Test: Yamaha TMAX

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Yamaha

Haaien

Zuid-Afrika en haaien gaan hand in hand. In het puntje van het continent ontmoeten Atlantische en Grote oceaan elkaar en dat is natuurlijk de ideale plek voor elk zeedier om je eens flink uit te leven. Haaien horen daar ook bij en het is bekend dat er genoeg activiteit is in de wateren rond de Kaap. Iedereen weet ook dat als je haaien zoekt, je hier moet zijn. Je gaat naar Zuid Afrika en moet toch minstens één keer met haaien gezwommen hebben, toch? Maar daar heb je een beeld bij. Zoiets is stoer, heeft iets avontuurlijks en daar wil je toch wel even moeite voor doen. Een expeditie naar ruwe wateren met een onverstaanbare schipper, Het gaat om de scooter, maar die achtergrond... manmanmanvroeg uit de veren om pas laat weer aan te meren, dat werk. Dan is het wel een kleine deceptie om uiteindelijk, na elf en een half uur vliegen, een rondje langs de kade te wandelen. Daar, tussen eettentjes, souvenirshops, reuzenrad en het obligate treintje over de stoep, staan ze dan: de verkopers. Reclamebord in de loop en een mannetje erbij. Buskaartjes, een kaartje voor datzelfde treintje (die voor het reuzenrad koop je ter plaatse), een helikoptervluchtje boven de baai, retourtjes Robbeneiland… en haaien. Niks stoer, niks avontuur, gewoon aan de lopende band. Een toeristenattractie.

Gelukkig voor ons komen we helemaal niet voor de haaien. Of toch een klein beetje; als je de nieuwe neus van de T-Max met een beetje fantasie bekijkt, zeker in het matte blauw…

Yamaha heeft de T-Max voor 2017 helemaal vernieuwd. En niet een klein beetje, maar gewoon van top tot teen. Tuurlijk vinden we wel het 530cc tweecilinderblok terug, maar zelfs dat is niet geheel ongewijzigd gebleven. Het blok is in z’n geheel iets verder naar voren gekomen in het frame, om zowel het zwaartepunt wat te verleggen als ook ruimte te maken voor de langere swingarm. Er zijn verder wat details gewijzigd omdat die simpelweg nog net even slimmer konden, maar wat we ook zien: ride by wire. Voor het eerst op een automaat heeft Yamaha haar CCTV toegepast, zodat we nu allerlei leuke dingen kunnen doen waarover we straks verder gaan. De complete scooter is een krappe tien kilo lichter geworden en dat is voor een flink deel te danken aan een compleet nieuw diecast aluminium frame.
Nieuw aanzicht van voor en vanuit de zetel, toch het beeld wat je het meest zult zien

Boel knopjes, maar het went. Japanners hebben iets met knopjes

Zadel is gewoon comfortabel. HEt achterlicht is nieuw en voor sommigen echt wennenHet subframe is gemaakt van kunststof, dus behalve lichter is het zwaartepunt ook lager komen te liggen. En dat het ze menens is, blijkt wel uit details als een lichtere poelie achter, een lichtere belt en smallere (!) wielen. Het zijn de details waar het ‘m in zit.

Zoiets als die langere swingarm, dat zeiden ze een paar jaar geleden over de R1 ook. Het effect is hetzelfde: betere wegligging, betere handling. Aan de voorzijde hebben we de upside down voorvork die het vorige model ook al had, inclusief dubbele schijf met radiale vierzuiger klauwen. Over stopkracht dus geen klagen. Gaan we iets hoger, dan komen we aan de achterkant eerst de nieuwe bagageruimte tegen. Die is groter geworden, voor meer boterhammen. En nog ietsje verder wordt het echt interessant: dan komen we in de buurt van het dashboard, de schakelaars en de ruit. Daaronder vinden we nog de koplampen, die nu dus ook LEDs hebben, zoals de meeste nieuwe 2017 modellen. En ook dat scheelt weer gewicht natuurlijk. het dashboard is nieuw en heeft nu een TFT scherm tussen de tellers. Daarin vinden we alle informatie die we nodig hebben, selecteerbaar met knoppen op het stuur. Wat wel opvallend is: zadelverwarming, handvatverwarming en de elektrische ruit worden allemaal bediend met dezelfde kantelschakelaar, nadat je door middel van de modeknop de juiste functie hebt geselecteerd. Dat werkt over het algemeen prima, je zet de kachel toch meestal op een stand naar keuze en kijkt er dan niet meer naar om. Maar als je onderweg met de ruit wilt spelen zul je dus wel even de bediening moeten selecteren. Overigens zijn dit allemaal functies die op de meest luxe DX versie zitten, niet op de andere uitvoeringen.

