Vergelijk: MV Agusta Brutale 800 RR vs Ducati Monster 821

Het was 1945 toen in Italië de rijke graaf Domenico bedacht iets anders te willen doen voor de maatschappij dan alleen maar oorlogstuig te maken. Het bedrijf was in de jaren druk geweest met vliegtuigen en helikopters, maar net zoals met alle anderen, betekende het einde van de oorlog een einde aan de vraag naar tuig. Dus besloot de graaf zijn kennis en mogelijkheden in te zetten voor een nieuwe levensstijl: vervoer. Maar als je van adel bent, kan dat best met een beetje sjeu. Dus werden het motoren en niet zomaar iets lulligs, maar het spul waar legendes omheen verteld worden. In zijn wildste dromen zag de graaf lauwerkransen, gigantische bokalen en zijn naam bovenaan alle lijsten de geschiedenis in gaan. Dat erfgoed is wat we nu nog steeds kennen als de rijke geschiedenis van Graaf Agusta, het bedrijf beter bekend als MV. 

Na zoveel jaar met de meest wilde avonturen, van enorme hoogtepunten tot cataclysmische dieptepunten, overnames, investeringen, faillissementen en wonderbaarlijke oplevingen, lijkt het nu weer relatief rustig. En dat betekent dat het tijd is voor een bezoekje. Tijd om weer eens terug te keren naar huis. Het is lekker weer, dus we gaan in de tuin zitten. En we nemen een vriendje mee.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

MV doet weer mee

Nou zijn we best op dreef wat de nakeds betreft. Dit is alweer de zoveelste naked vergelijkingstest en dan hebben we er nog enkele overgeslagen. Het is ook nauwelijks te doen om ze allemaal op een rij te zetten en ook nog eens een eerlijk vergelijk te maken, zeker als je weet dat er alleen al een prijsverschil van even achtduizend euro in zit. Dat is bijna het dubbele, wat dus totaal oneerlijk is. Toch willen we zo goed als het kan op de hoogte blijven en jullie daarin meenemen, dus nemen we elke keer opnieuw een stukje uit deze enorme oersoep. Ja, ogen doet het natuurlijk wél. En dan nog zo'n MV onder je kont, manmanmanEen nieuw model helpt daarbij ook wel eens, want dat moet je dan toch opnieuw weer kunnen plaatsen in het vergelijk. Dus als MV zegt dat de 800 RR vernieuwd, verbeterd en totaal anders is geworden, moeten we dat maar eens zelf aan de tand voelen. Graag zelfs. En omdat we dan toch bezig zijn, nemen we er meteen een concurrent bij. Al is het maar om de fotograaf een vervoermiddel te geven, maar daarnaast ook een klein beetje om nog beter positie te kunnen bepalen. Dus waarom niet, we nemen de nieuwe Monster 821 mee. Beide Italiaans, beide postermateriaal, beide flink eigenwijs. Hoe flink, daar zouden we ons nog wel eens flink op verkijken. 

‘Ik zal het nog even opnoemen’ begint het verhaal. Dat is altijd een goed idee, want vernieuwing is waar we de motor voor rijden en dan is het wel leuk om niks over het hoofd te zien. Dus komt vervolgens de bizar lange lijst met optische en stijlmatige aanpassingen, waarbij je vanzelf op een gegeven moment afvraagt hoe iemand daar überhaupt bij stil kan staan. De spanningsregelaar is verplaatst van onder het zitje naar ergens vlakbij de uitgaande as, het subframe is op magistrale wijze aangepast, eigenlijk is alles mooi en nog mooier. De hele motor, geen boutje zit verkeerd. Hoe vaak er inmiddels al is gezanikt over het kenteken dat wel of niet aan het kontje moet zitten of anders aan de achterbrug, de één vindt dit mooier, de ander dat. Maar we zijn het er wel over eens dat MV het heel erg oké heeft gedaan nu. Maar ja, dan komt het rechter knipperlicht wel gevaarlijk in de uitstroom van de eveneens nieuw ontworpen uitlaat terecht. Dus is dat knipperlichtje voorzien van een hitteschildje om het mooi te houden. Wie verzint dat? Het is werkelijk briljant en de mate van mierenliefde is ...Dat bedoel ik. Zie je het verschil?echt ongeëvenaard. Het motorblok is voorzien van geluiddempende kapjes en hulpmiddelen om aan Euro4 te voldoen. Dat is gelukt en door deze maatregelen zelfs zónder het uitlaatgeluid te hoeven indammen. Dat soort dingen, dat is nou typisch MV. De fiets is er mee overladen.

