Test: Harley-Davidson Street Rod

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Harley-Davidson

Ja, graag

De uitnodiging had niet specifieker – en verleidelijker kunnen zijn. “Je bent uitgenodigd om in Marbella, Spanje, de nieuwe Harley-Davidson Street Rod te zien, rijden en begrijpen. Je zult het nieuwe model een hele dag in en buiten de stad kunnen rijden, inclusief twee routes die te boek staan als een van de meest opwindende en veeleisende motorroutes in Europa. Je zult gaan rijden over de bochtige Was ze tien jaar geleden écht niet goed afgegaan, een Harley in RondaA366 achtbaan via El Burgo naar het historische plaatsje Ronda, gelegen in de bergen boven Marbella. Je zult daarna over de legendarische A397 – een bochtige, uitdagende weg doordrenkt met auto- en motorgeschiedenis, weer afdalen naar Marbella.” Ja, graag!

Maar wacht effe – jullie nodigen mij uit om een HARLEY te rijden op die fabuleuze race-wegen waar ik het genoegen heb gehad om de performance en vooral de handling van opeenvolgende Ducati, Triumph, KTM, BMW en Yamaha motoren door de jaren heen te mogen testen – en daarbij meermaals met de voetsteunen al schrapend “Alan was here” in het asfalt gekerfd. Dus, wat is deze nieuwe Street Rod dan – een Harley die stuurt? En, excuseer mijn ongelovigheid – eentje die maar € 9.900 kost en in India in Harley’s Haryana fabriek wordt geproduceerd voor alle klanten wereldwijd buiten Canada en de Verenigde Staten zelf, voor wie de Street Rod in Harley’s fabriek in Kansas wordt geproduceerd. De 2009 XR1200 even buiten beschouwing latend, die geen lang leven beschoren was, is de laatste Harley die écht stuurde de straatversie van de VR1000 Superbike in 1994 geweest, de snelste straatlegale made in America productiefiets die voor het luttele bedrag van $49.490 de jouwe kon zijn als je beloofde er in de Verenigde Staten mee op straat te rijden. Polen kon echter wel – daar had Harley-Davidson de motor destijds namelijk als straatfiets gehomologeerd om vervolgens internationaal mee te kunnen racen. Maar nu staat hier iets voor een tiende van die prijs als we de inflatie meerekenen, die handling beloofd als een echte stuurfiets. Kom maar op!

Dat we dat nog mee mogen maken, een Harley die stuurt

Dat was toen en dit is nu – en ja, Harley-Davidson Europe had inderdaad genoeg vertrouwen in de nieuwe Street Rod om mij en m’n Europese collega’s uit te nodigen om de wegen rond Ronda onveilig te maken. Dat in schril contrast met Harley’s hoofdkantoor, dat de presentatie voor de US zelf in Florida had georganiseerd, waar alles buiten rechts- of linksaf buitenaards territorium is. Vooruit, het was wel Bike Week in
Klein windscherm om de vliegen uit je gezicht te houden. Teller is lekker basic

Zo simpel kan het dus zijn

Joekel van inlaat en einddemper, en dat zit best wel in de weg als je groter dan 1.80 mtr bent

Buiten dat loopt het blok wel ontzettend mooiDaytona – maar dan nog, heren, jullie hadden meer vertrouwen moeten hebben in wat jullie R&D jongens hadden bedacht. Hun opdracht mag dan zijn geweest een urban streetfighter te ontwikkelen die een jonge generatie in contact met Harley te brengen, maar het eindresultaat is veel meer dan dat en verdient het om hard te worden gereden. Net als al die Ducati Monsters die je doordeweeks door de straten van San Francisco ziet rijden het niet verboden is om in ’t weekend bochten te pikken in de Skyline Boulevard – wat iedereen die op zondag een bezoek brengt aan Alice’s restaurant zal beamen. De nieuwe Street Rod is dus zoveel meer dan puur een transportmiddel, hoe effectief hij dat ook zal kunnen doen.

