Test: Yamaha MT-10 SP

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Yamaha

Lekker smullen

Waaraan merk je het meest dat je in het buitenland bent? Wat is dat ene ding dat samenvat dat je nu toch echt ver van huis bent? De taal? Al kort over de grens kun je Duits en Frans spreken, ietsje verder Spaans en Italiaans, Engels kan overal. De welvaart? Moeilijk onderwerp, maar vooruit. Spanje kent een leegloop van de dorpen doordat alle jongeren naar de grote stad gaan, dus wat achterblijft zijn de Het is dat je er een halve dag voor in 't vliegtuig moet zitten, maar anders...ouderen die hun leven lang niet anders gedaan hebben dan wonen en werken vlak rond hun huis of dorp. Dat is inderdaad wel anders, maar niet meer dan een opwarmertje. Het zijn de dieren die het ‘m doen. Zijn de zwerfdieren op ons continent nog veelal kat, hond of boerderijdieren, pas als je belaagd wordt door inheemse diersoorten die je alleen kent vanuit de dierentuin, dan weet je dat het menens is. Vanuit ons perspectief als motorrijdende bezoeker kunnen we zelfs haaien nog een soort negeren… maar als we moeten stoppen voor een overstekende bavianenfamilie… dat is wel effe wat anders.

We zijn inderdaad nog steeds in Zuid-Afrika, want ons werk is nog niet af. Na de T-Max staat ons een nog langere rit te wachten op de motor waar we stiekem nog veel harder naar uitkeken: de MT-10 SP. En eerlijk: was het een MT-10 geweest met alleen een ander kleurtje dan waren we ook enthousiast geweest. Want hoewel het nog maar een jaar geleden is dat de standaardversie werd geïntroduceerd, heeft de MT direct onze harten gestolen met dat waanzinnige blok. Zoals we toen al zeiden: dát blok, met iets minder vermogen maar meer koppel, in een motor met kortere gearing en rechtere zithouding, dat is een geschenk uit de hemel. Al zou het alleen het geluid zijn wat je op het verkeerde been zet was het ook al prima geweest, maar dat is het niet. Het geluid, het blokkarakter, de rijsensatie.. het enige wat je wilt is keer op keer opnieuw die acceleratie vanuit het middengebied ondergaan en dat is precies wat we vandaag voor bijna driehonderd kilometer kunnen doen.

Wat een fantastisch land. Daar wordt die MT-10 SP zeker niet slechter van

Maar dat is natuurlijk niet alles. Want dit is helemaal geen gewone MT-10…. Dit is de MT-10 SP. En als we een klein beetje weten waar die letters voor staan, kunnen we ook alvast smullen van het vooruitzicht. Ook dat Yamaha heel zuinig is met het gebruik van de typering SP, dus dat belooft ook wat. Een MT-10 plús, dat kan alleen maar goed zijn. En dat is het dan ook al snel. Natuurlijk kun je het ook heel neerbuigend bekijken als ‘
ET meets Johnny No.5. Het full colour TFT scherm laat weinig te wensen over 

Het blijft wennen, die schakelaars

Het belangrijkste verschil met de standaard fiets: elektronisch geregelde vering uit Zweden alleen maar een MT-10 met betere vering’, maar het is niet alleen dat… het is de manier waarop ze het gedaan hebben. En daarvoor is speciaal uit Frankrijk een specialist van Öhlins overgekomen om het fijne van de zaak te vertellen. Tja, kan hij ook niks aan doen dat ’t een Fransman is, bovendien is hij niet onaardig. Enfin, als je nog iets te wensen zou hebben met de standaard MT, dan is dat precies wat ze nu gedaan hebben.