Maar ook typisch MV is een eigenwijze weg. Als heel de motorwereld links gaat, gaat MV rechts en ik heb het Giovanni Castiglioni zelf horen zeggen, ‘Als men klaagt dat een MV duur is, maken we ‘m nog duurder’. Dat is behalve een echte praktijk en geldige filosofie ook een goede metafoor. MV’s zijn nu eenmaal exclusief en speciaal, dat moeten ze ook blijven. Dus ook als er meer van verkocht worden, ze moeten ‘premium’ blijven. De uitspraak stamt weliswaar uit de tijd dat AMG nog veel geld in het bedrijf stak en de groeiplannen het dak uit stegen, maar is nu het weer wat rustiger geworden is, niet minder waar. Integendeel
Laat MV maar schuiven met details. Dat dashboard is wél uitgebreid, maar verdient geen schoon-

heidsprijs.  Maar de rest.. soms vraag je je af hoe het mogelijk is. Zo'n gat in het midden, wie verzint

dat nou? En ga zo maar door. Je raakt niet snel uitgekeken en dat is wel zo aardig, als je zo investeert als in een 800RR, want het kost natuurlijk wel een paar weken zakgeld waarschijnlijk, want met minder aantallen neemt de exclusiviteit vanzelf ook toe. Een MV is niet voor rijkeluiskinderen, want voor rijkeluiskinderen is het niet duur of bijzonder genoeg, die kopen veel liever een nieuwe boot of auto. Klein verschil.

Dat eigenwijze ondervangt ook meteen elke kritiek die je zou kunnen hebben, het staat in feite synoniem voor ‘als je het niet snapt, is het niet voor jou’. Een beetje dan. Waar ze wel honderd procent gelijk in hebben is dat je altijd zult –en mag- weten dat je een MV hebt en rijdt. Komen we straks nog eens op terug, maar het strijkt ook de oneffenheden glad. Dus op het moment dat de tekst luidt ‘het display is nieuw, overgenomen van de Rivale’ en ik zie alleen ‘verrek joh, dat is nog een LCD display’, kun je voor allebei iets zeggen. Já het is weer typisch MV en néé je bent in principe niet minder als je geen fullcolour TFT display hebt. Máár. Er is een maar en een flinke. Allereerst is het toch een beetje jammer, als je concurrentie elkaar allemaal probeert te overtreffen met mooie multikleur displays en menustructuren –die er dankzij de extra mogelijkheden van een TFT scherm een stuk gebruiksvriendelijker op worden, geen gek idee als je wél de eerste bent die een zo breed scala aan opties meelevert-, om daar niet in mee te gaan. En daar bovenop is de MV met voorsprong de duurste van allemaal en voor dat geld verwacht je toch iets terug. 

Alsof je Rico Verhoeven van je af probeert te houden met een bezemsteel in je handen

