Test: Harley-Davidson Street Rod vs. Triumph Street Twin

Door: Vincent Burger, Ed Smits 

Nieuwe markten

“Zeg, we hebben een Street Rod voor jullie klaarstaan, wanneer komen jullie ‘m ophalen?” Eén WhatsApp van Harley-Davidson – en het vooruitzicht op eindelijk mooi weer – is voldoende om tot actie over te gaan. De introductie van de Street Rod in het Zuid-Spaanse Marbella hadden we overgelaten aan onze Britse medewerker Alan Cathcart, die na een dagje sturen he-le-maal lyrisch was over de fiets. Meer snor, meer cowboyhoed, meer franjes... ik moet nog aan mn stijl werkenKwestie van té veel Sangria, of zouden de Amerikanen dan eindelijk het licht hebben gezien door een motor op de markt te zetten die weliswaar nog steeds z’n nukken heeft, maar waar wél mee te sturen valt. En hoe. Harley’s marketing en pr-medewerker, die vorig jaar nog bij dat Italiaanse merk uit Bologna werkzaam was, bezweert ons het laatste. “Echt, je zult verbaasd staan over de rij-kwaliteiten van deze fiets. De eerste Street 750 was best wel tam, maar met deze Street Rod heeft Harley-Davidson een enorme stap gezet. Ik denk dat we hiermee een ijzersterke naked in huis hebben voor een scherpe prijs, waarmee we klanten kunnen bereiken die eerder niet in de markt voor een Harley zouden zijn.”

Mooie woorden van Harley-Davidson, maar wat daartegenover gezet? Harley heeft de Street Rod weliswaar gepositioneerd als tegenhanger van motoren als de MT-07, SV650, Z650 en Monster 797, maar alle lyrische woorden van Alan C. ten spijt lijkt ons dat voor de Street Rod te hoog gegrepen. Maar wat dan? “Een Street Twin,” suggereert Vincent. “Is ook een no-nonsense naked, richt zich min of meer op dezelfde doelgroep en ligt ook wat prijs betreft in lijn met die Amerikaan.” Vooruit, 600 euro duurder dan, maar een kniesoor die daarover zeurt.” Bellen met Triumph Benelux in Alkmaar dan maar, die voor ons op dezelfde korte termijn wel een Street Twin beschikbaar heeft. Tenminste, als we ’t niet erg vinden om met 35 kW op pad te gaan, want de beschikbare demo is op 35 kW teruggetuned. En niet zonder reden: met de Street Twin richt Triumph zich op een nieuw en jong publiek dat nog maar net z’n Minder helm, meer blond en blauwe ogen, meer t-shirt... wordt een lange lijst zorijbewijs heeft en het (mogelijk) nog met een A2-restrictie moet doen. Aan Vincent om de Triumph in Alkmaar op te halen, ik meld me bij het Harley Center in Veghel waar de demo van de Benelux importeur voor ons klaarstaat.

“Wie in hemelsnaam heeft bedacht dat je zó op een motor moet zitten,” is het eerste dat in me opkomt zodra ik me op de Street Rod bij Harley-Davidson in Veghel heb genesteld. Direct gevolgd door een “en welke zot heeft dat goedgekeurd?” Nog maar amper het industriegebied verlaten en koers richting Maaskantje gezet voel ik me als een reumapatiënt die op yoga is gezet. Alsof je op een verlaagd toilet aan het poepen bent, zo laat zich de zit nog het best omschrijven. Het is met name de positie van de voetsteunen die in een zeer onnatuurlijke zit heeft geresulteerd. Het lage zadel en het heerlijk brede stuur, dat binnen handbereik zit, zorgen voor een ontspannen maar wel ‘klaar voor de aanval’ sprinter-zit, en met een set forward controls was het waarschijnlijk ook helemaal af geweest. Alleen zou ’t dan een cruiser zijn geweest en dat is wat Harley nou net niet wilde met de Street Rod. En dus zitten de voetsteunen waar je ze zou verwachten bij een (semi)sportieve naked, wat helemaal prima was geweest als ze de zadelhoogte zo rond de 800-815 mm hadden gezet. Alsof dat niet erg genoeg zat er ook nog een uitlaatsysteem in de weg, waardoor de rechtersteun wat hoger is gemonteerd.

Beetje vreemd, maar wel lekker

De provinciale weg richting ’s Hertogenbosch is weliswaar saai en vooral rechtdoor, maar dat geeft me wel de tijd om uit te vogelen hoe zo ontspannen mogelijk op de Street Rod te zitten. De rechtervoet zo ver mogelijk naar achteren zetten is al een enorme verbetering en dat hebben ze bij Harley ook ontdekt, Ed Smits. 51 jaar oud en Harleyfanaat. Heeft niks met elkaar te maken. Zegt 'ie.getuige de aan de bovenzijde van de uitlaat gemonteerde rubber steun die daar precies om die reden is geplaatst. Nog steeds zit het rechterbeen anders dan het linker, maar het voelt nu niet meer verkrampt en al snel ben ik er helemaal aan gewend.