En we kunnen wat verwachten ook natuurlijk. Met de R1 en R1M al diepgeworteld in het modellengamma is het bijna een inkoppertje om een greep te doen van de plank waar de vering van de R1M ligt en die op de MT te zetten. Maar dat zou te makkelijk zijn en dus is datgene wat hier op zit wel speciaal afgesteld voor de motor. Komt nog een heel klein detail bij: de MT heeft geen IMU, dus er zijn wel degelijk zaken die anders moeten. Maar wat heeft ‘ie dan wél? Laten we het daar eens over hebben. Terloops heeft Yamaha overigens ook een quickshifter gemonteerd, maar die krijgt de standaardversie ook.

Semi-actief

Wat het nou zo speciaal maakt, is de semi-actieve vering van Öhlins. Daarnaast komt er een full colour TFT dashboard bij, maar dat is zo met elkaar verweven dat je het al bijna niet meer als apart onderdeel kunt noemen. Het display is je interface waarop je alle functies kunt aflezen en instellen en dat zijn er nogal wat. Heb je bij de standaardfiets simpelweg keuze tussen tractiecontrole in drie standen en motormapping in drie standen, dat zijn er op de SP ietsje meer. Om te beginnen kun je kiezen  uit vier programma’s. "Let op," zeggen ze dan. "D'r kunnen bavianen oversteken." Dat is het makkelijke deel, want binnen die programma’s (A, B, C of D) kun je kiezen uit drie rijmodi, drie tractiecontrole standen en vijf veringskarakteristieken, die je ook nog eens elk afzonderlijk kunt instellen. En bovendien kun je onderweg nog voldoende tweaken ook.

Maar het lijkt ingewikkelder dan het is. Of althans: je kunt het ingewikkeld maken, maar het hoeft niet. De vier programmakeuzes betekenen gewoon dat je vier keer een voorkeuze kunt maken en dus min of meer op elk moment de keus hebt uit vier settingen voor verschillende omstandigheden. Zo kun je dus bijvoorbeeld een map reserveren voor rukweer, als je het liefst een softe gasrespons hebt, veel tractiecontrole en een soepel veergedrag. Dan kies je vervolgens een circuitsetting met full power, minimale of zelfs geen tractiecontrole en de vering precies zo ingesteld zoals jij het hebben wilt. Kan. Desnoods neem je er nog een stuntmapping bij, met niet te agressieve motormapping, geen tractiecontrole en passende vering en dan nog heb je
Geluid creëren we tegenwoordig vooral door de luchtinlaat te tweaken. Hoewel de standaard demper ook best aardig klinkt

Wat een blok, wat een blok...

Voor wie ook wil zien dat 't écht een SP is er eentje over om gewoon mee over de weg te knallen. Bijvoorbeeld, want je kunt ook gewoon vier mappen instellen voor vier verschillende circuitomstandigheden. Kan ook.  En wat je ook doet, je kunt per map altijd nog kiezen tussen motormapping, tractiecontrole setting en veringskarakter. Hoezo keus genoeg? Droge tekst oké, maar het is een fiets van uitersten… en dus weerspiegelt de tekst dat.

En dan kunnen we nog verder, want die vijf vering presets kunnen ook nog eens tot in detail gefinetuned worden. Dit dan wel enkel bij stilstand, want het is nogal een gepriegel, maar het kan wel en hoe: de voorkeuzes zijn A1, A2 en M1, M2 en M3, wat staat voor twee automatische settingen en drie manuele. Gaan we op de eerste twee in: dat zijn de semi-actieve settingen zoals we die ook kennen van andere merken. Dan hebben we het over reagerende vering die dus op de situatie inspeelt. Maar als extraatje heeft Yamaha, of Öhlins, je de mogelijkheid gegeven ook deze nog af te stellen als je dat zou willen. Meer of minder demping, ingaand en uitgaand afzonderlijk. Omdat het toch nog automatische settingen zijn kun je er niet zo extreem ver mee gaan als in de manuele modus, maar het kán wel. De twee verschillen standaard in hardheid, waarbij A2 iets softer en vergevingsgezinder is als A1. Daarnaast zijn de M-standen dus drie volledig instelbare settingen waar je alles zelf mee kunt. Ze bedoelen zeker dangerous, zag net nog een bord 'all animals are dangerous'Deze zijn standaard redelijk ver uiteen geprogrammeerd, maar alles kan, op de klik nauwkeurig. Precies zoals je bij klassieke vering ook doet dus, maar dan zonder gereedschap. En dát is het grote geheim van de SP.