Maar je merkt het ‘MV-idee’ ook als je gewoon plaats neemt in het zadel. Ga eenmaal zitten en je zult het meteen weten. En dan hebben we het nog niet eens over de vering, daar komen we ook nog eens op terug, maar de zithouding alleen is al anders dan die van anderen. Met je kont, benen en voeten zit je zoals je zit en dat is uiteindelijk persoonlijk maar is wel redelijk sportief, komt wat in de buurt van Bedoel: het is natuurlijk übergaaf om tegenover zo iemand te staan, maar...de Street Triple en is redelijk sportief, precies zoals je verwachten zou en tussen ons: best wel graag zou willen. Het bovenlijf zit ook in een aangename hoek, het stuur staat op goede hoogte en afstand. Maar het gekke is, het lijkt wel alsof het stuur net even breder is dan dat van de concurrentie. Dat is zo’n dingetje dat je zult moeten nameten om zeker te weten, maar je voelt het gewoon. Net als een autostoel die stiekem een klikje naar voren of naar achter is geschoven. Je ziet het niet, maar je voelt het wel. De Brutale voelt alsof je op een mountainbike zit, zo breed. Is aan te wennen, maar in een direct vergelijk valt het wel op.  En wij doen niet anders dan vergelijken, dus excuseer ons dat het meteen opvalt. Is op zich niet slechter, maar wel ánders. 

Monster for the People

‘Joh Smits, wat is er eigenlijk nieuw aan die Duc?’ ‘Eh, hij is nu Euro4. Dat is het volgens mij wel’. ‘Oh.’ Nou is een Monster nooit saai of suf, wat er ook beweerd wordt. Zelfs niet als dit het enige ‘nieuws’ zou zijn wat er op de hele motor zit. Dat geloven we namelijk ook niet. Maar in de schaduw van een Brutale valt alles nou eenmaal een beetje…tja, hoe zeg je zoiets aardig? Enfin, een MV doet niet alleen wat Zie, dat bedoel ik dus. Beetje 'meh'. En dan mag 'ie nog blij zijn dat hij op een Duc zitvoor je netvlies en je speekselklieren, maar heeft ook invloed op z’n concurrentie. Dus wordt de Monster al snel gewoontjes, minder spannend, minder spectaculair in elk geval.  Gewoon effen rood, geen opvallende details, het meest speciale is misschien wel de achterbrug, die zoals het hoort bij het ‘kleinste’ model van de reeks, eens niét enkelzijdig is. Al is die titel nu eigenlijk vergeven aan de nog iets kleinere, luchtgekoelde 797. Die ook meteen weer een volledig buizenframe heeft en alles wat de Monster ooit zo speciaal maakte. De 821 is een doorontwikkeling en heeft inmiddels waterkoeling, een deels aluminium frame en noem maar op. De uitlaat kronkelt zich tegenwoordig in Diavel-stijl langs de rechter zijkant van het blok naar achter en alles zit weer op een andere plek. Maar toch heeft Ducati haar best gedaan op stijlelementen, waarbij de bekende skischoen-sluiting op de tank wel de meest in het oog springende is. 

Wat kun je nog zeggen over de vormgeving? Die is al jaren vertrouwd, beproefd en in de jaren slechts bijgeschaafd. En dat geldt ook wel voor MV, zowel de F serie als Brutale zijn nog minstens zo herkenbaar als ze waren. Alleen heeft Ducati heel toevallig voor dit jaar geen optische wijzigingen doorgevoerd, dus is de lijst –en daarmee de alinea- een stuk korter. Wel heeft Ducati zich moeten beroepen op andere kunstjes om door de emissiekeuring te komen en heeft dus wél in de uitlaat moeten rotzooien. Daar zorgt een klep voor de toegestane hoeveelheid kabaal en daarmee is de pret voor ons toehoorders al snel uit. Maar dat probleem Hey, het is een Duc en het blijft een Duckennen we al een tijdje, Ducati’s klinken nou eenmaal al een poos niet meer als Ducati’s. Wat nu wel anders is, is dat Bologna als ‘cadeautje’ de uitlaat stationair wat meer geluid laat maken. Hartstikke leuk lijkt het, alleen is het resultaat dermate zeurend dat ik na verloop van tijd steeds vaker geïrriteerdraak bij een rood licht. Daar is wel een oplossing voor: met een heel klein streepje gas sluit de klep en wordt de motor merkbaar stiller. Probleem opgelost. Maar ben ik dan zo’n mietje geworden? Dacht het niet, met nog wat meer gas klinkt de motor als vanouds en ga je bovendien ook nog eens lekker vooruit. Dat voelt en klinkt veel natuurlijker en spoort je ook nog eens aan nog wat meer gas te geven. En het maakt daarbij nauwelijks uit of je in Sport of in Rain mode rijdt. 

