Test: Ducati Scrambler Nightshift

Als je één motor zou moeten noemen die deze eeuw de regels van het spel heeft veranderd, dan zeker toch wel de Ducati Scrambler, die als Mellow Yellow het levende bewijs was dat je niet per definitie met ellenboog en knie over het asfalt hoefde te schrapen om van motorrijden te kunnen genieten. Om een échte motorrijder te zijn. De Scrambler was de vertegenwoordiging van het “Land of Joy”, het Drie maanden lang had de nachtwerker het veld alleenland waar je genoeg aan twee wielen, een stuur en een zadel hebt. Waar het niet om de snelste rondetijd gaat, maar waar de motor een manier van leven is. Beetje de 21^e eeuw-versie van Easy Rider, dát idee.  

Het concept sloeg aan, in z’n eerste jaar werden er wereldwijd 16.000 units verkocht, waarmee de Scrambler met stip in de top 10 verscheen van meest succesvolle motoren in hun eerste jaar. Waarvan het overgrote merendeel trouwens de Icon versie – uiteraard in het geel – de Classic, Full Throttle en Urban Enduro waren duidelijk minder populair, hoewel die laatste wel een megavette uitstraling had. Een jaar later werd de Scrambler familie, die volgens de Italianen als een merk binnen een merk moest worden gezien, met de Scrambler Flat Track uitgebreid en werd de 400cc Sixty2 als instapmodel voor het A2 rijbewijs geïntroduceerd. 

Al in het derde jaar werd de Scrambler familie overhoop gegooid. De Flat Track en Urban Enduro werden uit productie genomen en in plaats daarvan werden de Café Racer en Desert Sled aan het gamma toegevoegd. In 2018 werd de Scrambler 1100 toegevoegd, terwijl de Scrambler 800 met nog twee modellen werd uitgebreid: de Street Classic en Mach 2.0. Het zou het laatste jaar van de Classics zijn, in 2019 werd de Scrambler 800 familie weer tot 4 modellen teruggebracht: Icon, Full Throttle, Café Racer en Desert Sled. 

Voor 2021 heeft Ducati de 800 range van het “Land of Joy” wederom compleet vernieuwd, of beter gezegd: gestroomlijnd. Als enige model van de oorspronkelijke line-up is de Icon nog van de partij en tevens als Icon Dark leverbaar en ook de Desert Sled maakt van de familie nog deel uit, maar de Full Throttle en Café Racer hebben het veld geruimd voor de Scrambler Nightshift, een motor die volgens de Italianen de sfeer van de nacht en een grenzeloos gevoel van vrijheid oproept, met een recht en vlak stuur, Café Racer spiegels en nummerplaten in Full Throttle stijl. 

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van der Kuilen 

Spijker op z'n kop

“Het design van dit nieuwe voorbeeld van het “Land of Joy” is gekarakteriseerd door een klassieke lijn waaraan enkele agressieve klanken zijn toegevoegd die refereren naar de wereld van de Custom eigenbouw, zoals de afwezigheid van het achterspatbord”, aldus Ducati in de persinformatie van de Nightshift. “De nieuwe Ducati Scrambler Nightshift is klaar om de straten te Hoe later op de avond, hoe mooier het gezelschapveroveren met zijn zeer iconische stijl, de verfijning van zijn lijnen en de obsessieve zoektocht naar details. Dit nieuwe model, waarvan de naam meteen de sfeer van de nacht oproept, past in het "Land of Joy" als de ideale keuze voor iedereen die tegelijkertijd op zoek is naar een essentiële en stijlvolle fiets, met een comfortabele zitpositie, ook in het gezelschap van een passagier en waarmee de eigenaar kan experimenteren door middel van maatwerk.”

Dat Ducati met deze fraaie woorden de spijker op z’n kop heeft geslagen wordt ons snel duidelijk als we vlak voor het ingaan van de avondklok de Nightshift bij het Binnenhof hebben neergezet voor ons nachtelijk avontuur. “Excuse me, can we take a picture of the bike”, vragen twee jonge gasten die op ons af zijn komen lopen met een overduidelijk Pools accent. “Very nice bike, is it yours?” Om daarna met stomheid te worden geslagen als we zeggen dat ‘ie niet van ons is, maar van Ducati. “Ja oké, maar wie heeft ‘m dan gebouwd”, vragen beide jongens verbaasd, die inderdaad uit Polen afkomstig blijken te zijn en in Nederland studeren en werken – hoewel dat laatste vanwege de coronabeperkingen in de horeca nu even niet. “Ducati”, antwoorden wij. “Dit is de nieuwe Ducati Scrambler Nightshift.” In de stellige overtuiging dat hier een custombuild creatie staat lijken de twee vrienden maar niet te begrijpen dat deze motor gewoon van een productieband af is komen rollen, maar na drie keer uitleggen valt het kwartje dan eindelijk. “Serieus, ik had nooit gedacht dat dit een standaard model zou zijn. Het design is zó kek, en die details. Da’s toch om je vingers bij af te likken”, zegt een van de twee nog steeds stomverbaasd tegen ons. “Ik ben een echte motorliefhebber en dacht écht dat het een custombuild was. Veel plezier ermee!” 