Duizelt het al? Geeft niks. Vergeleken hierbij is het een opluchting om weer op een standaard MT terecht te komen en lijkt die haast kinderlijk eenvoudig. Maar goed, daar gaat het niet om. Nu rijden we SP. En dat gaat prima.. ook zonder ergens aan te komen rijdt het natuurlijk gewoon dik in orde. De vering is van een iets hoger niveau dan het standaardspul en dat rijdt nou eenmaal gewoon helemaal dik in orde. En dan is er nog meer nieuw aan de motor. Terwijl we ons een weg banen vanuit het centrum van Kaapstad richting de open velden spelen we meer met de quickshifter en cruise control dan dat we ons druk maken over de veringsinstellingen. Jawel, cruise control! Die voor dit jaar ook nog eens is verhuisd naar de linkerkant en dús veel beter te bedienen is. We rijden op de snelweg, dus dat boeit ook nog helemaal niet, dat komt later wel. Intussen maken we nog weer wat meer kennis met het lokale verkeer. Als er al regels gelden hier, dan gaan die voor motorrijders een stuk minder op. En andere weggebruikers trekken zich ook niet echt veel aan van links of rechts inhalen. Zelfs als we met een mooi tempo boven de aangegeven maximumsnelheid een politieauto passeren, kijkt geen van de inzittenden op of om. Maar goed, 't is wel weer eens wat anders dan de kat van de burenMoet je hier thuis eens proberen. Wel een aparte gewaarwording dat we opnieuw moeten wennen aan links rijden. Zeker in combinatie met de laagstaande zon – en dan merk je eindelijk dat je op de andere kant van de aardbol rijdt, het licht klopt gewoon niet – duurt het langer om in het ritme te komen dan normaal. Heel apart.

Nog aparter wordt het als we na een paar bochten –om er in te komen- toch ineens van het gas moeten. De waarschuwingsborden staan overal: ‘let op, wilde dieren, niet aanraken en pas op je spullen’, maar om ze dan toch een keer in het wild tegen te komen, daar waren we toch niet helemaal op voorbereid. Zo tof! Waarschijnlijk zullen Afrikanen sommige dingen die wij heel normaal vinden ook niet snappen, maar vooralsnog staan ze vóór. Bedoel: bavianen! Echte!

Toveren met vering

Naarmate we verder reizen en opnieuw van de ene in de andere verbazing vallen wordt het toch eens tijd wat te gaan uitproberen. Om te beginnen de powermodes, die zoals bekend in drie standen worden ingesteld waarbij de middelste de meest ‘normale’ is. 1 Is sportief, 3 is soepel, bijna soft. Werkt direct prima en opnieuw blijft onze voorkeur bij stand twee hangen. Wel directe respons, geen bijten. Denk dat ik hier best wel zou kunnen wennenHetzelfde geldt voor de tractiecontrole: 3 is de regenstand, 1 de meest sportieve en dan kan het ook nog eens uit. Nergens voor nodig, want inmiddels staat de tractiecontrole veel meer dan genoeg wheelies toe om je nergens druk om te hoeven maken. Verder is het zomer en heet hier, dus na wat proberen gaat de knop naar standje 1 en laten we het zo.

