Test: Harley-Davidson Fat Boy

Het moment dat je voor het eerst neerploft in het zadel van een Fat Boy vergeet je nooit meer. Het moment dat je voor het eerst in lange tijd opnieuw neerploft in het zadel van een Fat Boy ook niet, maar het heeft iets minder glans, dus we doen maar even of het de allereerste keer is. En nog mooier, ik ben nog geen paar minuten eerder van de Softail Slim afgestapt met de bedoeling nu verder te rijden met de Fat Boy. Ontdek je plekje. Met een fotomodel wordt het dan toch net andersHét icoon, de ultieme Bad Boy Harley, de Terminator, de Schwarzenegger machine, dé motor der motoren. Of tenminste, voor velen. En de Fat Boy is nieuw en verbeterd en dús nog een pak interessanter. Deze motor was ons nog ontglipt tijdens de 2018-presentatie nog niet zo lang geleden. Hij was er wel, maar er was maar één exemplaar en niet om mee te rijden. Tot nu dus.

Zelfs de kleur is prima. Kies je een Fat Boy, dan kies je toch al voor looks en om op te vallen, dus dan kan het smetteloos crème witte er ook nog wel bij. Ik had het niet verzonnen, maar vooruit… het kan. Sterker, het valt nog best mee. Het geeft de motor een bepaalde klasse.

Halen we z’n broer Bob erbij, dan zijn er wel overeenkomsten. In zoverre dan, dat beide modellen zo’n dikke facelift hebben geregen, maar daar nauwelijks van lijken te lijden. Zowel Bob als Boy hebben een compleet nieuwe koplamp, toch geen onopvallend deel van een motor, maar beide komen er mee weg. Net als je denkt dat je het toch over een iconisch onderdeel hebt, blijkt het dus niet eens zo erg te zijn. Gebleven zijn de massieve wielen. Daar kon Harley toch moeilijk omheen, maar toch zijn ook die compleet vernieuwd. Verdwenen zijn de perforatiegaatjes, ervoor terug hebben we nu eh… nou ja, wat je ziet: die ribbels die doorlopen tot op de velg. Staat ‘m wel. Maar ja, ook de looks kunnen we kort over zijn natuurlijk…. Het designteam bij Harley weet ook heus wel waar ze mee bezig zijn. Die zitten erop.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

Big Kuhana

Dat de Fat Boy zo duidelijk nieuw is, maakt de motor ook een soort kroon op het werk. De complete familie is nieuw en dat kun je duidelijk zien aan dit model. Alsof ze over de hele linie hebben uitgepakt, maar met de Big Kahuna nog even extra wild losgingen. Het is uiteindelijk toch wel een van de meest kenmerkende modellen, dus dan Hangen? Op een Harley? Ja.... je moet toch wat?mag het wel. Maar goed, genoeg over uiterlijk. Of althans, voorlopig.

Er zijn nog meer voordelen aan het overstappen van het ene model op het andere, je perspectief is namelijk ook anders. Geen beter vergelijk dan een direct vergelijk en direct is dan ook te merken dat de Fat Boy toch wel even een stukje anders zit dan de Softail Slim. Meer relaxed, meer ‘comfortabel, meer als een oude stoel. Ook typisch een zithouding waar iemand als Arnie helemaal blij van wordt, juist vanwege die onderuitgezakte zit. Is ook een zithouding waar je vanzelf mee onthaast. Het is gewoon niet voor te stellen hier met hoge snelheid nog lekker mee te zitten, terwijl je juist bijlage snelheid nog veel relaxter over de weg ploft. En dat terwijl hier dus wél het 114 Cubic Inch blok in zit… en dus de eerste keer dat je Leuk geprobeerd, dat incognito idee... maar blijf vooral oefenende snelweg op draait toch even de kraan opendraait.

Het is ook niet onmogelijk, maar op de kruissnelheid die het blok graag wil krijg je toch snel last van je liezen, als je je rijgedrag niet aanpast. Laten we zeggen dat ’t er best hard aan trekt…. Veel beter is het om ietsje –een klein beetje is genoeg- rustiger aan te doen en gewoon heerlijk relaxed je kilometers weg te tuffen, terwijl je geniet van het overschot aan newtonmeters. Zelfs al zou je die zesde versnelling net wat minder gebruiken, so what? Is overigens niet eens waar, want juist door dat machtige koppel kun je net zo goed gewoon in zes schakelen en nergens meer bij na hoeven denken. ’t Ding trekt toch wel. En des te meer krijg je misschien toch nog dat oude ‘pattapattapatta’-gevoel terug. Daar zal je naar moeten zoeken namelijk, het is niet makkelijk anno 2018 een luchtgekoelde twin te zijn…. Euro4 doet z’n ding en dat pakt niet voor iedereen even gunstig uit.  