Terwijl een laatste fietser ons stevig doortrappend passeert teneinde voor het invallen van de avondklok weer thuis te zijn, maken wij ons juist op voor de nacht. Volgens Ducati roept de Nightshift namelijk meteen de sfeer op van de nacht en geen betere manier om dat te checken dan midden in de nacht. Dat de Italianen met de Nightshift oog voor detail hebben gehad is nog eens duidelijk gebleken uit het gesprek dat we
Van welke kant je 'm ook bekijkt, de Nightshift is om door een ringetje te halen

Minimalisme ten voeten uit

De dubbelloops demper zorgt voor mooie klanken die niet te luidruchtig zijn dat ze de nachtrust verstoren

Geen goedkope stickers, maar een fraai gefreesd logo. Uitlaatbochten zijn ook ware kunst

Dat zadel maakt 'm wel superstrak. Noppen, uiteraard, maar dan wel noppen die sturen zojuist met de twee Poolse vrienden hebben gehad, een groter compliment dan mensen het idee te geven een uniek custombuild project te hebben gebouwd had Ducati zich niet kunnen wensen, maar dat is dus wel precies wat is gebeurd. En dat snappen we wel, veel meer dan de standaard Icon hebben de ontwerpers bij deze Nightshift oog voor detail gehad. 

Ducati zegt dat het ontwerp van de Nightshift is gekarakteriseerd door de keuze van klassieke en authentieke lijn, waarin het sportieve aspect door de afwezigheid van een achterspatbord wordt onderstreept. Op het oog lijkt het alsof ‘ie geen kontje heeft, maar enkel een zadelunit waarin achterlicht en knippers zijn verwerkt. Dikke kans dat dát een van de redenen was dat die twee Poolse gasten dachten dat het een custombuild project was, het is een designfeature waar in de custom garage cultuur veelvuldig gebruik van wordt gemaakt – het tot de essentie terugbrengen van een element. 

Het tot de essentie terugbrengen van het element zit ‘m niet alleen in het design, maar datzelfde gevoel overheerst zodra de motor is gestart en we ons gaan opmaken voor een nachtelijke rit door onze regeringsstad. Op een enkele auto na ligt de stad er stil en verlaten bij. Af en toe passeert een tram met daarin slechts enkele passagiers, waarvan we ons afvragen of ze onderweg zijn naar huis, of net als wij nachtdienst hebben. Enkele keren worden we door de nachtploeg van de Hermandad gepasseerd, maar waar we wel hadden verwacht meer dan eens uit te moeten leggen wat we in het holst van de nacht in hartje Den Haag moeten doen worden we geen enkele keer aan de kant gezet en ons naar de reden van onze nachtelijke aanwezigheid wordt gevraagd. 

Spookstad

Het rijden door een totaal verlaten spookstad is een unieke ervaring op zich, helemaal op de Nightshift die terdege op het nachtelijke werk blijkt te zijn voorbereid. Met dank aan de 800 cc (vooruit, 803 cc) luchtgekoelde 90° V-twin die nu aan de geluids- en emissie-eisen van Euro5 voldoet en daardoor niet overdreven veel geluid maakt. Een nachtbraker weet als geen ander dat de sleutel tot succes om tot diep in de nacht Als een dief in de nachtdoor te kunnen gaan is zo min mogelijk overlast te veroorzaken. Want hoe meer overlast, hoe eerder er mensen zullen gaan klagen dat je hun nachtrust aan het verstoren bent. 

Daarmee is trouwens niet gezegd dat de Nightshift de mond is gesnoerd, uit het dubbelloops uitlaatsysteem klinkt nog steeds een fraaie klank, maar het geluidsvolume daarentegen is netjes beschaafd. Echter niet té beschaafd om er zelf niet meer van de kunnen genieten en dat is in onze ogen eigenlijk toch wel veel beter dan vroegâh, toen de hele buurt mee kon genieten als je de motor had gestart. Hoewel, denk dat in die tijd de hele buurt dat ook wel geweldig vond, maar dát is tegenwoordig wel anders. Beetje net als roken, vroeger kon dat ook altijd en overal en nu word je al aangesproken als je in de winkelstraat een peuk opsteekt. 