Ik wil niks meer horen over de zomer van 2018. Die is gewoon bizar goed, gesnopen?

Oh ja, het menu. Nou heeft Ducati daar ook een redelijke geschiedenis mee, met de knoppen van de Streetfighter als twijfelachtig hoogtepunt. Dat is een stuk, een flink stuk verbeterd, maar nog steeds heeft Ducati de richtingaanwijzer een dubbele functie gegeven en als je zoals ik regelmatig tussendoor nog eens extra op ‘knippers uit’ drukt, zit je dus nog steeds keer op keer gefrustreerd naar een menuoptie te kijken.
Niet nieuw, wel een dingetje. Ducati is ook aan het designen gegaan, maar van mij hadden ze die 

koplamp ook gewoon zoals 'ie was kunnen laten. En dat display, tja... heeft een beetje smartphone

gehalte zo, met dat vierkante schermpje. Maar wél een in hoogte verstelbaar zadel. Zouden er meer mogen hebben! Het is ook altijd wat… Maar goed, voor de rest is het redelijk eenvoudig. De drie hoofdkeuzes zijn snel te kiezen en per setting is alles stilstaand aan te passen: vermogen, gasrespons, ABS en tractiecontrole, noem maar op. En een grote ‘default’ optie zet alles in één klap weer terug in fabrieksstand. Oh en Ducati bedient zich dus wél van een TFT schermpje.

Toch is het ook met de Duc niet helemaal koek en ei. Als Ed arriveert is het eerste waar hij over begint de zithouding. Het zadel van de Monster is in twee hoogtes te monteren en staat overduidelijk in de laagste stand. Even loshalen, een palletje omzetten en alles weer terug en alles zou weer in orde moeten zijn. Ware het niet dat de kont nog steeds opvallend laag zit ten opzichte van de voetsteunen en het stuur, waar we op zich dan weer weinig op aan te merken hebben. En hoewel ik in eerste instantie de MV hiervan de schuld geef en het dus gewoon komt omdat ik daar net vanaf kom en het met een frisse blik wel mee zal vallen, lost dat enkele dagen later niks op. Ook na een goede nachtrust is het een beetje raar zitten op de Monster. En met de verkeerde kevlar spijkerbroek die ik voor die dag aangetrokken heb kom ik ’s middags thuis met een belachelijke zitpijn in mijn liezen. Eigen schuld wat die broek betreft, maar dat kan niet helemaal alles verhullen.

Saampjes

En dan is de Duc nog de meest vriendelijke van de twee. Dat wat ogenschijnlijk op een zadel lijkt op de driecilinder, is in werkelijkheid een kruising tussen een stuk steigerhout en een IJzeren Maagd. Oh, je zit absoluut wel meer in aanvalshouding op de MV, de zitpositie lijkt van alle nakeds bij elkaar nog het meest op die van de Street Triple en we weten hoe goed we die motor vinden. Heus, er zit echt wel gang inMaar het zadel is zó hard dat je desondanks niet langer dan een uur blijft zitten. En ook dat zou er nog mee door kunnen, ware het niet dat ook de vering veel en veel te stug is. Ik heb uiteindelijk naast Ed gereden met mijn blik op de schokbreker om te zien dat het ding echt wel beweegt, maar het ding is dermate hard afgeveerd dat je met passagier en bagage nog steeds op circuitafstelling staat. Een zachtere veer zou echt een wereld van verschil maken. 

