Vergelijk: Kawasaki Z1000SX versus...

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Tom Haanstra (Target Press)

Vroegah

Januari 2018. De kraakheldere blauwe lucht met stralende zon doet vermoeden dat het prachtig mooi weer is, maar bij de temperatuuraanduiding in het digitale deel van het display staat toch echt een cijfer dik onder de nul. -8°C om precies te zijn. De pret is er echter niet minder om. Het toeval wil dat Kawasaki ons de Z1000SX in Tourer uitvoering ter beschikking heeft gesteld voor een trip die op de planning staat, maar nog Ja lach maar, plannen is nooit ons sterkste punt geweestvoordat ik de motor thuis heb geparkeerd ben overtuigd dat we hier toch echt iets meer mee moeten doen. “Zeg, wat zou je zeggen van een vergelijkingstest met de Z1000SX,” app ik Vincent nadat ik thuis ben gearriveerd. “Misschien een VFR800, of VFR1200? Eigenlijk zou je hier een Sprint ST tegenover moeten zetten, maar ik denk niet dat die nog leverbaar is.”

Tijden veranderen. Wie in de markt is voor een Sport Tour (of Tour Sport, net waar je prioriteiten liggen) had 10 jaar geleden nog keuze genoeg, maar anno 2019 is het speelveld akelig uitgedund. 

Een duik in de geschiedenis. Vroegah, toen dat nog met een lange oe werd geschreven, was de wereld een stuk eenvoudiger. Wie in de markt was voor een nieuwe motorfiets had de keuze tussen nakeds, motoren met volle kuip, tourbuffels en choppers. Meer keuze was er niet. Weliswaar in verschillende geuren en smaken, maar in principe moest je het daarmee doen. De komst van de Supersport veranderde dat. De markt vroeg om sportievere motoren en de fabrikanten speelden daarop in met telkens nóg extremere en sportievere motoren, wat nog eens extra werd aangewakkerd door het WK Superbike dat in 1988 ontstond als viertakt wegrace spektakel op basis van productiemotoren. Kawasaki had de ZXR750RR, Honda de VFR750R RC30 (en later de RC45), Suzuki de GSX-R750, Yamaha de FZR750 OW01 (en later de YZF750R) en Ducati de 851, de eerste vloeistofgekoelde vierklepper van de Italiaanse fabriek.

Als Kawa nou die kleuren voor 2019 niet had veranderd, was er niks aan de hand geweest. Maar ja...

De hardcore Supersport bood ruimte aan een Sport Tour segment, voor motorrijders die wél een sportieve motor wilden hebben, maar niet de extreme ver voorovergebogen zit en knalharde oncomfortabele vering. Een ruimte die misschien nog wel groter – en daarmee voor de fabrikanten belangrijker – was dan die extreme Supersport, omdat daarmee de grote massa kon worden bereikt. Kawasaki had de ZZR600 en ZZR1100, Honda de CBR1000F, CBR600F en VFR750 (en later de Blackbird), Wat zeg je, is het bijna carnaval? Goed dat je 't zegt, want...Suzuki de GSX-600/750/1100F (en later de RF600/900 en Hayabusa), Yamaha de Thundercat en Thunderace en Ducati de Paso en later ST2/3/4 en ook het herrezen Triumph speelde met de Trophy 900 en 1200 een deuntje mee. 

Fast Forward naar vlak voor de kredietcrisis, die nu tien jaar achter ons ligt. De ongekende ontwikkeling, met vermogens van tegen de 200 pk voor de eenliter fietsen, heeft ertoe geresulteerd dat Supersports als warme broodjes over de toonbank gaan – Bij onze Oosterburen gingen er van de bestverkochte Supersport, de Yamaha YZF-R6, meer dan 5.000 over de toonbank – wat duidelijk z’n impact op de markt voor Sport Tour motoren heeft gehad. Toch is er voor sportieve toerrijders nog steeds keuze genoeg: de Kawasaki ZZR1400, Suzuki Hayabusa, BMW K1200S en Honda VFR1200 voor wie een pk-buffel wil en de Honda VFR800, BMW F800ST/GT, Suzuki GSX-650F en Triumph Sprint ST/GT voor wie een zware niet je ware is. Het Sport Tour segment leek nog volop in beweging, wat in 2011 met de komst van de Z1000SX nog eens extra werd onderstreept. 

