. Het comfortabele zadel is op een hoogte van 805 mm geplaatst, wat de zithouding ten opzichte van de 765 mm van de Meteor 350 alleen maar ten goede is gekomen. De 40 mm hogere zit heeft voor meer ruimte voor je benen gezorgd, zonder op grondspeling onder hellingshoek in te moeten boeten.

Comfortabel en vertrouwd

Vanaf het eerste moment dat het been over het zadel wordt gegooid voelt de Classic 350 alsof je een oude (vertrouwde) schoen aantrekt, zó comfortabel en vertrouwd. Het zadel voelt lekker aan en eenmaal op pad blijkt de vulling goed gekozen te zijn: zacht genoeg om een dempende werking te creëren die oneffenheden in het wegdek absorbeert, en tegelijkertijd niet té zacht om al Schijnt de warmste februari-dag ooit gemeten te zijn vandaag. Lekker...na korte tijd een houten reet van het zitten te krijgen – wat vaak bij zachte zadels het geval is. De verhouding tussen het zadel en het stuur en de voetsteunen is zo goed gekozen dat je intuïtief meteen je voeten en handen op de juiste plek zet, de zit laat zich nog het best omschrijven als retro-relaxt.

Vanuit het zadel heb je zicht op een minimalistisch display dat uit een klassieke snelheidsmeter met daaronder een klein digitaal display bestaat. Rechts naast het display is een rond Royal Enfield logo voorzien, dat optioneel kan worden ingeruild voor de turn-by-turn Tripper navigatie die vorig jaar bij Enfield z’n debuut heeft gemaakt op de Meteor 350 en Himalayan en waarvan we weten dat die best handig is om van A naar B te navigeren. Hoewel, met een beetje handigheid kun je d’r nog best mooie routes mee uitzetten. Helemaal wanneer je net als wij vandaag in de Franse Rhône rijdt waar elke weg wel een feestje is. Links op het stuur is trouwens heel subtiel onder de greep van het koppelingshendel een USB-aansluiting voorzien, Twintig graden, heerlijke lentezon, prachtige bergwegen en een Royal Enfield Classic 350. Het leven is goedwaarmee je bijvoorbeeld tijdens het rijden je telefoon zou kunnen laden. En dat Enfield goed naar de wensen van de Europese klant heeft geluisterd blijkt uit de rechtse stuurarmatuur, waar een schakelaar voor alarmlichten is voorzien – op speciaal verzoek dus van Europa, in India is daar absoluut geen vraag naar.

Het eerste wat me opvalt wanneer we door de prachtige bergachtige omgeving aan het kronkelen zijn is hoe ontzettend gemakkelijk en lichtvoetig de Classic 350 van richting te veranderen is. De combinatie van een korte wielbasis en smalle banden (de achterband is 2 cm smaller dan die van de Meteor 350) is hier ongetwijfeld debet aan. Het blok pruttelt (ploft is voor een 349cc een net iets te groot woord) lekker tussen je benen en doet dat nagenoeg trillingsvrij dankzij de enkele balansas. Ondanks ‘slechts’ 20,2 pk voelt het blok niet echt timide aan, maar dat komt grotendeels ook doordat ‘ie van voor tot achter ‘onthaasten’ uitstraalt. Gewoon lekker ontspannen van je rit genieten, in plaats van voor de snelste ‘rondetijd’ te gaan. Nog maar even van genieten, schijnt dat thuis Eunice behoorlijk aan het huishouden isDat snelheid totaal geen prioriteit heeft gehad wordt nog eens bevestigd als tijdens het rijden de snelheidsmeter telkens een lagere snelheid aangeeft dan ik op gevoel zou hebben gedacht. Zeventig kilometer per uur voelt als negentig aan en dat is als je het goed bekijkt beter dan andersom: niets erger dan voor je gevoel stil te staan, maar in werkelijkheid al als een malle met hoogst illegale snelheden aan het knallen te zijn. 