Als niet veel later de eerste van veel rotondes zich aandoet ben ik zelfs aangenaam verrast met het gemak waarmee de dubbele chicane, excuus… rotonde kan worden genomen. Licht en neutraal en geeft daarbij zoveel vertrouwen dat nog voor het weer rechtuit gaat beide voetsteunen al over het asfalt hebben geschraapt. De 749 cc V-Twin heeft weliswaar niet die enorme klappen van onderuit waar Harley al sinds mensenheugenis om wordt geroemd, maar voor een middenklasse naked gaat de Street Rod toch behoorlijk van z’n plek.
Laat Harley maar schuiven als het op uiterlijk aankomt. Het lakwerk is echt gaaf

Tuurlijk, het kan nog beter als je zou willen. Maar daar is de accessoiregids voor.  Onthoud dat dit 'nog maar' de standaarduitvoering is

Leuk verzonnen, maar die 'chef voetsteunen' mag nog even wachten op z'n vaste aanstelling En niet alleen voor een middenklasse naked, trap de Street Rod op z’n staart en menig pk-kanon dat bij een stoplicht het onderspit zal moeten delven. Honderdtachtig kilometer per uur op de klassieke ronde klok met klein ingebouwd digitaal display wijst de tellernaald sneller aan dan je erg in hebt.

En dat is niet het enige waarmee de Street Rod aangenaam verrast. Het kleine schermpje om de koplamp houdt me op de snelweg verrassend goed uit de wind waardoor je met tempo 140 ook nog prima zit, maar de grootste verrassing komt pas als na een kwartiertje vanaf de snelweg de Lekdijk wordt opgestuurd en de Street Rod als een hongerige beer die twee weken op rantsoen heeft gestaan de bochten als zoete broodjes opvreet. Vergezeld door het geluid van over het asfalt schrapende voetsteunen wordt de dijk, die er rond dit tijdstip heerlijk verlaten bijligt, afgeragd in een tempo dat niet onderdoet voor menig sportiever alternatief. De vering is sportief maar net té om oncomfortabel over hobbels te zijn, het rijwielgedeelte is ook in snelle bochten gewoon strak en de remmen verloochenen hun Italiaanse afkomst duidelijk niet. Aan de buitenzijde mag een mooi Harley logo zijn aangebracht, maar de tweezuiger remklauw komt mooi uit huize Brembo en dat is goed te merken. Het enige dat kan worden aangemerkt is dat de hendels niet instelbaar zijn en dat de vrije slag aan de ruime kant is, maar vertragen gaat als de brandweer en ook het ABS stelt zeker niet teleur. 

no-nonsense

Terwijl ik de eerste indrukken aan het opschrijven ben is Vincent inmiddels ook gearriveerd en die is minstens zo enthousiast over de Street Twin die hij in Alkmaar heeft opgehaald. “Ik ben me net effe die dijk naar hier afgeragd zeg, denk niet dat dat veel Wist je trouwens dat die 'Great Escape' helemaal zo'n waanzinnige film niet is? Heb er pas naar gekeken maare....langzamer ging dan met menig sportievere fiets. Hij mag er dan redelijk eenvoudig uitzien, maar onderhuids zit een heerlijke no-nonsense stuurfiets.” Ik hou wijselijk m’n mond en zeg nog even niets over de Harley, laat ‘m dat zelf maar uitvinden.

“Wie in hemelsnaam heeft bedacht dat je zó op een motor moet zitten, en wie heeft dat goedgekeurd,” is het eerste wat Vincent zegt als ‘ie na een kort ritje van 5 minuten bij het eerste fotopunt van de Street Rod stapt. “Hij is niet vooruit te branden, stuurt voor geen kwartje en dan die zit… zoiets bedenk je toch niet.” Het is mij wel duidelijk, het ritje is nog niet lang genoeg geweest en met een paar aanwijzingen help ik ‘m een handje op weg. “Zet je rechtervoet nou wat verder naar achteren en hou ’t ding wel op toeren.” Om er meteen als een speer vandoor te gaan naar het volgende fotopunt.
Klassiek en vooral 'basic' is het woord bij Triumph

Maar met zo'n tijdloos uiterlijk... wat wil je nou nog meer?

