Test: Paton S1-R Lightweight

Een jaar geleden vierde Dunlop de 60^e verjaardag van het historische merk Paton door de 4-ronden 106 mijl lange 2018 Lightweight TT in een recordsnelheid van 120.601 mijl per uur (194,088 km/u!) te volbrengen op de fabrieksmachine S1-R, 14 seconden voor Derek McGee op de Kawasaki Ninja 650. En reed daarbij en passant een nieuw ronderecord van 122.750 mijl per uur, ofwel 197,546 km/u. Dunlop was de eerste van in totaal 5 Patons in de top 6, een overtuigende demonstratie van de goede Kost een paar centen, maar dan heb je ook iets superexclusiefsstuureigenschappen en het gereduceerde gewicht van de Kawasaki aangedreven Italiaanse machine. Dit jaar won Dunlop opnieuw op exact dezelfde machine, maar dan met een veel kleinere voorsprong, slechts 1,299 seconde was het verschil met Kawasaki rijder Jamie Coward in de vanwege het weer tot 2 ronden ingekorte race, terwijl Dunlops teamgenoot Stefano Bonetti – kersverse winnaar van de 2019 North West 200 race op zijn Paton – het ‘slechts’ tot een 6^e plaats bracht. Ditmaal waren de 5 Patons in de top 12 gefinisht. 

De machine waarmee Michael Dunlop twee jaar op rij de Lightweight TT won was afgeleid van de aantrekkelijke maar wel prijzige Paton S1-R Lightweight straatfiets die letterlijk een racer met verlichting is, leverbaar voor het prijskaartje van € 24.900 plus belastingen. Inderdaad, da’s meer dan je voor een Panigale V4 S kwijt bent. De S1-R is afgeleid van de goedkopere S1 Strada, waarvan de productie in 2014 is gestart. Sinds die tijd zijn er wereldwijd meer dan 50 fietsen aan de man gebracht, volgens Paton. Het goedkopere model dat ik vijf jaar geleden als prototype reed had echter een conventionele voorvork, niet-radiale remmen en spaakwielen, en was aangedreven voor een volledig standaard Kawasaki ER-6 motorblok. Die fiets heeft nu het veld moeten ruimen voor e geüpgraded S1-R Lightweight die het Paton race team voor mij naar het 3,45 kilometer lage Cremona circuit ten zuiden van Milaan had gebracht om te testen naast de machine waarmee Dunlop tweemaal de TT had gewonnen – met de Manx vliegen er nog op. 

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Kel Edge