Test: Ducati SuperSport 950 S vs. Kawasaki Ninja 1000 SX

Als in luttele minuten tijd de strakblauwe en zonovergoten lucht heeft plaats gemaakt voor een diepdonker wolkendek waaruit dikke vlokken het landschap met een witte sneeuwlaag bedekken vraag ik me af of het wel zo’n goed idee is geweest om uitgerekend vandaag op pad te gaan. Een week geleden leek het nog een prachtig idee, om de twee overlevenden uit het ooit zo populaire TourSport segment naast elkaar te gaan zetten, maar ja… toen tikte de thermometer nét niet de 25 graden Celsius aan. Zeg nou zelf, dit spreekt toch veel meer tot de verbeelding dan zo'n hoogpoter?Terwijl nu in het digitale TFT kleurendisplay van de SuperSport 950 S het ‘ice’-icoontje oplicht om me te waarschuwen dat de temperatuur zojuist tot 3°C is gedaald – meer dan 20 graden verschil met exact 7 dagen terug. 

Het doet me terugdenken aan die ochtend in januari 2018, toen ik met de Kawasaki Z1000SX op weg was naar de fotograaf en de temperatuuraanduiding in het digitale deel van het display me leerde dat het buiten toch echt 8°C onder nul was. Nog kouder dus dan nu, maar met dat verschil dat toen de hele dag de zon hoog aan de strakblauwe hemel stond en er geen zuchtje wind was, waardoor het een stuk aangenamer aanvoelde dan nu. Wie had toen kunnen denken dat ruim drie jaar later onder nog extremere omstandigheden diezelfde Z1000SX weer onderwerp van gesprek zou zijn, maar dan in vorm van z’n opvolger Ninja 1000SX als tegenpool van de SuperSport 950 S, waarmee ik nu dus onderweg ben naar Kawasaki in Hoofddorp, waar ik heb afgesproken met Motorfreaks gastrijder Paul… Groen (nee, da’s geen grap). 

Terwijl ondanks (dezelfde) winteroutfit tijdens de voor m’n gevoel oneindig lange rit over de A2 richting Hoofddorp met name mijn handen langzaam maar zeker onderkoeld beginnen te raken denk ik terug aan dat moment drie jaar geleden. Hoe we toen bij Kawasaki een Z1000SX hadden geregeld voor een trip die op de planning stond en hoe ik met Vincent al brainstormend over een vergelijkingstest tot de conclusie was gekomen dat ‘ie eigenlijk geen concurrentie had. De VFR800 was toen in de Benelux al niet meer leverbaar, evenals de VFR1200, min of meer de twee andere overgebleven modellen van het ooit zo populaire TourSport segment. 

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van der Kuilen

Tijden veranderen

Struin de websites van alle fabrikanten af en je kunt niet anders dan concluderen dat het SportTour segment niet meer bestaat. Of beter gezegd, zich richting hoogpoters heeft verplaatst, want strikt genomen zou je motoren als de Multistrada, Super Duke GT en S 1000 XR ook als TourSport motoren kunnen classificeren. Sportief genoeg om op het circuit geen gek figuur te zullen slaan (en ja, dat hebben we in het verleden al meer dan eens geprobeerd, check anders deze test tussen de KTM en BMW Vanuit welke hoek je ze ook bekijkt, dit is toch vet mooi?nog maar eens) en tegelijkertijd comfortabel genoeg om tijdens je zomervakantie heel Europa mee te doorkruisen, met je kleding netjes opgeborgen in de luxe kofferset. En, niet onbelangrijk, ook comfortabel zijn voor een eventuele duopassagier. 

Maar wat nou als hoogpoters niet je ding zijn? Omdat je je voeten amper aan de grond krijgt, het design niet je ding is, of omdat je tijdens een circuitdag wél je knie over het asfalt wilt schrapen zonder er als een aap naast te hoeven hangen. “Toen ik net m’n rijbewijs had wilde ik heel graag een GS”, zegt Motorfreaks gastrijder Paul Groen als bij Kawasaki een hete bak koffie weer langzaam het gevoel in de handen terugbrengt. “Totdat ik voor het stoplicht achter drie GS’en aansloot, toen was ik er meteen klaar mee. Geef mij maar een Moto Morini Granpasso, dat is mijn droommotor. Als ik het met vrienden over Moto Morini heb kijken ze me vragend aan als in ‘waar heb je het over?’
In 3 standen instelbare ruit, TFT display met Bluetooth connectiviteit

Cruise control heeft zeker meerwaarde, bediening is intuïtief 

Overduidelijk Kawasaki, overduidelijk Ninja Dán weet je zeker dat je geen eenheidsworst hebt. Of nog liever, de… kom, hoe heet ‘ie nou weer, dat model waarvan je het zadel kunt verschuiven.”