Dat de strengere eisen van Euro 5 ook hun impact op de prestaties van de 2 kleps V-twin hebben gehad valt niet te ontkennen, de Scrambler levert nu 73 pk bij 8.250 tpm en dat zijn twee paarden minder dan de eerste Scrambler tot z’n beschikking had. Ook het maximum koppel is een fractie kleiner: 66,2 Nm bij 5.750 tpm ten opzichte van 68 Nm bij de eerste Scrambler. Niet dat daar ook maar één Scrambler liefhebber wakker van zal liggen, laat staan dat hij (of zij) er iets van zal merken, want als het bij de Scrambler ergens vooral niet om gaat, dan zijn het wel de prestaties die echt van ondergeschikt belang zijn. Of het nu 75 paarden zijn die staan te trappelen, of 73, het zijn er meer dan genoeg om binnen no-time hoogst illegale snelheden te kunnen rijden, maar zoals gezegd… daar gaat niet om.

Hoewel… veel meer dan welke Scrambler dan ook, welke Scrambler we in het verleden mee op pad zijn geweest, probeert deze Nightshift het kleine duiveltje dat op je schouder meerijdt een por te geven. “Doe maar, laat je maar gaan, van mij mag je.” Dat heeft de Nightshift te danken aan het brede en vooral vlakke stuur, dat de motor een sportieve zithouding geeft, echter zonder dat dit ten koste van het comfort is gegaan. Waardoor het met hetzelfde gemak over de boulevard van Scheveningen cruisen is als ‘s nachts Denk niet dat we dat ooit nog eens mee gaan maken. Ergens wel vet, zo'n stad helemaal voor je alleenongegeneerd door de Haagse binnenstad vegen. Wat ‘ie trouwens heerlijk met speels gemak lekker licht en direct doet, mede ook dankzij de vering die de oneffenheden van de Haagse straten vol tramrails en al dat soort zaken die het leven er minder vrolijk op kunnen maken als een TT-circuit gladstrijkt. 

Het vlakke zadel heeft weliswaar geen houvast voor een eventuele duopassagier en lijkt ontzettend kort, maar biedt genoeg ruimte voor een eventuele duopassagier, die zich oldskool aan jou vast zal moeten houden. Het zadel is trouwens niet in hoogte in te stellen, maar de hoogte van ‘slechts’ 798 mm zal voor de meesten laag genoeg zijn om beide voeten stevig aan de grond te kunnen zetten. De ronde enkele teller met digitaal display is ’s nachts goed afleesbaar en gemakkelijk te bedienen vanaf het stuur en ook de bar-end spiegels bieden goed zicht naar achteren (en zien er zeker naar beneden geplaatst echt supercool uit), maar hebben
Hadden we al gezegd dat dit minimalisme ten voeten uit is? 

Wat te denken van die mooie gefreesde details

En dan hebben we 't nog geeneens over de fraaie spaakwielen gehad wel een beperkt instelbereik. Verstellen onder het rijden is geen goed idee, je loopt de kans om net als ik nét iets te veel kracht te zetten met verstellen en de bout waarmee de beugel aan het stuur is geschroefd losschiet en de spiegel gaat bungelen.

Door tegen de schroefrichting in te draaien zit het spiegel weer vast, maar ben ik het zicht naar achteren weer kwijt. Niet dat dát vannacht een probleem is, op echt een enkeling na zijn de straten van onze regeringsstad echt helemaal leeg. Bovendien heeft elke motor er twee en de andere spiegel biedt voldoende zicht naar achteren. Het beperkte instelbereik is zo’n beetje het enige waar iets op aan te merken is. Vooruit, handvatverwarming zou bij een buitentemperatuur als nu van net iets boven het vriespunt wel lekker zijn geweest, maar gelukkig bestaat er ook nog iets als verwarmde handschoenen.

Buiten de spiegel en koude handen is er niets dat ons in het holst van de nacht ervan weerhoudt om nog een extra rondje door de spookstad te doen. De straten liggen er stil en verlaten bij, maar dat heeft de wethouder van verkeer niet op het idee gebracht de verkeerslichten buiten werking te stellen. Waardoor we dus meer dan eens voor Jan Doedel voor rood staan te wachten, hoewel dat ergens geeneens een nadeel is, het leert me in ieder geval hoe ontzettend stadsvriendelijk de Nightshift is. De bak schakelt super gemakkelijk en direct en de slip-assist koppeling is echt vederlicht, waardoor je niet bang hoeft te zijn om aan het eind van de nachtdienst een zware linkerpols te hebben van het (ont)koppelen. 

Perfecte combinatie

Terwijl in de meeste woonkamers inmiddels het licht is gedoofd en op de commerciële tv-zenders door schaars geklede dames ondeugende websites of 06-nummers worden gepromoot houdt de nachtwerker het nog steeds vol. Met lege straten en een Nightshift onder de kont verwondert ons dat echter helemaal niets. Zo comfortabel als de Full Throttle en zo fascinerend als de Café Racer is de Nightshift de perfecte combinatie van twee modellen die in 2021 niet meer leverbaar zijn. 

Supercool design met fraaie details; afwerking; zithouding; cruisen gaat net zo gemakkelijk als vegen

Spiegels zijn wel cool, maar let op met instellen; handvatverwarming bij +/- 3°C

Technische gegevens