Drie uitvoeringen

Voor 2017 heeft Yamaha maar liefst drie uitvoeringen neergezet: de kale T-Max, de SX met iets sportievere inborst en D-mode en de DX die waarschijnlijk de meesten wel zullen willen, Knijp me, ik droom...met dus genoemde extra’s en ook cruise control. Want zoals we eerder al noemden, met ride by wire kun je ineens veel meer.

Zoals daar zijn: een (mogelijk) lager verbruik, soepeler acceleratie, tractiecontrole, cruise control en verschillende motormappings. Daar begint de D-mode dus mee; op de SX en DX heb je keuze uit twee standen: T(own) en S(port). Spreekt voor zich: T is ietsje rustiger en S ontketent de furie van alle 48 pk’s die het blok kan uitbraken. Wat we interessanter vinden is de tractiecontrole. Niet dat je daar snel aan denkt bij dergelijke vermogens, maar bij een scooter of eigenlijk elke automaat, inclusief Honda’s DCT, heb je toch een idee van een minder directe connectie tussen je rechterpols en het achterwiel. Bovendien kan dat achterwiel vanuit stilstand ongehinderd (door versnellingen) naar topsnelheid doordraaien, dus dan is tractiecontrole gewoon een leuk idee. Oké, het is maar een tweewieler zoals ik al járen rijd. Maar echt motorrijden gaat niet om wat je rijdt, maar wáár...Niet dat we daar vandaag iets van merken zullen met temperaturen tot ver boven de dertig graden, maar we rijden nou eenmaal niet altijd onder deze omstandigheden. Simpel zat. En cruise control is gewoon relaxed, makkelijk en luxe.

Die luxe komt al vaker terug. Verwarming, verstelbare ruit, cruise control… wordt de T-Max soft? Moah… zo zou ik het niet noemen. Wil je de pure power van een T-Max, dan heb je al genoeg aan de standaardversie. Wil je een andere kleur dan zwart, dan wordt het de SX of DX. De SX heeft zoals gezegd de D-Mode als extra en is verkrijgbaar in het bekende zilver met Yamaha-blauw, maar allemaal hebben ze wat we net al genoemd hebben: minder gewicht, betere verdeling, lichtere aandrijving, tractiecontrole, aluminium frame, langere swingarm, het telt allemaal mee. Misschien een beetje bescheiden, dat matblauw. Maar het staat 'm wel.En wil je dat plús nog wat gevoel in je vingers, dan kom je aan bij de DX die bovendien ook nog eens is voorzien van deels instelbare achtervering. Wat nou, soft?

Komt nog meer bij: gadgets. Neem om te beginnen een extra feature van de DX: een vergrendelbare middenbok. Briljánt idee. Dat niemand daar ooit eerder op gekomen is. Werkt beter dan een stuurslot, dus waarom zou je niet? Gadget twee is de voorbereiding op connectie met het Dainese D-Air systeem. Kun je van vinden wat je wilt, het is bijvoorbeeld wel flink aan de prijs, maar het feit dat Yamaha het mogelijk maakt is lovenswaardig. En dan is er nog de app. In samenwerking met Vodafone (maar het is vrij verkrijgbaar voor zowel Apple als Android, ongeacht je netwerk) ontwikkeld: MyTMaxConnect. Oftewel een app waarmee je het reilen en zeilen van je scooter kunt bijhouden, inclusief een instelbare snelheidswaarschuwing (moesten wij ook even over nadenken) en een perimeterwaarschuwing, mocht de scooter zich zonder jouw toestemming buiten de opgegeven straal bewegen. Op GPS basis uiteraard. En daarnaast kun je nog meer, maar dat kun je eenvoudig bekijken in de store. En reken er maar op dat de app wordt uitgebreid zodra het kan, met bijvoorbeeld pechhulpverlening, ik verzin maar wat.