Het gesprek mag dan een hele andere wending hebben gekregen, maar staat tegelijkertijd symbool voor hoe de markt het nieuwe millennium is verschoven. Hoe de hoogpoters als de nieuwe generatie TourSport motoren worden gezien, want ja… ondanks dat BMW de GS het stempel Allroad (of zoals ze ’t in het Duits mooi weten te zeggen: Reise Enduro) heeft gegeven voldoet zou je ‘m ook als TourSport kunnen zien. 

Als na drie bakken koffie het gevoel in alle ledematen is teruggekeerd maken we ons op voor de gezamenlijke trip, maar al snel wordt ons duidelijk dat dit een helse uitdaging zal zijn. Nu heb ik wel eens voor hetere (in dit geval: ijskoude) vuren gestaan en ook Paul is een doorrijder van het eerste uur “ik rij elke dag, door weer en wind, en gebruik m’n motor echt overal voor, van woonwerk tot toertocht in het weekend en vakanties” en weet dat slecht weer niet bestaat, alleen slechte motorkleding, maar er zijn grenzen aan die stelling. Wanneer het Groene Hart van Nederland langzaam in het Witte Hart aan het veranderen is bijvoorbeeld. 

Net als aan het begin van de ochtend is het aan het begin van ons avontuur van een dag weliswaar koud, maar wel met een stralend blauwe lucht, maar dat verandert snel. Hoe zeer ik ook probeer om in de langzaam opkomend donkergrijs wolkendek richting blauwe lucht te blijven rijden, nog maar amper een kwartier op weg zijn we én totaal verdwaald, én alsnog door de sneeuwstorm ingehaald. Toerke doen ben ik altijd wel voor te porren, maar d'r zijn grenzen...Op een pittoresk klein veerpontje maak ik van de gelegenheid gebruik om TomTom een route door het groene hart te laten bepalen, vraag ik Paul of hij er nog zin in heeft en vraag ‘m naar z’n eerste bevindingen. “Hij rijdt veel gemakkelijker dan ik had gedacht”, zegt hij, “maar ik mis nu wel handvatverwarming, waarom zit dat niet gewoon standaard op een fiets?” Da’s een goeie, die mening deel ik wel met hem. Hoewel de lucht er niet beter op wordt blijven we positief en trappen vol enthousiasme de motoren weer aan als het pontje aan de andere oever heeft aangelegd. Het mag dan geen weer zijn om een hond uit te laten, maar a) is rijden onder dit soort erbarmelijke omstandigheden heel erg leerzaam omdat alles wat je voelt wordt uitvergroot en b) hoe groter de ellende, hoe mooier het verhaal wordt.

De SuperSport 950 S is overduidelijk de sportiefste van de twee. Het design is op de Panigale geënt, maar doet me ergens in de verste verte ook wel denken aan de Terblanche Supersport (die het qua verkopen trouwens nooit echt goed heeft gedaan), hoewel ik niet precies kan zeggen wat ‘m dat is. Onder normale omstandigheden zou ik de charmes van deze SuperSport echt wel kunnen waarderen (tijdens de test met de eerste versie 4 jaar geleden had de fiets zich tot een road racer pur sang ontpopt), maar alles wat de SuperSport – die met ingang van dit jaar SuperSport 950 is genaamd – übervet maakt werkt nu alleen maar averechts. De volledig instelbare high-spec Öhlins vering voelt duidelijk veel té strak en de Pirelli Diablo Rosso III banden komen never nooit op temperatuur, waardoor de motor erg onderstuurd aanvoelt en we geen enkele feedback krijgen van het Italiaanse rubber, behalve dan dat we er vandaag beter aan hadden gedaan thuis Iets zegt me dat d'r zometeen weer een sneeuwbui aan zit te komen. April doet dit jaar letterlijk wat 'ie wilbij het haardvuur te blijven. Tel daar het bokkige V-twin karakter van de Testastretta 11° bij op en het is het understatement van het jaar dat het op de Duc op deze manier geen lolletje is. 