Een 220 kilometer lange route over de meest veeleisende tweewieler wegen van Europa onderstreepte inderdaad het brede inzetgebied van Harley’s nieuwe Street Rod pakket, waarmee de Amerikanen een serieuze concurrent in huis hebben voor de Triumph Street Twin, Yamaha MT-07 en vooral de Ducati Monster 797 en z’n Scrambler familieleden – maar dan een met een echter Amerikaanse persoonlijkheid, geleverd voor een super-competitieve prijs. “We proberen klanten te bereiken die we eerder niet konden bereiken, klanten die misschien welwillend tegenover Harley staan, maar nog niets in de line-up hadden ontdekt dat ze aansprak,” zegt Jeff Strunk, H-D’s Motorcycle Product Planning Manager. “Het is in eerste instantie een jonger publiek dat in de stad leeft en op zoek is naar een motor om op een meer opwindende manier te rijden.”

Wereldmotor

Harley’s wens om van de Street Rod een wereldmotor te maken voor een betaalbare prijs heeft er onvermijdelijk toe geleid dat dit Milwaukee Monster van de 3 jaar geleden geïntroduceerde Street 750 is afgeleid, die samen met z’n Street 500 zusje sinds z’n lancering een globaal succes is geweest, Gaat nog best van z'n plek, ondanks 'maar' 68 pkondanks de eerste schoonheidsfoutjes die bij aanvang van de eerste productie in Haryana waren opgelost. Ter illustratie: het Street duo bracht Harley in Australië het afgelopen jaar op de eerste plaats wat verkoopcijfers betreft, met 10.282 Harley’s verkocht tegen 9.651 Honda’s en de Street 500 het bestverkochte model. De line-up uitbreiden met de Street Rod is een slimme zet geweest – zelfs als de upgrades van het platform veel meer met zich meebrengt dan een kleine make-over.

Het Euro4 vloeistofgekoelde 749 cc V-Twin Revolution X motorblok met zwaar overvierkante 85 x 66 mm boring x slag verhouding, met enkele kettingaangedreven bovenliggende nokkenas die 4 kleppen per cilinder via mechanische lifters en tuimelaars bedient, is door Harley flink onderhanden genomen en levert nu 68 pk bij 8.750 toeren en een koppel van 65 Nm bij 4.000 toeren per minuut, ofwel 20% meer topvermogen en 10% meer koppel over het hele toerengebied. Om de performance van het motorblok te onderstrepen is het de moeite waard om te vermelden dat het blok ook de XG750R aandrijft waarmee het Harley-Davidson fabrieksteam met drievoudig AMA kampioen Kenny Coolbeth Jr., tweevoudig Grand National kampioen Jake Johnson en Brandon Robinson deelneemt aan het 2017 AMA Flat Track kampioenschap. Hoeveel vermogen het blok levert in racetrim houdt Harley voor zich, maar het wordt gezegd dat om in het AMA voorin te kunnen rijden je rond de 95-100 pk aan het achterwiel nodig hebt. Dat geeft je een idee van het potentieel van het Street Rod motorblok.

Die verbeterde performance van de Street Rod ten opzichte van de Street 750 is bereikt door nokkenassen met meer lift en nieuwe zuigers die de compressieverhouding op 12,0:1 hebben gezet. De grotere airbox voert nu lucht aan via een 42 mm twin-choke Mikuni gasklephuis (tegen een 38 mm single-choke op de Street) en vervolgens via een een inlaatspruitstuk met gescheiden kanalen een verbeterde kanalen de lucht
Design op z'n Amerikaans

Geen eenvinger rem, maar met vijf remt 't best goed, ook de vering is prima op z'n taken voorbereid

Kijk eens naar die spaken, als dat geen oog voor detail is... de zit is trouwens prima voor elkaar naar de verbrandingskamer brengt, terwijl de uitlaatgassen via ongewijzigde uitlaatbochten met kortere dempers met meer volume worden uitgeademd. Onder elke gasklep is een enkele injector aangebracht in het twin-choke gasklephuis en de toerenbegrenzer is met 1.000 toeren verhoogd naar nu 9.000 toeren per minuut, terwijl de overbrengingsverhouding van de zesversnellingsbak in combinatie met de kabelbediende oliebad koppeling ongewijzigd is gebleven.