Daar heeft de Duc dan weer geen last van. Nou is er vanzelfsprekend wel veel verschil tussen de Monster en de Brutale, maar de vering van de Monster blinkt eigenlijk uit in onopvallendheid. Zoals het is, is het eigenlijk wel oké. En dat is precies wat je zou mogen verwachten van een motor die, tenminste volgens eigen hiërarchie, nagenoeg als instapmodel gezien kan worden. Je kunt de veervoorspanning achter nog aanpassen, maar niet veel meer dan dat. De voorkant is in z’n geheel niet instelbaar. En die trend loopt verder door, want aan het stuur vinden we ook niet-instelbare hendels. Ook weer zoiets waarvan je denkt ‘oh ja,
Knopjes! Ook een modern ding, iedereen moet tegenwoordig hip hipper hipst

Soms moet je de instelbaarheid er een beetje bij denken. Niet alles is even goed bereikbaar

Niets menselijks is Italianen vreemd. Speciale aandacht op kontjes bijvoorbeeld dat was waar ook’. Kan het me nog herinneren van de 696, een flink aantal jaar geleden. Hetzelfde geldt voor het stuur, dat voor de verandering eens geen fatbar heeft maar gewoon een doorlopende diameter. Valt nooit iemand op, totdat je op veel andere motoren zo’n luxe uitvoering aangetroffen hebt. Even terug naar hoe het was, als het ware.

Maar qua wegligging doet de Monster het best oké, niveautje ‘niet top, maar hier kun je heel oud mee worden’. Het kan wel beter, maar meestal koop je dan meteen een duurdere uitvoering die zoiets al standaard heeft. 

Het is misschien opgevallen dat we het niet over het ruitje gehad hebben. Nou valt er over smaak heel veel te zeggen, maar dat is ook heel persoonlijk. Maar het is daarnaast ook een accessoire en dus niet standaard, dus kunnen we er eigenlijk ook weinig over zeggen. Maar tussen ons: het werkt redelijk en levert geen extra storende turbulenties op. Het hitteschild van de uitlaat, da’s wat anders. Nu de uitlaat buiten langs het blok naar beneden loopt in plaats van achter het blok langs, moest er iets mee gebeuren. 'Ik koop een MV en ik neem mee....'Daarom heeft Ducati er een dubbellaags hitteschild op gemonteerd en daar zijn we best blij om, want je zit nagenoeg continu met je dijbenen tegen de pijp, zet je je voet op de grond al helemaal. Blijkbaar is hier ook iets te enthousiast voor esthetiek gekozen. Daarentegen had ik totaal geen last van wat Ed verder nog opmerkte, de linkerkant van de achterbrug. Blijkbaar zit de directeur met z’n hak zo dicht tegen de motor, dat hij niet alleen de achterbrug kan voelen bewegen (zei daar iemand Aprilia RSV1000?) maar zich ook een beetje druk maakt wel heel dicht bij de ketting in de buurt te komen. Dat soort dingen gebeurt je bij een MV dan weer niet, die heeft daar oplossingen voor verzonnen waar je ook maar kijkt. En geen onderdeeltje verlaat de fabriek zonder eerst een aantal keer grondig onderzocht te zijn door de designafdeling. 

Piekeren

Ik begrijp MV wel hoor. Wil je een motor met hun merk kopen, dan moet je dat écht willen. Je mag altijd weten dat je met iets bijzonders rijdt en dus hoeft het met niks anders vergelijkbaar te zijn. De rest, dat is plebs, jij rijdt met een MV. Tuurlijk, logisch. Dat het daarbij ook een prijzig ding is, ook oké.
Hoeveel designs zou Brembo nou eigenlijk hebben? Je denkt dat ze hetzelfde zijn, totdat je nauwkeuriger kijkt