Zo behelpen als het is op de Duc, zo prinsheerlijk vergaat het Paul op de Ninja 1000 SX. De Kawasaki heeft een veel ruimere zit (alsof je van een XXS op een XXL bent overgestapt, dat idee), waardoor je een stuk comfortabeler zit. De driehoeksverhouding stuur/zadel/voetsteunen is niet alleen ruimer, maar ook nog eens relaxter, waardoor je het probleemloos uren aan een stuk vol kunt houden. Dat wil zeggen, zonder de kou en sneeuw waar we vandaag door worden geplaagd. Handvatverwarming blinkt – net als bij de Duc – zoals gezegd uit in afwezigheid, maar gelukkig biedt de ten opzichte van de SuperSport forsere ruit genoeg windbescherming om ervoor te zorgen dat een deel van je lichaam is beschermd tegen de elementen. Bovendien is het ruitje eenvoudig in drie standen in te stellen, hoewel dat met dikke winterhandschoenen aan toch een stuk lastiger blijkt te gaan. 

De sterkste troef die de Ninja 1000 SX (die trouwens tot vorig jaar als Z1000 SX door het leven ging – wat is dat toch met al die naamsveranderingen?) echter onder deze condities op tafel legt is het heerlijk soepele en super vergevingsgezinde blok, dat het rijden onder erbarmelijke omstandigheden tot kinderspel heeft gemaakt. Zeker wanneer je ’t tegen de Ducati SuperSport afzet. Voor Ducati V-twin begrippen is de 937cc 11° Testastretta weliswaar echt wel soepel te noemen, maar onder de 3.000 tpm rijden vindt het blok nog steeds niet superleuk wanneer je in de bovenste drie versnellingen aan het rijden bent. Geen probleem bij een buitentemperatuur van rond de 20° Celsius (of liever nog daarboven), maar wanneer je met plus 3 aan het rijden bent wordt dat een heel ander verhaal.

Groen of wit?

Het weer wordt er maar niet beter op. Het Groene Hart van Nederlands is langzaam maar zeker in het Witte Hart aan het veranderen en als de indicator van de buitentemperatuur bij beide motoren aan het twijfelen wordt gebracht of er wel of niet een minteken voor het cijfer moet worden getoond besluiten we dat ’t mooi is geweest en wordt het tijd voor een Plan B. Maar ja, wat? Even bij een café Wit, of toch liever groen?naar binnen gaan om ons op te warmen aan een mok warme chocomel zit er in deze lockdown tijden al tijden niet meer in en dat is toch precies wat we nu het liefste hadden gedaan. “We kunnen ook naar mijn werk in Amsterdam”, zegt Paul die een fysiopraktijk bij een fitnesscentrum heeft. “Doen we daar even een bakkie om op te warmen en halen wel even een broodje op de hoek van de straat.”

Klinkt als een plan en dat is het ook, behalve dan dat TomTom me leert dat ook dat nog minstens een klein uurtje rijden is. Onder normale omstandigheden zou dat waarschijnlijk een stuk sneller hebben gekund, maar zestig per uur is onder deze omstandigheden al een hele uitdaging. Ons oorspronkelijke plan om zoveel als mogelijk de snelweg te mijden wordt in de prullenbak gegooid, maar ja… eerst maar eens die snelweg zien te vinden dan. Paul volgt de aanwijzingen van Google Maps in z’n headset op, maar navigeren zonder scherm blijkt niet handig wanneer je in the middle of nowhere aan het rijden bent.
Panigale invloeden zijn overduidelijk. TFT display is mooier en uitgebreider dan de Ninja, eveneens met Bluetooth

Hier beduidend minder knopjes en dat is het intuïtieve niet ten goede gekomen. Om de haverklap de tripmeter per ongeluk gereset omdat we met de winterhandschoen een knopje raakten wat niet had gemoeten