Het zogenaamde High Output Revolution X motorblok is gemonteerd in een MIG-gelast stalen dubbel wiegframe met een rechthoekprofiel ruggengraad, het scharnierpunt van de achterbrug en het kortere subframe zijn gestanst uit mild staal.  Hoewel in grote lijnen hetzelfde als de Street heeft het chassis nu een heel andere geometrie, met een beduidend steilere balhoofdhoek van nu 27° ten opzichte van de 32° van de Street voor de niet instelbare zwart geanodiseerde 43 mm upside-down voorvork met 132 mm veerweg, die door Endurance is geproduceerd – hoewel de mensen van Harley in Spanje daar niet zeker van waren. Mocht dit zo zijn, dan hebben de Amerikanen een slimme keuze gemaakt, Endurance is namelijk de Indiase leverancier die een spoedcursus vering heeft gekregen van KTM’s dochteronderneming WP en sinds 2011 alle vering levert voor de bij Bajaj in India geproduceerde KTM modellen.

Ook de naloop van de voorvork is van 107 mm naar 99 mm teruggebracht, om de fiets wat wendbaarder te maken en ook de wielbasis is ietwat verkleind van 1.530 mm naar nu 1.510 mm, hoewel dat nog steeds niet sportief te noemen is. Ondanks de kortere wielbasis heeft Harley de achterbrug wel verlengd om meer tractie te genereren en het gewicht meer naar voren te verplaatsen, hoewel met en gewichtsverdeling van 48/52 Denk dat Harley d'r best veel van gaat slijten, alleen dat prijskaartje al...er nog steeds iets meer gewicht op het achterwiel rust. Het achterwiel wordt door middel van twee in veervoorspanning instelbare shocks met piggyback reservoir en 117 mm veerweg (tegen 90 mm bij de Street) afgeveerd. Harley geeft de Street Rod op voor een drooggewicht van 229 kilo, ofwel 238 kilo afgetankt met 13,2 liter tankinhoud.

Speciaal ontwikkelde Michelin Scorcher 21 radiaalbanden – voorzien van de naam Harley-Davidson op de wangen, een primeur voor zover ik mij kan herinneren – zijn speciaal voor de Street Rod ontworpen, met een 120/70 R17V voor en 160/60 R17V achter die de 15” exemplaren van de Street 750 vervangen. Hierdoor is de grondspeling flink vergroot van 28,5° naar nu 37,3° aan de uitlaatkant en zelfs 40,2° aan de linkerkant. Het 3,5 inch brede aluminium voorwiel heeft nu twee 300 mm remschijven waar de Street maar van een enkele schijf was voorzien, met een tweezuiger Brembo remklauw. Uiteraard is de Street Rod standaard met ABS uitgerust.

Ten opzichte van de Street is het zadel bij deze Street Rod exact 104 mm hoger geplaatst naar nu 765 mm, met uitzondering van de quartz hallogeen koplamp is alle verlichting van de fiets LED. Het instrumentarium bestaat uit een enkele 3,5” ronde klok met analoge snelheidsmeter en een klein discreet digitaal display waar door informatie als odo- en (dubbele) tripmeter, tijd en een combinatie van versnelling en toerental kan worden geswitcht.