Maar dan komen we in Harry Potter land en gaan we toveren met de vering. Laten we vooropstellen dat we dit graag (en liefst snel) nog eens opnieuw doen, de keuze is gewoon té groot. Speciaal voor de test had de Öhlins specialist de manuele settingen redelijk wijd uiteen geprogrammeerd zodat we het verschil goed op kunnen merken. Daar heeft hij een punt mee gehad, want het is inderdaad alsof je met een druk op de knop een pitstop hebt gemaakt, je vering-tech flink met schroevendraaiers en inbussleutels in de weer is geweest en je weer de baan op bent. Nogal een verschil… daar zien we de voordelen wel van. En het zijn allemaal vaste waarden, dus dat is één op één vergelijkbaar met een conventioneel instelbare vork/schokbreker. De semi automatische settingen zijn waar het echt om gaat. Na BMW, Aprilia, Ducati en KTM is het nu aan Yamaha om hiermee in de schijnwerpers te treden en dat doen ze met verve. Sterker nog, op het asfalt dat Zuid-Afrika ons voorschotelt kiezen we nagenoeg allemaal voor de A2-setting, wat op papier toch echt de sófte stand is. Is die in de praktijk dan ook soft? Nee, het is juist precies goed. Stand A1, de sportieve variant, reageert net even wat scherper en laat je dat ook net even wat beter voelen. Het verschil tussen een mooi sportieve wegligging en ‘standje plankhard’.
De stoppers zijn hetzelfde als de standaard MT-10, maar toch voelt 't anders. Anno 2017 standaard: de quickshifter

Vroeger zag je zoiets alleen in Italië. Het kontje blijft wel vrij basic Maar wel nog steeds met toegevoegde bonus van het snel reageren op de omstandigheden. Het is lastig omschrijven, maar een stuk makkelijker om te vergelijken met andere semi-actieve systemen en dan heeft Yamaha toch echt wel wat goeds in handen.

Terwijl we ons blijven verbazen over de vergezichten –het is nogal een groot land- telkens als we weer over een heuvelrug komen en ons in het volgende schilderij storten, ligt het tempo hoog. Flink hoog. Toch maakt het nauwelijks uit, want het kleine schermpje is genoeg om de wind op een aangename manier van de helm te leiden. En elke keer opnieuw is het een genot om de crossplane viercilinder te horen janken. Het moet harder, want wat heb je aan een motor die het best klinkt en voelt bij volle acceleratie als je er mee op een vast tempo blijft rijden? Bovendien smeekt de quickshifter er ook om gebruikt te worden. De baas eens voorstellen om Motorfreaks.za te beginnenBij terugschakelen krijgen we hulp van de slip/assist koppeling die het werk nog even wat eenvoudiger maakt. En niet te vergeten de remmen: was dat op de standaardfiets nog een klein puntje van kritiek, hoewel ze volgens de Japanners exact hetzelfde zijn, lijken ze nu al een stuk beter hun werk te doen. Merkbaar, want er zijn ook standaard MT’s aanwezig en we kunnen direct vergelijken. Dus wat ze gedaan hebben hebben ze gedaan, maar het werkt wél. Zelfs al zou het honderd procent op rekening van Öhlins komen, dan nog is het oké, want het werkt. En dat krijg je er dus zelfs zomaar voor niks bij. Enfin… denken we nu nog steeds dat de MT-10 SP ‘gewoon een MT met dure spulletjes’ is?

Conclusie

Oftewel: vinden we de MT-10SP een goed idee? Is het z’n meerprijs waard? Als je het aan ons vraagt absoluut. De verwende sportieve naked rijder, inclusief MT-10rijder, heeft nu een optie om naar te upgraden er bij gekregen. Dat is al leuk genoeg, maar de manier waarop is waar het echt om gaat. Natuurlijk is het veel geld bovenop een toch al niet goedkope motor, maar het is welbesteed. Natuurlijk kun je met een standaard MT ook bijzonder goed je rondjes rijden, daar hebben we zelf nog recent ervaring mee, maar het pluspakket van de SP is echt dubbel en dwars z’n geld waard. Als je het hebt en er iets mee kunt, dan moet je het zeker eens van dichtbij bekijken. Gaan wij ook doen, liefst zo snel mogelijk. 

 Upgrades zijn het waard, remmen krijg je cadeau, eindeloze mogelijkheden

wordt natuurlijk wel duurder, standaard is ineens supereenvoudig, studeren maar!

Technische gegevens