Slank is 'ie absoluut, laat dat maar aan Italianen over Zeker niet wanneer je de verkeerde kant op bent gegaan. In plaats van een vriendelijk “keer om indien mogelijk” past Google continue de route aan, waardoor we over een overdaad aan drempels kriskras door de dorpjes worden gestuurd die blijkbaar nog over best grote woonwijken blijken te beschikken. Maar ’t kan natuurlijk ook zijn dat we meer dan eens door dezelfde straat zijn gestuurd. Ondanks Pinlock begint m’n vizier steeds meer te beslaan, waardoor me dat ten dele ontgaat. Wie zei ook alweer dat motorjournalist het mooiste beroep van de wereld is?

Vanuit het zadel van de Duc kijk ik jaloers hoe Paul de Ninja 1000 SX met speels gemak over de kronkelige weggetjes stuurt, rotondes als Koekiemonster slikt en drempels neemt alsof ze d’r niet zijn. Inmiddels heb ik de SuperSport in de Urban modus gezet, de rijmodus die het meest ingrijpend is en onder normale omstandigheden never nooit mijn voorkeur zou hebben, maar nu juist de lekkerste modus is omdat de gasreactie het vriendelijkst is en het vermogen en koppel op z’n soepelst wordt afgegeven. Het liefst had ik ook nog eens de vering volledig open gezet, maar ja, een gereedschapset onder het zadel is tegenwoordig nog een zeldzaamheid en wie rijdt Denk niet dat 't vandaag veel platter zal gaan dan diter nou met een schroevendraaier (of inbussleutel) op zak om vering af te stellen. Dan heeft elektronische vering (al dan niet semi-actief) op straat toch echt wel z’n voordelen. 

Nu is elektronische vering de Ninja 1000 SX ook vreemd, maar doordat de Showa elementen veel soepeler aanvoelen is aan boord van de Kawa geen enkele drang om ook maar iets aan de afstelling van de upside down voorvork en monoshock achter iets aan te passen. Datzelfde geldt ook voor de rijmodus. Net als Ducati geeft Kawasaki je de keuze uit 3 rijmodi (4 als je de Rider modus meetelt waarbij je motor naar eigen geur en smaak kunt afstellen), maar ook onder deze omstandigheden is met alle drie de opties prima te leven. Afgaand op de omstandigheden zou je ook bij de Ninja 1000 SX verwachten dat Rain Ik zal me nog eens als vrijwilliger opgeven voor zoiets, waar is erwtensoep met worst als je 't nodig hebtnu de beste keuze is, maar doordat het blok zo heerlijk soepel is en de gasreactie zijdezacht hoef het vermogen niet per sé worden afgeknepen, waardoor je ook met de Tour modus prima uit de voeten komt.

Het supersmeuïge karakter van de 1.043cc vierinlijn, volgens opgave goed voor een topvermogen van 142 pk bij 10.000 tpm en een maximum koppel van 111 Nm bij 7.000 tpm, maakt dat je de Ninja 1000 SX heerlijk schakellui kunt rijden, waardoor je de quickshifter met autoblipper ongemoeid kunt laten. Hoeft niet, met hetzelfde gemak kun je de quickshifter ten volle benutten wanneer je het onderste uit de kan wilt halen, maar als je ’t niet erg vindt bewaren we dat tot er betere tijden zijn aangebroken. En als je ’t wel erg vindt trouwens ook, een donkergrijze hemel met bij tijd en wijle serieuze sneeuwval en temperaturen van rond het vriespunt zijn nou niet bepaald uitnodigend voor een sportieve rijstijl. 