Beetje vreemd, maar wel lekker

In eerste instantie voelde de agressieve zithouding van de Street Rod in Marbella een beetje vreemd en ondanks dat het gedurende de dag wel wende is het zeker voor grote motorrijders niet ideaal. Door het vlakke brede stuur hang je redelijk ver naar voren in Monster-stijl, gebogen over de tank die van de Street is overgenomen maar 13 mm hoger en verder naar voren is geplaatst. Vergeleken met de Street is de 765 mm hoge zit beduidend hoger, daarnaast zijn de voetsteunen 75 mm naar achter geplaatst en ook hoger gezet. Alleen al om deze weg zou je hier willen wonenVoor mij met m’n lengte van 1.80 mtr ging het nog net, maar voor grotere motorrijders zal het nog allesbehalve comfortabel zijn. Mijn linkervoet ging nog, maar ik had vooral ‘issues’ met m’n rechtervoet, zoals ze dat dan zo mooi zeggen. Kort gezegd komt het erop neer dat om grondspeling te garanderen de forse einddemper hoger is gezet en de voetsteun daar direct boven is geparkeerd, met een vreemd ogende afdekkap boven de demper gemonteerd. Hierdoor was het lastig om mijn voet op het rechterpedaal te zetten en daarbij de achterrem te bedienen, daarnaast maakte het stijlvolle tussen de cilinders geplaatste inlaatspruitstuk dat eruit ziet alsof het een gadget op een Ponoma Raceway dragracing funny-car is geweest niet bepaald vrienden met m’n knie.

Om die reden maakte ik alleen gebruik van de voorrem, wat de Street Rod niet te kort deed aangezien deze in elk opzicht z’n werk uitstekend deed. Ondanks het niet bepaald lichte drooggewicht van 229 kilo wisten de Brembo’s de Street Rod elke keer weer briljant af te remmen, of het nu een panieksituatie was zoals wanneer een afgeragd bedrijfsbusje je vlak voor je neus op een kruising afsnijdt, of wanneer je lichtjes wil bijremmen om op de bochtige wegen zoveel mogelijk momentum te houden. Het is echter geen eenvinger-rem, het is alsof het hendel een servo-effect heeft, wat inhoudt dat je bewust met volle hand moet remmen en gedurende de tweede helft van het knijpen een serieuze vertraging te realiseren. Doe het op die manier en de remmen doen ’t goed en kunnen dan ook nog eens mooi worden gedoseerd. De aan het uiteinde van het stuur gemonteerde spiegels zijn efficiënt en zitten niet in de weg, Jammer alleen dat d'r zomers zoveel Britten hier zitten..bovendien kun je ze op twee manieren monteren (omhoog of omlaag). Dankzij een gepatenteerd ontwerp kunnen ze worden ingeklapt zonder daarbij in je handen in de weg te zitten.

Net zo indrukwekkend als de remmen is ook het High Output Revolution X motorblok dat, ondanks z’n ietwat gedempte uitlaatroffel, fris en vrolijk reageert met een volledig lineaire en erg soepele vermogensafgfite – er is over het hele toerengebied geen sprake van overdreven trillingen, zelfs niet wanneer je in de buurt van de toerenbegrenzer bij 9.000 toeren komt. Hoewel het blok alles behalve een traditionele Harley rockbottom killer is kan in zesde versnelling vanaf 2.000 toeren het gas al vol worden opengezet, waarna de Street Rod zonder zich eenmaal te verslikken er in een ruk tot de begrenzer vandoor gaat.
Grondspeling is wel een serieuze issue

Zal best hard gaan straks met de verkoop hiervan, dagje sturen en je bent doorBij 4.000 toeren voel je dat het blok ietwat krachtiger wordt, waardoor je genegen bent om de goed schakelende versnellingsbak vol te gebruiken om in die zone tot pak ‘mbeet 7.000 toeren te zitten. Het enige wat de Street Rod opbrak was de hevige gasrespons in de eerste drie versnellingen, iets waar Ducati’s Scrambler de eerste twee jaar ook door werd geplaagd. Na hard richting te apex in te hebben geremd voor een tweede versnellingsbocht loop je dus de kans om bij het openen van het gas die apex alsnog te missen doordat de initiële respons te bruusk is. En dat is jammer. Ook in het drukke stadse verkeer speelt de gasrespons de Street Rod soms op. Waarschijnlijk dat het een mapping issue is, hopelijk krijgt Harley dit snel onder de knie. Buiten dat is het een mooi staaltje vakmanschap en zal het zeker een platform worden waar Harley in de toekomst meer mee gaat doen.

