Test: Magni Italia

Precies dat is wat Magni’s jongste zoon, de 61-jarige Giovanni, de afgelopen 8 jaar met succes heeft gedaan, door ‘back to the future’ te gaan met een reeks door MV Agusta motorblokken aangedreven modellen als eerbetoon aan het roemruchte merk, waarbij de performance en engineering van nu met de designvormen van weleer zijn gecombineerd. Als eerste kwam de Storia (geschiedenis in het Italiaans), een klassiek gestylde viercilinder Streetfighter die z’n debuut maakte in 2013 Alsof je met de teletijdmachine van Professor Barabas een halve eeuw terug in de tijd bent gegaanen tot op de dag van vandaag nog steeds wordt geproduceerd – meer dan 30 stuks in totaal in de Magni fabriek in Samarate ten noorden van Milaan. Da’s op steenworp afstand van het voormalige kantoor van MV’s raceafdeling in Cascina Costa, zo’n 40 kilometer van de huidige MV Agusta fabriek aan het meer van Varese. De Storia is gebaseerd op elk Brutale model vanaf de allereerste 750, waarbij het verschil alleen in het design zit: frame en blok zijn rechtstreeks overgenomen van de MV.

Bij het volgende project nam Giovanni de driecilinder 800 van de Brutale en monteerde dat in een compleet in eigen huis ontwikkelde frame met dubbele achtershocks – nadat hij het blok van alle lelijke zwart had ontdaan. Dit vormde de basis voor de Magni FiloRosso – Italiaans voor ‘rode lijn’, als in de motor tot de limiet pushen – een prachtig uitgevoerd en klassiek ogende straatlegale driecilinder racer met verlichting, als hedendaagse versie van de 500 Triple waarmee MV in handen van 15-voudig wereldkampioen Giacomo Agostini 7 wereldtitels op rij wist te behalen in de periode 1966 – 1972. Meer dan 40 units van dit model zijn sinds 2014 aan de man gebracht, ondanks dat 2 jaar later er nog een Magni Tributo aan de line-up werd toegevoegd. De Tributo werd ondanks z’n geweldige retro-looks echter niet het beoogde commerciële succes – Giovanni weet waarom. “Het is omdat ik niet in staat was de motor voor Euro 4 te homologeren”, zegt hij met enige frustratie in zijn stem. “Onze klanten wilden hun Magni’s rijden en ze niet alleen bewonderen – dit zijn eerbetonen aan de historische motoren die hun creaties inspireerden, niet de motoren zelf. Het feit dat je dus nergens met de Tributo kon rijden behalve in het Verenigd Koninkrijk, Zeg, ken jij die mop...dat ver voor de Brexit al over een systeem beschikte om motoren individueel te homologeren, was een grote afknapper voor onze klanten. In plaats daarvan kochten ze veelal nog een FiloRosso, gelukkig.”

Het volgende straatlegale MV Agusta aangedreven model dat op Giovanni’s to-do list stond was de Italia, die als gevolg van COVID-19 maar net klaar was toen ik hem eind vorig jaar bezocht om kennis te maken met de motor. Giovanni zei de motor te hebben ontworpen als eerbetoon aan zijn vader Arturo, die op 2 december 2015 overleed, vijf jaar voordat de Italia vlak voor de kerst op Magni’s website werd gelanceerd. “Ik wilde herdenken wat mijn vader in de periode 1977-1980 bereikte toen hij de productie van de 750 Sport frames voor MV Agusta overnam, en toen later de eerste Magni MV’s ontwikkelde met ons eigen rijwielgedeelte en een conversie naar kettingaandrijving”, zegt Giovanni. Vergeet niet dat Count Agusta cardanaandrijving bedong voor zijn viercilinder MV straatfietsen, in een poging zich ervan te verzekeren dat niemand ermee zou gaan racen – hoewel door de vindingrijkheid van mensen als Sven Gunnarsson en Massimo Tamborini te onderschatten faalde hij daarin. “Ik wilde in het bijzonder het feit herdenken dat hij straatmotoren zonder kuip wilde bouwen, zodat de mechanische schoonheid van het blok kon worden gezien, en gewaardeerd. De frames die we in het begin maakten waren bedoeld voor motoren met kuip, onze eerste Magni MV’s hadden ook een kuip, maar in 1979 begonnen we café racers te MV Fours bouwen met tophalf kuip, de Magni BMW, Guzzi en Honda modellen die volgden waren net zo. Dus moest de Magni Italia ook zo zijn, als eerbetoon aan hem, met slechts een tophalf kuipje dat je in staat stelt de schoonheid van de motor te waarderen.”

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Cristina Pertile