Ook de SuperSport 950 S heeft de luxe van een quickshifter met autoblipper, waardoor ook hier de koppeling in principe alleen nog maar nodig is om weg te rijden, maar heeft in tegenstelling tot de Ninja hier echt meerwaarde, vanwege het feit dat de 11° Testastretta lang niet zo schakellui te rijden is. Tenzij je besluit om alles in vierde versnelling te doen, want dat is de
Zeg het maar: Tour, of toch liever Sport

Smeuïge viercilinder lijnmotor, of karaktervolle 90° V-Twin

Remmen uit eigen huis of uit huize Brembo, vering van de firma Showa of Öhlins

Zeg nou zelf, dan spreken die Italiaanse onderdelen toch veel meer tot de verbeelding? Ongeacht of ze nou beter zijn of niet versnelling waarmee het nog acceptabel is om 50 in de bebouwde kom te rijden, maar ook maar net. Het blok heeft eigenlijk nog het liefst dat je de toerenteller boven het cijfer 4 houdt. En hoewel er eigenlijk weinig op de versnellingsbak van de Duc valt af te dingen (hij schakelt licht en direct), merk je toch wel dat ‘ie een iets vlottere rijstijl dan vandaag eigenlijk wel wenselijk is. 

Als na tig bakken koffie de ledematen weer zijn ontdooid zetten we koers naar het buitengebied vlak boven Amsterdam, het gebied dat Paul als zijn broekzak kent. De route langs pittoreske, aan het IJsselmeer gelegen dorpjes en over smalle kronkelige wegen is echt waanzinnig vet, hoewel dat op de SuperSport vandaag zo niet voelt. De sportieve Öhlins krijgt de kinderkopjes niet geëgaliseerd en 40 km/u vindt de V-twin echt niet fijn, laat staan de 30 wat soms de maximum snelheid is. Op de kronkelige wegen voelt de Duc zich al veel beter in z’n element, maar de koude temperatuur breekt de Pirelli banden op, waardoor de motor geen partij is voor de Ninja 1000 SX. 

Totdat de laatste sneeuwbui is overgewaaid, de zon weer langzaam doorbreekt en de smalle kronkelweggetjes hebben plaats gemaakt voor bredere (tweebaans) wegen. Op papier komt de SuperSport 950 qua vermogen en koppel zwaar tekort, met een topvermogen van ‘slechts’ 110 pk bij 9.000 tpm en een maximum koppel van 93 Nm bij 6.500 tpm, maar als Paul de motor volledig uitmelkt op zijn eigen ‘thuiscircuit’ (“Ik rijd dagelijks deze route naar het werk”) moet ik verdomd m’n best doen om in het achterwiel van de fysiotherapeut te blijven en is het alle hens aan dek voor de 142 aanwezige paarden. Het mag dan nog lang geen hoogzomer zijn, maar op dit soort wegen voelt de SuperSport zich duidelijk veel beter in z’n element en kunnen z’n waanzinnig sportieve stuureigenschappen (dankzij ook de uitgebreide elektronica) ten volle worden benut. 

Ducati SuperSport 950 S

 

Italiaans design, supersport voor de straat, uitgebreide elektronica, best soepel voor een V-Twin

Knopjes niet bepaald intuïtief, geen cruise controle, geen handvatverwarming

Kawasaki Ninja 1000 SX

 

Supercomfortabel, stuurt heel gemakkelijk, goede windbescherming, cruise controle

Geen handvatverwarming, het weer

Conclusie

Het TourSport segment mag zich in drie decennia tijd van een ‘supersport met koffers’ naar een ‘hoogpoter voor geasfalteerde wegen’ hebben verplaatst, maar voor wie het oorspronkelijke concept veel meer aanspreekt bieden Kawasaki en Ducati gelukkig uitkomst, Aan jou de keuze, ga je voor wit of toch voor groenmet twee totaal verschillende motoren, twee uitersten binnen het TourSport segment. De Ninja 1000 SX met het accent op Tour en de SuperSport 950 S met het accent op Sport. 

Heel nuchter bekeken maakt dat de Kawasaki meteen het meest allround, van woon/werk tot winkelen in de stad en van een toertochtje op zondag tot een drieweekse vakantie richting de Middellandse zee, met meer dan genoeg opbergruimte in de zijkoffers, maar als aan mij de keuze zou zijn, dan zou ik toch voor de Ducati gaan. De Ninja 1000 SX mag het overgrote deel van de tijd dan wel de betere keuze zijn, totdat je op een zonnige zomerdag op die ene prachtige stuurweg bent aanbeland en je de SuperSport eindelijk de teugels kunt geven. Dát moment kunnen geen tien Ninja’s tegenop. Dat en de tijd dat je ‘m gedurende de winterstop in de woonkamer hebt neergezet. 

Technische gegevens