Test: Bridgestone S22

De kans om in de praktijk te ervaren waar al deze vernieuwingen toe hebben geleid was in het zuiden van Spanje op het circuit van Jerez, waar – alsof het zo had moeten zijn – de hele avond en nacht nog flink had geregend. Ideale omstandigheden om te checken in hoeverre de grip in de regen er inderdaad met sprongen op vooruit is gegaan. We beginnen de eerste sessie dan ook op een kletsnatte baan, Je hebt zo van die dagen. Moeten we vaker doen, ditop de BMW S 1000 RR. Nu hadden we op een compleet verregend Estoril al een enkele sessie gereden met de S22 tijdens de introductie van die 2019 S 1000 RR, maar het verschil tussen toen en nu is dat we nu in race modus 1 de baan op gaan, waar in Estoril ook met regenbanden alleen in de Rain modus werd gereden.

Nu valt er na een eerste sessie nog weinig zinnigs te zeggen, zeker niet wanneer het je eerste kennismaking is met een circuit, maar toch zijn er wel enkele dingen die me opvallen. Te beginnen het vertrouwen dat ik al vanaf de eerste ronde in de S22 heb. De omstandigheden zijn verre van ideaal, maar waar zich dat normaal gesproken zou vertalen naar een gevoel op eieren aan het rijden te zijn is het alsof de S22 tegen me zegt dat ik me nergens druk om hoef te maken. Ook de precisie en het gemak waarmee de bocht kan worden ingestuurd is indrukwekkend, maar in alle eerlijkheid was dat bij de S21 ook al zeker niet verkeerd. De tweede sessie op de Fireblade SP1 komt de S22 nog beter uit de verf. Tijdje geleden dat we op één dag bijna alle eenliter supersports hebben geredenHoewel het niet meer regent is de baan nog verre van droog en in tegenstelling tot de enorm soepele S 1000 RR reageert de SP1 ontzettend rukkerig op het gas, maar zelfs nu geeft de S22 geen krimp. 

Als de derde sessie de baan is opgedroogd en ik van de Fireblade op de GSX-R1000R ben overgestapt kan -eindelijk- de grens van de S22 worden opgezocht – in zoverre wij normale stervelingen daartoe in staat zullen zijn – maar in alle eerlijkheid, we hebben ‘m niet gevonden. Dat grensgebied dan. Natuurlijk, een enkele sessie is iets anders dan een hele dag voluit te gaan, maar de achterband geeft onder druk van 200 pk geen enkele krimp. Om nog maar te zwijgen over het vertrouwen dat de voorband je geeft, waardoor je veel harder de bocht durft in te gaan. En is dat niet een van de uitgangspunten in de ontwikkeling geweest? Check! 

Na de GSX-R1000R (wat een verdomd goede fiets is dat trouwens, misschien wel de meest rijdbare eenliter supersport van dit moment, zo jammer dat bij Suzuki de geest al een tijdje uit de fles is) switch ik naar de ZX-10R SE en YZF-R1, maar ondanks dat beide fietsen wat zithouding en vermogensafgifte betreft weer totaal anders zijn dan de GSX-R, overheerst ook nu het superieure gevoel. Geen enkel moment heb ik het gevoel dat de banden de beperkende factor zijn, terwijl er inmiddels al aardig wordt gepookt. Niet in de laatste plaats door niemand minder dan ene Colin E, die op ‘zijn R1’ met iedereen de vloer aanveegt. En bedankt…