Als jullie me missen, dan ben ik... 

versus nu

Hoe anders staat de vlag er anno 2019 voor. Struin de websites van de merken af en ontdek dat buiten de ZZR1400 en Z1000SX geen van bovenstaande modellen nog leverbaar is. Gestruikeld over de Euro 4 emissie-eisen of, zoals in het geval van de VFR800, bij ons in de Benelux uit het gamma genomen. Terwijl die notabene toch echt als de oervader en evergreen van het Sport Tour segment kan worden gezien. Daar staat tegenover dat er anno Genoeg met die flauwe grappen, volgende keer gewoon hele week verlof om écht naar 't zuiden te kunnen gaan2019 wel serieuze alternatieven zijn waarmee de sportieve motorrijder op z’n wenken wordt bediend. Neem de KTM 1290 Super Duke GT, om maar eens iets te noemen. Geen volle kuip, maar wel supersportief én comfortabel tegelijk, en voorbereid op koffers. Of de BMW S 1000 XR, de hoogpoot versie van de S 1000 RR. Sportief, comfort, koffers, klaar! Voor motorrijders die nog steeds sportief willen rijden, maar wel een dagje ouder zijn geworden en dus wat meer rechtop willen zitten met een stuur in plaats van clip-ons. De zoektocht naar fietsen die tegenover de Z1000SX konden worden gezet mondde bij gebrek aan directe concurrenten uit naar het vinden van het antwoord op de vraag of de Sport Tour in z’n klassieke vorm (lees: clip-ons en volle kuip) nog wel bestaansrecht heeft. 

De periode dat de Z1000SX op de redactie staat worden we er alleen maar vrolijker van. Terwijl het nooit ons ding is geweest. Het concept vonden we subliem, de uitvoering wat minder. Het design dat overduidelijk op een Supersport was geënt gaf de Z1000SX z’n sportieve elan, de zit was heerlijk ontspannen dankzij de boven de kroonplaat geplaatste clip-ons en niet al te sportief gepositioneerde voetsteunen, de eenvoudig in hoogte in te stellen ruit (waarvan ook een Touring versie leverbaar was) en de optionele zijkoffers onderstreepten het Tourer karakter van de fiets. De fiets had dus alles in huis om hét alternatief voor de ‘Supersport fanaat die op zoek is naar minder extreem’ te zijn, maar verspeelde op een aantal vlakken weer enorm veel punten. Het lelijke kofferrek dat in beeld kwam Is niet alle dagen dat het hier zó heerlijk rijden is, zonder fietsers, wandelaars en zondagsrijders zodra de koffers waren gedemonteerd, het zadel dat voor lange afstanden te zacht was en het blok dat irritant veel trilde zorgde ervoor dat we nooit echt vriendjes zijn geweest. 

Nu zette Kawasaki drie jaar later al gedeeltelijk de puntjes op de i door het design een opfrisbeurt te geven, waarbij de zijkoffers – hoewel nog steeds accessoires – integraal waren opgenomen in het ontwerp. Dát was al een enorme verbetering wat betreft de toereigenschappen van de Z1000SX en ook het blok was er qua vermogen op vooruit gegaan, maar toch bleef het knagen: de trillingen en het zadel bleven de Z1000SX de das omdoen. Wat nog eens pijnlijk duidelijk werd tijdens een trip van Girona naar Gibraltar in 2015 met de ZZR1400, de 1400 GTR en de Z1000SX, toen de contactsleutel van de SX uiteindelijk de minst populaire bleek. Dat veranderde echter allemaal in 2017, toen Kawasaki met een compleet vernieuwde Z1000SX op de proppen kwam.

Schijnt dat de 2019 kleuren nóg mooier zijn. Van de Z1000SX dan hè, niet van dat Vanucci pak

Tijdens de verregende presentatie in het zuiden van Frankrijk werd nog gepocht over het compleet nieuwe design en de IMU (Inertial Measurement Unit) met bijbehorende hellingshoek afhankelijke tractie controle en ABS. Interessant en absoluut een verbetering van het pakket, maar wat ons -eindelijk- deed zwichten waren twee totaal andere punten die waren aangepakt: de trillingen die eindelijk
Heel herkenbaar, maar toch anders sinds de laatste update. En met LED

Zie je dat - streepje voor dat cijfer 4 links onderin? Stond vroeg in de ochtend op -8!