De vijfversnellingsbak laat zich ook zonder koppeling probleemloos bedienen, zowel met opschakelen en terugschakelen, ondanks dat je wel een duidelijke overgang voelt. Ondanks dat het ‘maar’ een drieënhalf eencilinder is met ‘slechts’ 20,2 pk aan de tap hoef je die versnellingsbak trouwens geeneens echt intensief te gebruiken; wanneer je het zou willen zou je de hele dag alles in derde versnelling af kunnen doen. Zelfs in vijfde versnelling laat het blok zich tot iets boven het stationaire toerental afknijpen, om daarna zonder flink tegen te sputteren de draad weer op te pakken.
Heeft ook wel wat, de matte versies. Zadel zit trouwens echt superlekker

Schakelt goed, maar je kunt 'm ook best schakellui rijden. Blok loopt trouwens mooi trillingsvrij

Bybre remmelarij, waarvan die in het achterwiel voor ons gevoel harder remde dan die in het voorwiel

Genoeg accessoires om 'm mee aan te dikken. Schijnt dat in India aluminium gietwielen helemaal je van het zijn, maar daar doen we hier in Europa niet aan. Bar-end spiegels daarentegen wel, evenals valbeugels Daarmee is trouwens niet gezegd dat wanneer je wél de versnellingsbak optimaal gebruikt, je daarvoor niet wordt beloond. De Classic bouwt z’n vermogen mooi lineair op en valt bovenin pas dood op het moment dat de toerenbegrenzer zegt dat ’t mooi genoeg is geweest. Dát is misschien wel een van de leukste aspecten van de Classic 350: een relaxte rit uitstralen en daar verdomd goed in zijn, maar tegelijkertijd niet door de mand vallen wanneer ‘ie oneigenlijk wordt gebruikt.

Of er dan helemaal niets op de motor is af te dingen? Zeker wel, maar tegelijkertijd heeft ‘ie een aaibaarheidsfactor die alle minpunten meteen relativeert. Laat ik beginnen met de vering, waar ik persoonlijk een andere afstelling zou hebben geprefereerd. De voorkant voelt behoorlijk stug, waardoor oneffenheden in het wegdek direct worden doorgegeven, maar je zou ook kunnen stellen dat het een teken aan de wand is dat het asfalt écht aan vervanging toe is. De achterkant had daarentegen als je ’t mij vraagt iets straffer mogen zijn, wanneer je besluit om in van-dik-hout stijl die fraaie bergweg af te raggen, dan voel je wel beweging in de achterkant, maar ergens past ‘m dat wel. Enerzijds omdat het de Classic lekker levendig maakt en anderzijds omdat ‘ie wél z’n mannetje staat en het geen enkel moment in een ‘holy shit’ moment resulteert. Wat de remmen betreft sluit het gevoel van de voorrem naadloos aan bij wat je van een retro-classic verwachten mag, een beetje vaag maar wel met voldoende remkracht wanneer je doorknijpt. De achterrem daarentegen voelt juist behoorlijk fel, waardoor het net lijkt alsof ‘ie achter harder remt dan voor. Dat voelt in eerste instantie ietwat vreemd aan, maar tegelijkertijd rijd je dus wel in de wetenschap dat de achterrem écht wat doet en dat is toch echt heel wat beter dan dat rempedaal intrappen en constateren dat er amper iets gebeurt.  

Conclusie

Als aan het eind van de heerlijke rit dwars door het prachtige berglandschap van de Franse Rhône ik van de Classic 350 afstap kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat Royal Enfield z’n huiswerk verdomd goed heeft gedaan. Wat stuureigenschappen betreft voelt de Classic als een moderne fiets aan, terwijl het karakter van het blok naadloos bij het karakter van een Classic aansluit. Ten opzichte van de twee jaar uit productie genomen Classic 500 is deze 350 op alle fronten een enorme stap vooruit, zonder dat dit ten koste van de aaibaarheidsfactor is gegaan. 

Als tweede model van het nieuwe 350 platform na de Meteor 350 vorig jaar heeft Royal Enfield met de Classic 350 meer nog dan bij die Meteor precies de juiste snaar geraakt. Wat blok en rijwielgedeelte betreft zijn de verschillen nihil, maar naast dat de Classic 350 een net effe wat ruimere zit heeft zit het allerbelangrijkste pluspunt ‘m in het oogstrelende design. Dit is Royal Enfield ten voeten uit.

Waanzinnig geslaagd design, onthaasten in het kwadraat, stuurt heel gemakkelijk, voelt vertrouwd

Ietwat stugge voorvork, remgevoel voorrem niet in verhouding met achterrem, blok had ietsje meer puf mogen hebben

Technische gegevens