Het visitekaartje: de vermomming van de injectie Hoe hard ik het ook probeer op de volgens Burger waanzinnig goede Triumph, ik zie de Harley als een stip aan de horizon verdwijnen. Ongeacht of ’t vanaf stilstand of rollend is, de Street Twin is kansloos tegen de Street Rod. In tegenstelling tot de Harley, die van een overigens goed schakelende zesbak is voorzien die zich ook zonder koppeling perfect laat schakelen heeft Triumph bij de 900cc paralleltwin een vijfbak toegepast en dat breekt ‘m met acceleratie op. Alsof ‘ie te lang is gegeard, zo voelt ’t op de Twin.

Dat Burger zo lovend was over de Street Twin begrijp ik best. Vanaf de Rod voelt de zit van de Twin als een Chesterfield, het blok loopt fluweelzacht, trillingsvrij en is in vijfde versnelling tot bijna stationair af te knijpen, en ook het rijwielgedeelte doet z’n werk perfect. De fiets geeft geen klap verkeerd, maar dat is ook meteen z’n manco: hij geeft geen klap verkeerd en weet daardoor geen gevoelige snaar te raken. Beetje het Hondasyndroom, perfect tot in het detail maar zonder een spatje van emotie. In het tempo dat Vincent er nog steeds op de Streed Rod op nahoudt – hoezo niet vooruit te branden – is de enkele schijf in het voorwiel aan de lichte kant, maar wie de Street Twin normaal gebruikt zal ’t waarschijnlijk geeneens opvallen. Net als dat we al weer zijn vergeten dat dit de 35 kW versie is. Hadden ze ’t ons niet gezegd bij Triumph, dan was ’t waarschijnlijk nog geeneens opgevallen, zo goed als de Street Twin het – even los van de Street Rod – in feite doet. En dat is alleen maar een compliment aan de fiets en een goed verkoopargument richting de beginnend motorrijder, waar Triumph z’n pijlen met de Street Twin op heeft gericht.

Vincents perspectief

Hoe langer we erop rijden, hoe meer ik van mening ben dat hoe goed het idee in eerste instantie ook leek, deze twee motoren eigenlijk helemaal niet met elkaar te vergelijken zijn. Zo extreem als de Harley is, zo ‘distinguished’ is de Triumph en daar houdt het niet bij op. Ed zei het al, die Harley raak je maar niet over uitgepraat. Dat we uiteindelijk rollend van de lach 'niet uitgepraat' raken, het blijft 'niet uitgepraat'. Tikje V-Rod, dat achterlicht. Vandaar ook de naamEn dat is natuurlijk fantastisch, maar andersom geldt dat voor de Triumph ook. Want hoe eh... ‘snel klaar’ je ook bent over het ding, de Street Twin is daar juist supergoed in. En goed voor. Wil je een klassieke motor –maar dan met euro4-keurmerk, dan zit je met de Triumph helemaal spot on.  Over de rijeigenschappen ben je daarmee ook redelijk snel klaar, de Street Twin is niet de snelste, maar wel gewoon prima en helemaal ‘motor’. Zoals vroeger. Zoals je het zou verwachten: twee wielen en een stuur, dat kaliber. Je voelt je hier ook helemaal Steve McQueen op. Rechtop, gas rechts, koppeling links, simpel en recht voor z’n raap. En dat kun je van de Harley niet echt zeggen…. 

Want hoe verrassend de Harley ook mag zijn, hoeveel sneller dan de Triumph, of meer lol of wat ook, er is zóveel mee dat het nauwelijks valt samen te vatten. Dat heeft Ed ook al beschreven, het ‘wat de fuck’ gehalte als je erop stapt is niet van deze planeet. En dan ga je rijden en als je ‘m –en jezelf- genoeg tijd geeft kom je erachter dat je er bizar veel mee kunt. En kogelhard. Maar het is nou precies die eerste ‘wtf’ die het ‘m doet. Zou willekeurig welk ander merk zoiets neerzetten, dan was ’t direct neergesabeld en met een ‘doe maar opnieuw’ heel snel teruggegeven. Niet met de Harley. Tenminste, als je Ed Smits heet, want hij staat plotseling met hand en tand te verdedigen hoe goed, hoe origineel en hoe apart de twin wel niet is. En natuurlijk, ik zeg al, ook ik heb me een breuk gelachten op het ding. De motor heeft me echt enórm verrast en ik ben dan ook uiteindelijk volledig losgegaan op het ding.
Hetzelfde, maar toch anders. Harley profiteert van een dubbele schijf

Compleet anders, maar toch vergelijkbaar. Beide merken hebben hun eigen kenmerkende opstelling