De zithouding daargelaten was de Street Rod een perfecte partner om de bochtige wegen rond Ronda mee te nemen. Het soepele vermogen als je eenmaal aan het rijden bent en de vlakke koppelkromme vertaalt zich naar een motor die je intuïtief kunt rijden, en dankzij de sportievere geometrie is de motor gemakkelijk van richting te veranderen in een opeenvolging van bochten. Yep – dit is een Harley die stuurt. Wel moet je voor snelle bochten even twee versnellingen terugtrappen om te voorkomen dat de motor doorrolt en ‘ie in de bocht rechtdoor wil gaan. Niet echt een groot probleem, maar wel iets om rekening mee te houden. Trouwens, nu we ’t toch over de voorkant hebben, ik was erg onder deindruk van de feedback die ik van de niet instelbare Endurance voorvork en Michelin banden kreeg. Denk dat Akra & Co. daar straks best leuke oplossingen voor hebben bedachtHet enige échte probleem was de grondspeling aan de rechterkant, waar de uitlaat uiteindelijk het achterwiel van de grond lift.

Zo goed als de Street Rod zich op de bochtige wegen rond Ronda hield – en het op het relatief brede en goed gevoerde zadel gedurende de hele dag prima uit te houden was, hij is in eerste instantie bedoeld als een stadse hotrod, een rol die ‘m in het start/stop avondspits verkeer in Marbella op het lijf geschreven stond. De koppeling is licht genoeg om je linkerhand liet op te zetten en de stoplichtmanieren zijn goed als je eenmaal met die rukkerige gasrespons hebt leren omgaan. Het hoogtoerige karakter van het motorblok stelt je in staat om met gemak bij het stoplicht weg te sprinten en vervolgens je een weg te banen tussen het verkeer door, zoals je dat met een Europese Hooliganbike zou doen – maar dan met de naam Harley-Davidson op de tank. Echt, het enige nadeel van rijden in de stad is de warmteontwikkeling. Rijden in spijkerbroek houdt in dat je linkerbeen wordt geroosterd door het hitteschild van de achterste cilinder en je rechterbeen door de uitlaat wanneer je iets te onbesuisd je rechterbeen aan de grond zet.

Conclusie

De geweldige styling met hoge cool-factor, gecombineerd met die iconische naam op de tank en de verkwikkende performance van het motorblok (misschien nog wel z’n belangrijkste troef) zal van de Street Rod ongetwijfeld een groot succes gaan maken – vooral bij die ongelofelijk scherpe prijs van 9.900 euro. Daarmee zal de Street Rod en de modellen die op basis van de fiets in de toekomst zullen volgen om het platform uit te breiden (Flat Tracker, Café Racer, noem maar op), haast zeker een belangrijke rol gaan spelen in Yep, dit is inderdaad een Harley die stuurtHarley’s strategie om de komende tien jaar 2 miljoen nieuwe Harley rijders te verwelkomen, met 50! nieuwe modellen te verwachten in de komende 5 jaar. Een ambitie die alleen kan worden gerealiseerd door het assortiment drastisch uit te breiden en dus motoren te gaan maken zoals deze Milwaukee Monster die compleet anders zijn dan waar Harley tot op heden voor stond.

Alles zal echter ook afhangen van de vraag of de nieuwe richting die de fabriek nu heeft ingeslagen door de Harley-Davidson dealers zal worden omarmd en de motoren niet – zoals in het verleden met Buell – ergens boven in een hoek worden gezet ‘omdat ze de vaste klanten niet aanspreken’. De Street Rod is het Amerikaanse equivalent van de KTM Duke, een scherp geprijsde, cool uitziende performance motor waarmee een jong publiek moet worden aangesproken. Het volgende doel zal dan zijn deze nieuwe klanten vast te houden als ze over gaan stappen op een zware fiets.

Als dit stap 1 is in Harley's nieuwe plan, dan ben ik benieuwd wat de komende tijd nog allemaal gaat volgen...

hij stuurt, mooi motorblok, ziet er best stoer uit, prijs

grondspeling, initiële gasrespons, uitlaat en luchtinlaat zit grote rijders in de weg

Technische gegevens