Feest van herkenning

Voordat we wegrijden steken we eerst even de Keyless sleutel in onze zak. De T-Max is standaard Keyless uitgerust, dus als je een beetje verstrooid van aard bent kun je maar beter je sleutels ver genoeg van de scooter opbergen. Stel je voor dat je onderweg pas ontdekt dat je nog iets thuis Rijd je zomaar ineens rechts! Maar op een afgesloten stuk weg kan dat, gelukkighad laten liggen… geintje natuurlijk, je houdt gewoon alles aan dezelfde sleutelbos, steekt die in je zak en rijdt weg.Hoef je tenminste niet weer je handschoen uit te trekken als je ’s winters eindelijk tochtvrij alles in je mouwen gepropt hebt. Hebben we vandaag geen last van, maar ’t ding in een zak steken is geen probleem. Activeren met een druk op de knop, achterrem inknijpen en starten met een druk op een andere knop en we kunnen… voor het eerst het Afrikaanse verkeer in. Wat al eerder was opgevallen is hoezeer het hier op Australië lijkt te lijken. Rijden ook links, rekenen ook gewoon in kilometers, zelfs de kleuren van borden en belijning komt overeen. Kan ook wel kloppen, want in beide gevallen hebben we het over voormalige koloniën van Groot-Brittannië (ja, na de Nederlanders) en delen van het Gemenebest. Dus in het stadsverkeer is het een feest van herkenning als bijna alle winkelgevels dezelfde namen voeren. Dat links rijden is wel effe wennen, maar we rijden zoals altijd in kolonne achter een voorrijder en dat komt best goed uit. Af en toe vergist een collega zich als we bij een kruispunt links- of rechtsaf slaan, de bekende valkuil, maar dat is opgelost nog voordat iemand op de andere weghelft komt. En de Max? Die laat zich gedwee sturen en trekt zich van de onkunde van z’n berijder niks aan. Typisch Max, die zich als stadsscooter dus ook prima laat sturen. Omdat ‘ie er toch voor gemaakt is zetten we de D-Mode in standje T en tuffen olijk verder. Gaat prima, maar heel eerlijk gezegd gaat dat in standje S ook. En verder is het gewoon gasgeven en remmen, afslaan waar aangegeven en gewoon doorrijden. Het wordt pas echt leuk als we de stad uit kunnen.

Dat gebeurt dan ook snel, nadat we nog even een fotosessie op een afgesloten stuk snelweg afwerken. Dan is het met gezwinde spoed richting vrijheid en met gezwinde spoed bedoelen we ook gezwinde spoed, want jongens, wat zit er een gang in dat ding. Niks minder dan de oude en dat was al een rappe, en met het gewichtsvoordeel moet deze nog net even vlotter zijn.
Vanuit de cockpit is er genoeg bergruimte voor mobieltje en pakje Sultana. Een druk op de knop 

is genoeg om te ontgrendelen. Het nieuwe linksysteem in al z'n glorie. Instelbaar volgens de 