Maar goed, zo lang we er mee rijden is er in elk geval één Harley die geen herrie maakt, laten we het dan maar positief bekijken. En doordeweeks een dijk afrossend is dat ook geen nadeel. Geen groter genot dan dit trouwens. Kan ook bij aardse snelheden en ook dan heb je aardig wat te doen. Voordat je de Fay Boy op een oor gelegd hebt moet er nog aardig wat water door de Maas stromen.
Zet dit nou eens naast de oude en bekijk het verschil. Bizar toch?

Laat het aan Harley over om voor de details te zorgen

Treeplanken, maar opnieuw weer anders dan de rest. Die wielen... dat kan er echt maar één zijn Buiten de eveneens toegenomen grondspeling (net als z’n familieleden) en massieve treeplanken is het namelijk ook net even wat moeilijker de motor een bocht in te wringen en dat heeft alles te maken met de twee forse aluminium schotels die we wielen noemen. Niet alleen hebben de velgen zelf een flinke massa, maar ook de maat van de voorband speelt ‘m in dit geval parten.

Dan was het met de Softail Slim toch een stuk eenvoudiger en neutraler… de Fat Boy rijdt het liefst rechtuit en wil dus pas met redelijk wat meer moeite een bocht door. Natuurlijk is dat ook wel leuk, zoals we de Breakout ook hilarisch vonden, maar het is toch een dingetje. In elk geval iets om rekening mee te houden als je er eentje op het oog zou hebben. Bovendien wil de motor zich ook nog stevig oprichten als je de rem erbij pakt. Nog weer een reden om toch vooral die achterrem scherp te houden. Dat is sowieso wel handig trouwens, de motor heeft maar één schijf voor. Weten we ook weer waarom we ook alweer blij waren met die dubbele schijf van de Fat Bob. Maar goed, Harley’s zijn nou eenmaal gemaakt om ook met de voet geremd te worden, dan kun je dat net zo goed ook gewoon doen. Je zit er toch al goed voor, vanuit het zadel is het forse pedaal prima te vinden en te bedienen. En door de treeplanken staan je voeten er ook altijd goed voor…. je hebt veel meer vrijheid om ze lekker neer te zetten dan op een set stepjes. 

Typisch zo'n weggetje waar je even goed voor gaat zitten. Hetzij in je luie stoel, hetzij in het zadel van je Fat Boy

Een beloning

Het kan zeker wel, sterker nog, het kan beter dan ooit. Maar je wordt er wel groot en sterk van

Hoe erg je echter moet werken om te sturen, het heeft ook wel echt een beloning. Sowieso heb je een enorme massa staal en aluminium onder je, hoewel minder dan voorheen, het blijft veel, dat geeft rust in de tent. Alles wat je doet kost tijd; accelereren, remmen, sturen, maar het heeft ook iets onverzettelijks. Voordat die uitlaat over de grond gaat kan er nog wel wat bijEn heb je eenmaal ingestuurd, dan houdt niks je meer tegen om met een grote boog die bocht af te ronden. Ook de treeplanken niet, die overigens ook daadwerkelijk anders klinken dan die van de Softail Slim. Bizar hoe ver Harley gaat op sommige vlakken. En ook met de treeplanken luidkeels zingend over het asfalt (moet je eens zo’n stippellijn proberen waarmee fietsstroken worden aangegeven, da’s al helemaal gaaf) blijft de motor op z’n lijn. Gaat het anders klinken, dan zingt de uitlaat op een bepaald moment vrolijk mee. Over links klinkt het dan opnieuw anders, maar dat komt door de treeplank ophanging, die dus wél star aan het frame verbonden zit. En een goed teken om je geluk niet nog verder te beproeven. 