Sommige details zijn zo iconisch, daar herken je de hele motor aan Je wilt exclusief, dan krijg je dat ook. En met 140 pk is het mijlenver de sterkste en dus meest extreme machine in z’n klasse. Ook dat is helemaal prima en helemaal te volgen. Maar er is ook een andere kant. Zou je, als je ‘de beste’ motor in z’n klasse zoekt, niet ook gewoon ‘de beste’ kunnen krijgen? Dus beter dan de concurrentie, meer intuïtief, passend als een handschoen, als een verlenging van jezelf? MV doet niet mee, en dat is oké. Of MV doet niet mee en maakt het zich daarmee knap moeilijk. Tot nu toe was het makkelijk; wil je de beste naked, dan wil je een Speed Triple RS. Of misschien een R, als je zonder Monoblocs en Öhlins kunt (en op straat is dat best te doen). Eigenlijk vertelt Triumph in z’n eentje al het hele verhaal. Wil je meer, dan betaal je meer, maar krijg je ook beter. Tot de 800RR. Dan wordt het ineens vechten met de beer. Je zult inderdaad weten dat je met iets heel speciaals op pad bent. Reminder: volgende keer een Camelbak mee. Een groteMaar waar je bij Triumph meer betaalt en meer krijgt, is Italië zo eigenwijs dat je het nog steeds moet doen zonder TFT, zonder Monoblocs en weliswaar met best goede, maar keiharde vering en een zadel waar je na een halve dag opgelucht vanaf stapt. Net zover als je het kunt verklaren, kun je het eveneens niet vatten. En dat blijft gewoon malen. Je raakt er in elk geval niet snel over uitgepraat.

Gek genoeg valt de Duc daar dan ver bij in de schaduw. Dat is wel eens anders geweest en dat verdient ie ook heus, maar naast zo’n oxymoron als de Brutale verbleekt nou eenmaal alles. En dan krijg je het als Bolognezer furie dus ook gewoon moeilijk, ook al maak je geen klap verkeerd. Maar zo merken we, ook de Monster is dit keer niet volledig pijnvrij. Maar we klagen nietWat er precies met de zithouding is gebeurd weten we niet, maar duidelijk is wel dat dit niet de meest begeerlijke Monster ooit is. Die eer gaat nog steeds naar de 1200 R, maar die is dan weer anderhalf keer zo duur. Op z’n minst. 

En toch zijn het beide geen slechte motoren. Slechte motoren worden niet meer gebouwd. Ze zijn goed afgewerkt, ze vliegen niet spontaan in de fik en ze maken de tongen flink los. Rij je een van deze machines, dan maak je een statement. Dan kies je heel bewust voor iets speciaals. De een wat specialer dan de ander, maar dan nog. Je staat voor je keuze, je bent er blij mee en de meesten onder ons, wij stomme journalisten uitgezonderd, stappen niet dagelijks op iets anders over. Dan is het met die relatie met je motor ook een stuk rooskleuriger gesteld. 

Conclusie

Adel verloochent zich niet snel. Twee nieuwe nakeds die we nog niet gereden hadden, voor een puur Italiaans robbertje vechten op adellijke grond. En de geschiedenis leert dat Adel nogal eens gekke dingen doet. Zich regelmatig weinig aantrekt van het volk en daar liefst ook heel bijzondere redenen voor aanvoert. Dat we daar anno 2018 nog eens een klassiek voorbeeld van gepresenteerd zouden krijgen, hadden we niet gedacht. De geest van de Graaf blijft ook in de moderne tijd nog Je zou bijna willen dat je in de schaduw kon blijven staan, maar dan worden de foto's zo donkervoortleven in de producten die uit de fabriekspoorten rollen. Daar kun je tegen protesteren, maar je kunt het ook omarmen. Of gewoon van een afstand van genieten, zoals het altijd al geweest is. Bekende personen en royalty kunnen sowieso altijd rekenen op een publiek dat ze aanbidt, ongeacht wat ze doen. Of juist dankzij hun streken, want dan valt er weer iets over te schrijven. Wat toen zo was, is nu nog steeds het geval. Alleen vergeten we dat soms wel eens en dan zijn het net normale mensen. 

Als we naar deze twee motoren kijken, kunnen we hetzelfde zeggen. Natuurlijk valt er meer dan genoeg te vinden om op- en aanmerkingen over te maken, maar wie heeft er dan gelijk? Het is altijd zo geweest en het zal voorlopig ook nog wel even zo blijven. Daar doen twee journalisten uit Nederland weinig aan, die vergeten soms gewoon hun plaats of met wie ze te maken hebben. En dan zijn het net normale motoren.

Dus stel, je bent een rijke Italiaanse graaf en je verveelt je.... wat doe je dan?

Technische gegevens