wetenschappers. Lichtere belt en poelie schelen weer draaiende massa. Net als de wielen. Geen idee eigenlijk, we rijden allemaal op hetzelfde materiaal en dan is de referentie een beetje weg. Niet dat het uitmaakt, de snelheidsmeter zegt genoeg. En eenmaal nog een stukje verder langs de fenomenale kust wordt het ook tijd de stuureigenschappen aan de tand te voelen. Klein probleempje echter: het landschap biedt zo’n fenomenaal aanzicht dat de aandacht voor de scooter een beetje in het niet valt bij het pittoreske geweld wat we voorgeschoteld krijgen. Nog zoiets: net als je denkt dat je weet waar je staat ten opzichte van strand en zeewater, rij je een heuvelrug over en sta je keurig opnieuw oog in oog met een oceaan. Grillig kustlijntje hier, maar wel eentje van adembenemende schoonheid. Die vergezichten slingeren we ons kinderlijk eenvoudig doorheen op de T-Max. Het zit goed, de ruit is een welkome extra om precies tussen rijwind en turbulentie te kunnen zetten (helemaal omhoog zit je goed uit de wind, maar zul je wel dóór de ruit moeten kijken en is het gebulder vanzelfsprekend harder dan helemaal omlaag), kortom, het is weer honderd procent T-Max, want zo herinneren we ons de laatste. Op de toevoegingen na dan, maar qua zitten en rijden absoluut. En sturen ook: hoewel we echt ons best doen is het niet gelukt ook maar iets aan de grond te rijden, iets wat we lang geleden ook al gemerkt hadden. Nadere inspectie leert dat collega’s eerder wel succesvol zijn geweest en het opnieuw de middenbok is die als eerste het asfalt raakt. Niet direct een probleem, je bent al een grote jongen als je het haalt. In de praktijk is de bediening ook wel oké, op een paar knopjes na waarbij je je 't is een flinke jongen, maar dan kun je er ook flink mee sturenafvraagt of het wel zo intuïtief is als bij anderen. Maar er zit wel merkbaar een gedachte achter en ach, niet iedereen heeft dezelfde mening. De multifunctionele knop is inderdaad het best op de ‘ruit’-stand te zetten, die gebruik je al rijdend nog het meest.

Enige wat wel gefronste wenkbrauwen bij de bijgeleverde Japanners opwekt is een klein beetje gepuzzel met de Keyless beveiliging: eenmaal buiten de activatiecirkel is de scooter ook niet zomaar uit te schakelen als deze nog aan zou staan. Met de zender in de hand dan weer wel, daar zit een extra aan-uit knopje op. En inderdaad is afsluiten gewoon een extra druk op de knop. En de handschoenenvakjes worden dan eveneens afgesloten, dus je zou desnoods je mobieltje er in kunnen laten en onbezorgd een drankje kunnen doen.

Conclusie

Anyway, wat vinden we van de T-Max? Wat gaat ‘ie doen? Voor wie er in de markt is, is het zeker een verbetering. Zou je je oude Max direct inruilen op een nieuwe? Kun je best doen, maar weet dan wel dat hoewel je er een verbetering aan hebt (zonder twijfel), dat je tegelijkertijd ook in een warm bad terechtkomt. Je zit onmiskenbaar op een T-Max, Daar achter zijn ze aan het surfen... ik wil ook!!het verschil in gewicht en rijeigenschappen zul je beter merken dan wij, maar wij rijden dan ook niet dagelijks op een T-Max. Moesten we maar eens doen, een oude en een nieuwe naast elkaar zetten. Los daarvan rijdt ’t gewoon goed en dat is het belangrijkst. En dan komen daar nog de nieuwe features bij die je als doorgewinterd forens maar wat graag zou willen hebben. Warme handen, warme billen en minder sneeuw op je vizier, wie wil dat nou niet? En tegelijkertijd ook minder zorgen, dankzij tractiecontrole en cruise control, met name in combinatie met traject control. Een groter contrast met onze testomstandigheden is haast niet denkbaar, maar het toont maar weer aan hoe breed het ding inzetbaar is. En ach, het scheelt ook maar bijna de halve wereld. We hebben hier in Scheveningen ook een treintje, maar geen haaien. En daar missen we maar weinig aan.

 Comfort, ride by wire voordelen, extra's, middenbok is echt slim

Je wil al snel nog meer vermogen, keyless systeem moeten we nog dieper in duiken, pittig prijskaartje

Technische gegevens