Mooi gestileerd versus aangenaam klssiek Dat kan in dit geval en dat is een eerlijke pluim waard. Maar dat is ook meteen een beetje de keerzijde: het kán dus wel. Harley-Davidson laat zien dat ze motoren kunnen maken die én sturen, én remmen, én niet (nauwelijks) trillen, én van hun plek gaan, alles wat je van een ander merk vanzelfsprekend vindt. En dan verzieken ze dat door ‘m een zithouding te geven waarvan zelfs Dennis Hopper nog eerst even aan zijn snor draait. Hoe is het mógelijk. En dan gaat het nog verder he, want was dat het maar. Zo moet je bovenlijf en onderlijf apart beoordelen, dat zijn twee zithoudingen in één. En dan de voetsteunen, die nota bene schuin omlaag hangen. En niet gelijk staan, vanwege de uitlaat. Om dat dan weer te compenseren hebben ze in hun wijsheid een steuntje gemaakt op die uitlaat zodat je je voet wat beter neer kunt zetten en opnieuw: dat werkt wel, toegegeven. Maar het mocht niet nodig zijn in eerste instantie…. En bovendien: als je dan zo’n goed werkende oplossing bedenkt voor de rechterkant…. Waarom dan niet ook links!? Ander voorbeeld: bij de Honda Rebel zat Ed te balen dat er geen forward controls op zaten. Kan ik inkomen, dat zou best een goed idee zijn. Maar stel dat Honda dan zegt ‘oké, doen we. Krijg je aan de rechterkant één forward control’. Dat dus.

Verdorie, als Steve meer dan 35 kW had gehad, misschien was die film dan toch anders afgelopen!

De Street Rod is super verrassend. Maar je moet niet denken dat je op een doorsnee Harley stapt. Het ziet eruit als een Harley, het klinkt als een Harley, maar het blok loopt niet als een Harley. Dit ding moet op z’n donder krijgen. Toeren maken. Onwijs. Veel. Toeren maken. Want als je verwacht Maar het gaat erom dat je je cool vóelt. En ik voel me retecool. Zoals je ziet.dat er klappen uit komen, heb je het mis. Dit blok lóópt, niet normaal. Of nou ja, voor een Harley niet normaal. Bijzonder verrassend trekt ’t harder dan de Triumph, maar loopt ook veel langer door. De Street Twin kan dat bij lange na niet bijbenen en degene op de Amerikaan loopt dan ook zienderogen uit en niet zo’n beetje ook. Het is absoluut een nieuwe weg, een prestatie van jewelste en haalt ook zo het beste in je naar boven. Maar maalt de Triumph daar om? Niet in het allerminst.

Want stap op de Street Twin en je onthaast per direct. Of nou ja, dat hoeft niet, want het ding is nog rap zat, maar alleen het zitten al is van een totaal ander kaliber. Heerlijk luchtig, moeiteloos, voor de hand liggend, relaxed. Start ‘m en de paralleltwin ploft er lekker op los, geef meer gas en je voelt de verbrandingsslagen je supersmeuïg voortstuwen. Kan best zijn dat volgens Ed dit minder leeft dan een Kawasaki W800 in zijn beleving, maar die Kawa is er sowieso al niet eens meer. Exit. Jammer joh. De Triumph doet gewoon wat ‘ie doet en dat doet ‘ie goed. En dat is eigenlijk al alles, want zoals gezegd trekt de Easy Rider alle aandacht. Dáár raak je niet over uitgepraat. Dit ding wel en vooral in het bijzijn van z’n kameraad. Maar of dat erg is? Niet in het minst. Ik ging net even voor een boodschapje in de stad en pakte de Triumph. Geen zin in poespas, de motor ook niet, klare zaak.

Conclusie

Met de Street Twin en de Street Rod hebben Triumph en Harley-Davidson twee modellen op de markt gezet waarmee men de nieuwe motorrijder denkt aan te spreken. En hebben dat beide op een totaal verschillende manieren gedaan. De Street Twin doet precies wat je van een motor verwacht – Heertje hoor, zoen meer nog dan dat, heeft een ontspannen zit en een motorblok dat uitblinkt in souplesse, geeft geen klap verkeerd en is bovendien ook nog eens met 170 accessoires te personaliseren, maar is een tikkie te perfect en mist daardoor emotie.

De Street Rod daarentegen heeft een zit die in eerste instantie allesbehalve comfortabel lijkt, maar zet je daaroverheen en je zult aangenaam worden verrast. De Street Rod stuurt als een scheermes, heeft een fantastisch motorblok dat dankzij z’n 45° cilinderhoek als een échte Harley rijdt en klinkt en bij het verkeerslicht altijd als eerste wegsprint, waardoor je gegarandeerd met een smile van oor tot oor afstapt. En er niet over uitgepraat raakt. Kost je wel de nodige voetsteunen per jaar, maar de lol die je ervoor terugkrijgt is onbetaalbaar.

Dus... wie spreekt je nu het meeste aan: Dennis Hopper of Steve McQueen? Denk dat m'n helm wel genoeg zegt...

Technische gegevens