Wat ook nooit vermoeit is het volledig gebruiken van het koppel. Elke sprint, elk groen licht, elke open slagboom tovert weer een enorme grijns op je gezicht. Het verschil kan misschien in theorie niet eens zo groot zijn, maar qua absolute klappen is dit blok wel echt heer en meester. Een passende krachtbron voor de Harley in elk geval. En al ontbreekt een beetje finesse in de bediening zoals bij elke Harley, door de grove afmetingen van handgrepen en rem- of koppelingshendel, ook dat werkt nu in z’n voordeel. Gewoon lomp de koppeling op laten komen geeft zelfs het beste resultaat. In het ergste geval spint het achterwiel een klein beetje, echt heel bont zal het nog niet worden -tenzij je er echt voor gaat- en anders sprint de motor gewoon als een dokwerker vooruit. En op dit model blijf je daarbij wél zitten… 

Omdat dit een Fat Boy is, zijn er meer dan genoeg details waar zelfs de meest obsessieve poetser helemaal op los kan gaan. Neem de genoemde velgen, neem al het chroom, neem de tankdoppen, de dikke tank, de geborsteld aluminium strip over het midden (inclusief Fat Boy logo), de tellers, alles.
Mocht je kiezen voor een model met een 114CI blok, dan helpt Harley je met enorme koeienletters

Verstelbare veervoorspanning achter, het is iets. Enkel remmetje voor... ook.Maar dat zie je op de foto ook wel. Wat wij leuk vinden is het dashboard dat -klassiek Harley- op de tank is gemonteerd. Een grote teller en een lcd schermpje, meer is het niet. Maar met een druk op de knop kun je dat lcd scherm wel alles laten doen wat je belangrijk vindt. Geen idee waarom, maar zelfs een toerenteller is voor de neus te halen. Maar ook twee tripmeters, een odometer, de tijd en de buitentemperatuur natuurlijk. En omdat het toch al bijna lente is, laten we die temperatuur prominent in beeld staan.

Die dikke tank doet het ook niet slecht trouwens. Met z’n 18,9 liter inhoud kom je met gemak ruim over de 200 kilometer voordat er een verklikkerlampje begint te seinen en meer dan 250 is ook niet eens zo enorm moeilijk. Als wij het kunnen, moet een ander dat ook makkelijk kunnen halen. Een mooie stijlbreuk voor Harley, die in het verleden ook wel eens van pomp naar pomp heeft moeten rijden (en nog wel enigszins, mocht je je oog hebben laten vallen op een Forty-Eight bijvoorbeeld).

Zal ik een Porsche nemen? Of toch liever een handzaam cabrioletje? Moet 'ie wel matchen met de Landrover, als het effe kan

Conclusie

Natuurlijk is het een poserbike. Natuurlijk is het negentig procent ‘Kijk Mij Nou’ en tien procent ‘Heritage’. De overdaad aan chroom en oversized onderdelen als het superdikke stuur, de voorvork inclusief overkapping, het koplamphuis, de dikke banden en niet te vergeten de kenmerkende wielen, maar so what? Daar is de Fat Boy nou juist voor. Niet voor niks is dit de motor die al sinds z’n eerste ontwerp klaar is voor het witte doek. Over vergezichten en mijmeringen... Laat iemand een Harley tekenen en tien tegen één dat hij de lijnen van een Fat Boy krabbelt. Die ene is dan waarschijnlijk ‘Captain America’ van Easy Rider.

Zeg je midlifecrisis, dan zeg je niet alleen Mazda RX7 maar nog veel harder Fat Boy. Dan zeg je meer poetsen dan rijden, dan zeg je hak-teen schakelen omdat anders je Nubuckleren schoenen slijtplekken krijgen (niet standaard meegeleverd), dan zeg je ‘Nou… mijn papa rijdt ook motor hoor. Toevallig!’… die ene keer per jaar naar de boulevard en vijftien kilometer Distinguished Gentlemans Ride. Maar meer dan ooit geeft de Fat Boy een heel grote middelvinger aan iedereen die daar een probleem mee heeft. Jij rijdt met een Fat Boy, iedereen die daar wat van zegt is gewoon jaloers en terecht. En het rijdt nog goed ook.

Naar buiten die knie! Naar buiten!

114 Cubic Inches, baby! Hasta la vista, baby! Image, baby!

werken voor je geld, poetsen of rijden wordt een echt dilemma, ongevraagde referenties naar een film als je stilstaat 

Technische gegevens