Koffers krijg je d'r dit jaar gratis bij. Hoogteinstelling van 't ruitje blijft briljant

Radiale Monobloc vierzuiger remklauwen om te kunnen ankeren. Los reservoir om gemakkelijk de veervoorspanning achter aan te kunnen passen voor rijden met bagage of duopassagier waren geëlimineerd en het zadel waarvan de vulling was aangepast. Precies die twee punten die de SX naar onze mening in het verleden de das om had gedaan.

Was Vincent in Zuid-Frankrijk al om, voor ondergetekende zou het dus duren tot begin vorig jaar de Z1000SX op de redactie stond. Niet dat ik ‘m niet op z’n woord had geloofd (enige scepsis is natuurlijk nooit verkeerd), maar meer omdat het ons in 2017 de tijd ontbrak om iets met de Z1000SX te doen. En nu, nu er qua clip-on Sport Tour niets meer is om te zetten naast de Z1000SX, baal ik daar als een stekker van. Heeft Kawasaki zes jaar na dato eindelijk alle pijnpunten van tafel geveegd, is dat beetje concurrentie dat er nog was helemaal van de aardbodem verdwenen. 

Hoe meer tijd we met deze Z1000SX doorbrengen, hoe meer ons dat verbaast. Juist omdat de fiets nu écht het beste van beide werelden is. Als het buiten vriest dat het kraakt en je desondanks besluit om een blokkie om te doen, omdat de zon zo mooi aan de helderblauwe hemel staat en het achter glas een prachtige lentedag lijkt te zijn, dan heb je echt iets goed gedaan. Tijdje geleden dat we zo genoten hebben van een rit door eigen land als nu met deze Z1000SX, en dat is niet alleen omdat het voor de tijd van het jaar ongekend mooi zonnig weer is. Koffers erop en hup, in alle comfort met vriendin achterop in een ruk naar het Zuiden van Spanje knallen, daar aangekomen koffers eraf en heerlijk binnendoor sturen – of nog beter, Zijn we klaar? Goed, gaan we d'r weer vandooreven een circuitdagje pakken als je toevallig toch in de buurt van Almeria bent, dat idee. Dát in een notendop is de Z1000SX en dát zouden ze eigenlijk allemaal moeten doen.

En ja, wanneer je in een ruk naar het warme zuiden gaat is cruise control verdomd handig, net als elektronisch geregelde vering en een TFT fullcolour display, maar werp een blik op de Ninja H2 SX of nieuwe Versys 1000 SE en je kunt op je klompen aanvoelen dat bij een volgende update dat in de pijplijn zit. Buiten dat is deze derde generatie van de Z1000SX ook in z'n derde jaar nog helemaal bij de tijd, met instelbare rijmodi, uitschakelbare tractiecontrole die trouwens net als het ABS hellingshoek afhankelijk werkt dankzij de 6-assige IMU, in eigen huis ontwikkelde radiaal gemonteerde vierzuiger Monobloc remklauwen en instelbare vering voor wanneer je dat dagje circuit wilt gaan doen.
In alle eerlijkheid? Het enige dat we ditmaal verdomd goed hadden kunnen gebruiken is handvatverwarming, maar hoe vaak komt het voor dat je besluit om bij vrieskou een stukkie te gaan sturen. Was gisteren niet de warmste 25 februari ooit, met 18°C gemeten in de Bilt? Ik bedoel maar...

Conclusie

Het Sport Touring segment mag in z’n traditionele vorm nagenoeg uitgestorven zijn, maar met de inmiddels derde generatie van de Z1000SX laat Kawasaki zien dat dát absoluut niet aan de motor op zich ligt. Ja, bij een Allroad heb je meer comfort wanneer je op vakantie gaat en ja, met een hardcore Supersport kom je op het circuit veel sneller rond, maar voor wie dat zo nu en dan allebei wil doen is de Z1000SX het beste compromis. En nu helemaal, want voor 2019 krijg je gratis het Tourer pakket ter waarde van € 899,- cadeau, dat uit twee zijkoffers met luxe binnentassen, een gps-steun voor je TomTom en een tankpad bestaat.

Beste van beide werelden, zadel, byebye trillingen, nu standaard met Tourer pakket

Waar zijn die anderen gebleven? Volgende graag TFT. En cruise control. En semi-actieve vering. En Candy Crush, oh nee, nu draven we door...

Technische gegevens