Zoeken

Test: Kawasaki Z900 SE

Level Up

5 juni 2022
Toen Kawasaki in 2017 de Z900 introduceerde kreeg deze al snel een hoop credits voor het basisconcept: een compromisloze naked zonder overbodige toeters en bellen, voor een zeer scherpe prijs. Vijf jaar na dato heeft Team Green daar met de Z900 SE een überversie aan toegevoegd, die dankzij betere vering en remmen de lat nog een tikkie hoger heeft gelegd.

Er zijn maar weinig motoren waarvan je achteraf kunt zeggen dat ze een enorme stempel op de motorgeschiedenis hebben gedrukt. De Honda Fireblade is daar een mooi voorbeeld van, die fiets was op een radicaal andere manier ontworpen – waarbij niet het vermogen, maar het gewicht (en daarmee dus ook de handling) centraal had gestaan. De Ducati 916 is meteen de geschiedenisboeken ingegaan als de meest sexy motor ooit, terwijl de Suzuki Hayabusa juist om z’n lelijkheid werdgeroemd – dat en het feit dat het de eerste productiemotor was die harder dan 300 km/u liep, De Z900 zoals 'ie van ons vanaf het begin had mogen zijnwaardoor menig politicus riep dat ‘ie verboden moest worden. 

Hoewel het misschien niet voordehand ligt past ook Kawasaki’s Z900 absoluut in dit rijtje thuis. De Z900 was de allereerste Kawasaki die niet als een Kawasaki stuurde. Waar in de spierballenhoek een Kawa met enige overtuiging de bocht in moest worden gestuurd, was de Z900 de allereerste fiets die dat haast als vanzelf deed. Die zo extreem gemakkelijk,flitsend en lichtvoetig stuurde dat je haast niet kon geloven dat het een Kawasaki was. Tel daar een blok bij op dat onderin een brok souplesse was, maar tegelijkertijd boven de 9.000 toeren zo explosief was als een vat dynamiet waar net iemand de lucifer bij had gehouden en je snapt waarom de fiets door pers én consument met open armen werd ontvangen. En voor wie dat allemaal nog niet had overtuigd had Kawasaki nog een laatste troef achter de hand: het prijskaartje van nét geen tienduizend euro.

De impact die de Z900 maakte doet ergens wel denken aan de impact die z’n oervader, de Z1 (900) dit jaar exact 50 jaar geleden in 1972 maakte. De allereerste Z1 sloeg destijds in als een bom, de 903cc DOHC viercilinder lijnmotor was met een topvermogen van 82 pk de sterkste (en met een topsnelheid van 212 km/u de snelste) productiemotor ter wereld en die suprematie werd in maart 1973 op Daytona nog eens bevestigd toen in een 24-uurs event maar liefst 52 wereldrecords werden gezet. 

En dan te bedenken dat het weinig had gescheeld of de Z1 was er nooit geweest. In de tweede helft van de jaren ’60 had Kawasaki onder in het diepste geheim aan een Z750 gewerkt, maar werd in 1969 door Honda met de CB750 afgetroefd en legde daarop het project onmiddellijk stil. Na een onderbreking van een jaar werd onder de codenaam New York Steak het project voortgezet, maar Snap best dat dit al jaren een van de best verkochte motoren is in Europaniet meer als zevenenhalf, maar als eenliter fiets. Nou ja, voor zover je 903cc eenliter mag noemen. Ergens best wel grappig als je het bedenkt, met een cilinderinhoud van 948cc staat de Z900 veel dichter bij een eenliter fiets dan de oer-Z1, maar werd door Kawasaki juist niet als eenliter fiets gezien – om geen broedermoord te plegen met de Z1000. 

Hoe ontzettend groot de impact van de Z1 op de geschiedenis van Kawasaki is geweest (zonder de Z1 was het maar de vraag geweest of Kawasaki nu nog motorfietsen had gemaakt) wordt me al duidelijk tijdens de eerste van drie workshops die Kawasaki op het hoofdkantoor van Kawasaki Zwitserland heeft gepland, die de grootste privé collectie nieuwe Kawasaki’s uit de vorige eeuw in bezit heeft, maar daar zal binnenkort in een ander artikel diep op in worden gegaan. Eerst maar eens terug naar de Z900 SE, die in de stralende zon bij een temperatuur van dik boven de 30 graden Celsius voor het hoofdkantoor al voor ons is klaargezet om na de workshops een blokkie mee om de Zwitserse kerk te doen.

Tekst: Ron Huijs
Fotografie: Jacco van de Kuilen / Kawasaki